Neen, die fifteen
minutes of fame zijn niet meer wat ze ooit geweest zijn. Andy Warhol maakt
pirouettes in zijn graf als hij ziet wat doodgewone stervelingen dezer dagen met zijn
beroemde uitspraak uit 1968 aanvangen.
Neem nu die Kris Vanden Bossche, ACV-militant, die samen met enkele vakbroeders gisteren het verkeer in de buurt van de Medialaan in Vilvoorde wilde lamleggen. Letterlijk een grote meneer, denk ik, want hij boog zich
voorover naar de microfoon waardoor ook zijn bril enkele centimeter richting
neuspunt verhuisde. Komisch zicht. Of had de commerciële omroep een
dwergjournalist naar het bezette kruispunt gestuurd om ongestoord tussen de
piketten te kunnen laveren?
Hoe zou dat gisterennamiddag gegaan zijn? Op
zeker ogenblik, ik schat 13u11, krijgt Vanden Bossche telefoon van zijn moeder.
‘Jongen, ge zijt op tv geweest, g’hebt dat goe gedaan, zenne’. Jongen, heel
trots, zoekt de beelden op zijn smartphone op en stoot enkele kameraden aan.
‘Kijk eens’. De groene hesjes verdringen zich voor het kleine scherm. ‘Amai,
Kris, ge wordt wereldberoemd in Vlaanderen, man’. ‘Goe bezig, Kriske’. ‘Ge zijt
geboren om voor de camera te staan, kameraad’.
En dan passeert die ene zin. ‘Sommige mensen
denken dat ze kost wat kost mogen gaan werken’. Stilte. Een binnensmondse vloek
hier, een diepe zucht daar, de groene hesjes druipen af. ‘Allee, mannen, ’t is
nog niet gedaan’, probeert Kris de ongeduldig toeterende chauffeurs te overstemmen.
‘Sommige mensen denken dat ze kost wat kost
mogen gaan werken’. Ik wist dat de vakbonden gisteren in Vlaams- en
Waals-Brabant en Brussel opkwamen voor het recht op staken, maar dat ze ook
tégen het recht op arbeid actie voerden was nieuw voor mij. De domste uitspraak
van het jaar – er is nochtans behoorlijk wat concurrentie voor die titel – was
een feit. Fifteen minutes of fame
sloegen om in fifteen hours of shame,
want heel Vlaanderen kent nu Kris Vanden Bossche. Sommige mensen dachten zelfs
dat ze kost wat kost een mening over hem mochten verkondigen en die was niet
altijd even vriendelijk.
***
De irritantste uitspraak van gisteren kwam
nochtans niet uit de mond van die ACV-militant. Die oneer viel de
staatssecretaris voor Asiel en Migratie te beurt, de intussen welbekende Theo
Francken van de N-VA. Hij zag voor de poorten van zijn ambtswoning enkele
onverlaten staan, aangevoerd door die eeuwige onruststoker Dyab Abou Jahjah.
Movement X had de protestactie tegen de ‘racist’ Francken vooraf aangekondigd.
De staatssecretaris stuurde vervolgens een
mail naar de redactie van Newsmonkey.
‘Om 12u komt Hezbollah-strijder Abou Jahjah aan mijn kabinet betogen tegen het strenge
migratiebeleid van deze regering. Hij is natuurlijk een ervaringsdeskundige van
het lakse PS-migratiebeleid: binnengekomen met een leugenachtig asielverhaal,
vervolgens gehuwd met een goedgelovige Vlaamse, via de oude
gezinsherenigingswet verblijfspapieren gekregen en onmiddellijk erna
gescheiden, maar de dans ontsprongen want al Belg geworden via de nog laksere
Snel-Belgwet. Goed dat ‘wij Zweden’ al die lakse wetten hebben afgeschaft of
verstrengd. Altijd paraat om de maatschappij een dienst te bewijzen :-).’
Ik weet niet wat mij het meest stoorde aan de
reactie van Francken: dat het via mail ging (wat het nadeel biedt dat je té
letterlijk geciteerd kunt worden), dat hij strikt persoonlijke informatie waarmee zijn
diensten discreet zouden moeten omgaan breed uitsmeerde (het blijft een privé-dossier, ook al stond het twaalf
jaar geleden al in de kranten), dat hij een
politieke en ideologische tegenstander probeert te brandmerken, dat hij het ‘lakse’
migratiebeleid in de schoenen van de PS probeert te schuiven (terwijl dat
domein de jongste vijftien jaar niet meer door sociaal-democraten werd beheerd, noch
Vlaamse, noch Waalse, je kan het dus bezwaarlijk ‘de schuld van de sossen’
noemen), dat hij zijn coalitiepartners opnieuw te kakken zet door te stellen
dat déze regering de ‘lakse wetten’ heeft aangepakt (hoe lang pikken CD&V
en Open VLD dat eigenlijk nog?) of die arrogante smiley helemaal achteraan.
Nu is die Abou Jahjah geen simpele jongen:
activist, ruziemaker, moeilijk manneke, ongekroonde koning van de
ongenuanceerde oneliner. Maar ook: auteur van een doorgaans lezenswaardige
column in De Standaard, burger,
iemand die een beroep doet op de grondwettelijk verankerde vrijheid van
meningsuiting, vervelend ventje die ons geregeld een spiegel voorhoudt waarin
al wie dat wil zien wel eens een lelijke tronie ontwaart, wat voorwaar geen
prettig zicht is.
Een minister of staatssecretaris moet zich
terughoudend opstellen. Hij vertegenwoordigt alle lagen van de bevolking, zelfs
die lagen die hij of zij minder graag ziet. Als een staatssecretaris zich gaat
bedienen van leugenachtige en sloganeske taal wordt hij een straatsecretaris,
die het gevecht aangaat met een ongehoorzame burger. Dat is ongepast. Iemand
die deel uitmaakt van de uitvoerende macht mag veel zijn, maar geen
straatvechter.
Ik vind dit du jamais vu: niet dat er geen andere excellenties van andere
partijen hem zijn voorafgegaan in het de wijde wereld insturen van domme of
onverantwoorde uitspraken, maar in de gevoelige materie waarvoor Francken
eindverantwoordelijke is, mag dat nooit getolereerd worden. Deze man moet
onmiddellijk verwijderd worden van het grondgebied van Asiel en Migratie. Kon
je zijn uithaal naar economisch minderwaardige Congolezen en Marokkanen nog als
een jeugdzonde, a slip of the tongue
of cafépraat beschouwen, dan is deze laatste uitschuiver heel wat bruggen te
ver. Dit is niet tóen, in tempore non suspecto, maar nú, nu hij de
eed heeft afgelegd om ons allen te vertegenwoordigen.
Dat zou de N-VA zelf als eerste moeten
beseffen, tenzij het die partij er werkelijk om te doen is om permanent te
onderzoeken hoe ver haar vertegenwoordigers te ver kunnen gaan. Naar het
schijnt was Sarah Smeyers ook een mogelijke piste als staatssecretaris. Harde
tante, zo wordt gezegd, recht door zee, maar er heeft nog niemand haar op
extremistische uitspraken over de economische meerwaarde van migranten kunnen
betrappen. Als het de N-VA menens is met deze federale regering, dan dringt een
position switch zich op. De regering-Michel
zou er een vrouw bij krijgen, dat zou ook al meegenomen zijn in weinig
emancipatorische tijden.
Alles is beter dan Theo Francken, weet ik nu
wel zeker. Deze man is veel imagoverlagender dan de goorste nachtwinkel.
***
Sommige mensen denken dat ze kost wat kost
alles mogen zeggen en schrijven. Ze dwalen. Maar ze mogen wel gaan werken, wat
mij betreft.
