Iets vernietigends over seizoen 9 van 24, met als ondertitel Live Another Day, dat wilde ik vandaag
schrijven. Over Kiefer ‘Jack Bauer’ Sutherland, die slechts twee
gelaatsuitdrukkingen kent: verontwaardigd en alert. Dat is er nog altijd één
meer dan Mary Lynn ‘Chloe O’Brian’ Rajskub, die altijd verontwaardigd kijkt.
Het scenario is flinterdun, voorspelbaar en oneindig ver weg van de dynamische eerste
twee seizoenen, die razend spannend en to-the-point waren.
Iets ophemelends over seizoen 5 van Boardwalk Empire, de finale jaargang van
een knappe serie die zich afspeelt ten tijde van de drooglegging en de opkomst
van de maffia in de Verenigde Staten, dat was ik ook nog van plan. Waarin we
inzicht krijgen in het verleden van de hoofdpersonages, dat wat hen gemaakt
heeft tot wat ze zijn. Beklijvende televisie en voor een keer niet het seizoen
té veel.
Iets terugblikkends op de staking van gisteren
en op de desinformatie die langs alle kanten blijft binnenstromen. Wie tegen de
staking is, stuurt al een hele ochtend een nieuwsbericht rond over een bedrijf
dat de haven van Antwerpen dreigt te verlaten. Alleen dateert dat bericht van
16 februari 2012. Door dit te doen ondergraven de stakingcritici hun eigen
argumenten, maar dat lijkt niet zo belangrijk.
Niets van dat alles: ik heb net een cd van
Nick Drake opgelegd en al de rest kan me even gestolen worden. De Engelse
singer-songwriter is precies veertig jaar dood. Eén song van hem, het hoeft
niet eens op volle geluidssterkte, en zowel het miserabele 24 als het interessante Boardwalk
Empire worden volstrekt overbodig. De staking? Ach, gepruttel in de marge
en eventjes totaal ondergeschikt aan de ultieme schoonheid.
Balsem voor de ziel, dat is het. Van een man
die zelf zo’n hoge nood had aan balsem voor zijn eigen ziel. Hij, de rusteloze
bard, de zanger zonder publiek, de man die pas lang na zijn dood ten gevolge van een
overdosis anti-depressivum ontdekt werd en die nu zowat overal ter wereld
herdacht wordt als een unieke zanger-componist en een complexe persoonlijkheid.
Pop life is a bitch.
Drie platen bracht hij bij leven maar zonder
welzijn uit. Drie commerciële flops. Drie juwelen die jaren later alsnog de weg
naar een groot publiek vonden. Iedereen die iets met muziek heeft, kent Nick
Drake, maar wie kende Drake toen hij nog leefde en toen het er voor hem
werkelijk om ging? (Ik niet, moet ik eerlijk bekennen; ik was vijftien toen hij
stierf en nog niet rijp voor het degusteren en genieten van de betere muziek.)
Het leven is niet eerlijk, anders zou Nick
Drake vandaag, op zijn zesenzestigste, een gevierd artiest zijn, ondertussen
toe aan zijn zevende comeback-tournee, terend op die briljante songs uit het
begin van zijn carrière, met gekraakte stem avond na avond een podium in een
ver vreemd land betredend en moeite doend om boven het applaus uit te stijgen.
Een soort Rodriguez, die tijdgenoot die evenmin een groot publiek bereikte, tegenwoordig
een cultheld is geworden, maar op een podium ergens tussen persiflage en
authenticiteit in zit. Dan toch maar liever de mythe?
Een glas melancholie, meer moet dat op dit
moment niet zijn, en zoals geweten is dat altijd halfleeg. If he tells me all he
knows / About the way his river flows / I don’t suppose / It’s meant for me (River Man).
So long,
Nick!
