Grappig toch, die kleine knutselaars met
woorden, die hun meninkjes spuien op sociale media. Hun woorden zijn vaak nog
half lauw wanneer ze koud gepakt worden door de realiteit. Neem nu
ondergetekende. Gisteren eindigde ik mijn blogpost met: ‘De mensen die het voor
het zeggen hebben moeten weer rond de tafel gaan zitten. Daarvoor is er dan
weer geen alternatief’.
Naïeve opdonder die ik ben! Natuurlijk is er
ook daarvoor een alternatief. Zijnde: blijven hameren op het mantra dat er geen
alternatief is. Hoe dom kon ik zijn? Alle hoop dat de grote betoging en de
stakingen van de voorbije week zouden uitmonden in nieuw sociaal overleg – iets
waartoe de werkgevers- en werknemersorganisaties al in voorzichtige
bewoordingen hadden toegezegd, terwijl ze informeel al een paar keer samenzaten
– werd gisteravond de kop ingedrukt door een man die gewend is om de stekker
eruit te trekken: Alexander De Croo.
De Croo was praatgast in Reyers Laat en kreeg van Lieven Van Gils de vraag voorgeworpen of
de vermogenswinstbelasting bespreekbaar is voor de Open VLD. De Croo junior zei
‘Neen’. De presentator, die ik ken als uiterst aimabele vent, uitstekende
vakman en journalist van vele seizoenen die voor elke redactie een aanwinst zou
zijn, stelde de vraag nog eens. Zelfde antwoord. En nog eens. Zelfde antwoord. Vermogenswinstbelasting
is onbespreekbaar, aldus De Croo.
Vreemd genoeg had de schaduwpremier een dag
eerder in De Zevende Dag de deur nog
op een kier gezet om het thema de komende weken op tafel te gooien, ook al
staat het niet letterlijk in het regeerakkoord. De federale minister van Werk
had de voorbije weken benadrukt dat er sociaal overlegd moet worden en dat
vermogenswinstbelasting daarbij zeker op de agenda moest staan.
De CD&V wil vermogenswinstbelasting
bespreken. (Ja)
De N-VA is daar niet per definitie tegen. (Eventueel)
De Open VLD zegt: geen sprake van. (Neen)
Ik vermoed dat er ons na de hete herfst een nog veel warmere winter wacht. In
plaats van het syndicale front uiteen te spelen, zoals de strateeg Bart De Wever poogt te
doen, hebben de coalitiepartners van de regering-Michel elkaar de jongste dagen uiteen gespeeld.
Van eenheid is geen sprake meer. Alleen het besef dat verkiezingen geen soelaas
zullen brengen, bindt de Vlaamse regeringspartijen nog. Met spuug en paktouw
hangt Michel I aan elkaar. Het is geen mooi zicht.
***
Nu is die vermogenswinstbelasting een
symbooldossier, zoals er in het verleden al veel geweest zijn en er in de
toekomst nog veel zullen komen. Niet meer of niet minder dan dat. Maar vandaag
wel belangrijk genoeg om de gemoederen te bedaren. Als je dat goed
communiceert, zal de bevolking heus wel willen inleveren, maar niet als een
minderheid ontzien wordt. Dat kan je niet blijven maken. Ook niet wanneer de regeringscommunicatie brutaal en in één richting verloopt.
Binnen een ’tax shift’, die wél letterlijk in
het regeerakkoord vermeld wordt, zou vermogenswinstbelasting een deel van onze
financieel-economische problemen kunnen oplossen. Een klein deel. Veel minder
dan de voorstanders roepen, veel meer dan de tegenstanders durven toegeven.
De Croo, vertegenwoordiger van een partij die
al sinds haar ontstaan worstelt met het B-woord, stelde in Reyers Laat dat deze belasting weer vooral de middenstand zou treffen.
Hoe hij dat becijferd had mag Joost weten, want ik, simpele jongen, sterk in
hoofdrekenen maar niet in staathuishoudkunde, ga ervan uit dat het door het
vastleggen van een ondergrens – pakweg 500.000 of 1 miljoen euro – perfect
mogelijk moet zijn om een aantal vermogens te vrijwaren. Net zoals je plafonds
kan voorzien om te vermijden dat er te veel vermogenswinst wordt afgeroomd bij
de rijken in dit land. Bovendien gaat het om de winsten, niet om de vermogens zelf.
Neen, ’t is onbespreekbaar, sprak Alexander De
Croo. Aan het eind van een lange nacht en dag vol stakingsberichten, waarbij
sommige vakbondslieden het zich dachten te kunnen permitteren om werkwilligen
te pesten, treiteren en vernederen, een N-VA-delegatie, aangevoerd door de Kamervoorzitter, gratis bussen inlegde voor werkwilligen (hoezo ‘Gratis bestaat
niet’?) en vele tienduizenden actie voerden of de actie net veroordeelden, maar nog
veel meer mensen zich oprecht bekommerd toonden om onze toekomst en vooral
positieve actie verwachten van regering, werkgevers en vakbonden, was de
uitspraak van De Croo niet meer of niet minder dan een oorlogsverklaring. Geen
vermogenswinstbelasting of ik trek de stekker er nog eens uit! Peeters, in uw
mand! De Wever, bemoei u met Antwerpen! Een uppercut, dat was het, alsof Delfine Persoon een tegenstandster naar het canvas sloeg. De Croo zal er geen Politicus van het Jaar mee worden.
’t Is dat Lieven Van Gils het drie keer
gevraagd heeft, of je zou niet geloven dat het waar was.
***
Hoe moet dit nu verder?
