Twee jaar en vijf dagen zit ik nu op Twitter
als mezelf (voordien was ik actief op de accounts van mijn werkgevers) en ik
zie al een hele maandagochtend de hashtag #iktweetnietoverpolitiek passeren. Ik
doe niet mee, #iktweetweloverpolitiek, maar ik begrijp waar dit initiatief
vandaan komt: in de aanloop naar de verkiezingen van 25 mei, nog veel meer
nadat de resultaten daarvan bekend waren en zeker sinds de samenstellingen van
de Vlaamse en federale regeringen is Twitter een vergaarbak van diepe frustraties
versus onvoorwaardelijke euforie geworden. Irritant, bij momenten. Véél
momenten. Héél irritant.
***
Ik tweet en schrijf wel nog over politiek, al
was het maar om u het oogkleppenloze interview met Björn Rzoska in De Morgen aan te bevelen. De ene
grootvader van Rzoska, wiens roots in
Polen liggen, stapte tijdens de Tweede Wereldoorlog in het verzet, de andere
collaboreerde openlijk met de nazi’s. Op familiefeestjes leverde dat
discussiestof op voor vele jaren. Rzoska, Groen-fractieleider in het Vlaams
Parlement, pleit nu op een volwassen en onbevooroordeelde wijze voor amnestie,
bijna zeventig jaar na het einde van de oorlog. Ook Philippe Moureaux, al jaren
de luis in de pels van zijn eigen Parti Socialiste (een beetje de Frank
Vandenbroucke van de PS maar dan onbezonnener en minder intelligent), zette
vorige week de deur open voor amnestie, tot groot ongenoegen van de furies in
zijn partij.
Ooit stond amnestie hoog op de agenda van
federale regeringen. Ik spreek over meer dan dertig jaar geleden, toen die
verdomde oorlog nog veel aanweziger was in onze samenleving en
vergevingsgezindheid nog met een kleine letter v geschreven werd. Er kwam niets
van in huis, de ‘witten’ wilden de ‘zwarten’ nog lang niet pardonneren voor hun
gedrag vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ik herinner me
keukentafelgesprekken bij mijn grootouders waar ‘die zwarten’ niet echt op veel
sympathie moesten rekenen, iets wat ik als kleine rakker maar moeilijk kon
begrijpen.
Vandaag zijn die ‘zwarten’ bijna allemaal dood
en blijven enkel hun nazaten over. Een aantal daarvan is blijven dwepen met die
Hitleriaanse ‘idealen’, dat klopt. Anderen hebben hun voorgeschiedenis consequent afgezworen.
Enkelingen zwijgen er zedig over of zeggen dat de collaborateurs wel hun
redenen zullen gehad hebben. Die laatsten verwarren ‘amnestie’ met ‘amnesie’,
er is dan ook maar één letter verschil.
In een volwassen samenleving moeten we die
bladzijde eindelijk durven omslaan. Vergeven, maar niet vergeten. Er zijn dan
wel twee zeer strikte voorwaarden aan verbonden. Eén: wie historisch tot het kamp
van de ‘witten’ behoorde, moet durven vergeven. Twéé: wie historisch tot het
kamp van de ‘zwarten’ behoorde, moet durven toegeven dat de collaboratie niet
alleen een vergissing maar ook een fundamentele ideologische fout was.
Benieuwd wie, na Rzoska en Moureaux, de eerste
stap zet. Merkwaardig is alleszins al dat de N-VA de uitgestoken hand van
Moureaux niet heeft willen schudden. Ze zullen wel hun redenen gehad hebben.
***
Ik tweet en schrijf wel nog over politiek, al
was het maar om de aanstelling van Matthias Storme tot bestuurder van het
Interfederaal Gelijkekansencentrum onder de aandacht te brengen. Storme is een
Vlaams-nationalist die tien jaar geleden na de veroordeling wegens racisme van
Vlaams Blok riep dat hij nu wel verplicht was om extreem-rechts te stemmen,
waarop hij prompt uit de N-VA werd gebonjourd.
Diezelfde Storme, inmiddels gerehabiliteerd
bij de Nieuw-Vlaamse Alliantie, vindt dat discriminatie moet kunnen. In een
bijzonder cryptisch vraaggesprek in De
Standaard van vandaag nuanceert hij dat min of meer: “Ik pleitte nooit
voor het recht op discriminatie, maar voor de vrijheid om te
discrimineren.” Nuance!
Even verderop braakt de Leuvense professor het
volgende uit: “Men bekijkt discriminatie altijd onmiddellijk als iets
negatiefs, terwijl, als je lang genoeg doorvraagt, je bij iedereen op dit soort
discriminatie stoot.” Storme vindt het bijvoorbeeld geen enkel probleem
dat passagiers een blanke taxichauffeur eisen. Hij vergelijkt het zelfs met de
keuze van je bakker. Ja, ’t is een pateeke,
onze Matthias, zullen ze in Vlaams-nationalistische kringen denken, ze zullen
de hele heisa rond zijn benoeming ongetwijfeld “een Storme in een glas
water” vinden.
In de slotparagraaf kreeg de professor van, nota
bene, allerlei soorten Recht me helemaal in de gordijnen. Hij verwees daarin
naar Frankrijk, waar bedrijven die zich niet houden aan opgelegde quota bij de
indienstneming van gehandicapten die burgerlijke ongehoorzaamheid kunnen afkopen door een
bedrag te storten in een apart fonds, waarvan de inkomsten worden verdeeld onder
de bedrijven die wel de wet respecteren.
Geen probleem dat u een racist bent, hoor,
stort gewoon een bijdrage in de pot. Alsof je recidivistische snelheidsovertreders nooit hun rijbewijs zou afnemen, zolang ze maar hun boetes betalen.
“Makak!”
(5 euro in de pot)
“U bent nog van plan om zwanger te
worden, mevrouw? Sorry, we zoeken iemand anders!” (10 euro in de pot)
“Hahaha, denkt u echt dat u in die
rolstoel hier kunt komen werken, sukkelaar!” (15 euro in de pot)
***
Ik tweet en schrijf dus nog wel over politiek
deze week, al was het maar omdat er in deze boeiende tijden volop materiaal is
om te gebruiken en u het desondanks niet in de eindejaarsshow van Geert Hoste te horen zult krijgen.
