De eed afleggen ten paleize, dat doe je dus
door de wijs- en middelvinger van je rechterhand omhoog te steken, hand naast
het hoofd, de twee uitgestoken vingers netjes tegen elkaar als waren ze aan
elkaar gelijmd met colle-tout, en dan
een ingestudeerd zinnetje te declameren. Zelfs als je opgewonden en
hypernerveus bent, ADHD’er, Alzheimerpatiënt, je rechterarm geamputeerd werd of
je nog andere malheuren hebt
meegemaakt in het leven, kan je dat makkelijk onthouden. Je kan erop oefenen, thuis voor de
spiegel.
Drie N-VA’ers in de regering-Michel I maakten
het V-teken, dat ze zich in de voorbije kiescampagne hebben toegeëigend. De V
van Verandering, Vooruitgang, Vertrouwen en, bovenal, allemaal samen:
Vlaanderen. “Het was niet opzettelijk”, verdedigde Jan Jambon zich
achteraf. Wat het excuus van Steven Vandeput en Theo Francken was, is vooralsnog
onduidelijk. Niet opzettelijk? Op die symbolische plek? Op dit symbolisch
moment? Met al die camera’s op hen gericht? Als u dat gelooft, bent u wel zéér
goedgelovig.
De minister van Binnenlandse Zaken en die van
Defensie, zowat de twee enige federale posten die altijd zullen overblijven
zolang België bestaat, maakten van dat unieke podium gebruik om hun achterban
te tonen waar hun werkelijke bekommernis ligt. In de afbouw van België. Meer
moet je er echt niet achter zoeken, minder ook niet. Misschien was het wel een
reactie op de negatieve peilingen, waaruit moet blijken dat de N-VA nog voor de
start van de ambtstermijn van de federale regering drie procent inlevert, die
nagenoeg integraal terugkeren naar Vlaams Belang. Peilingen, je moet ze
relativeren, maar ze geven toch een indicatie: in dit geval wellicht van de
ontevredenheid van de rechtervleugel van een rechtse partij, die op méér
Vlaanderen en minder sociaal-economische accenten had gerekend. Zoals de
linkervleugel van de CD&V op dit ogenblik voor sp.a en Groen zou stemmen:
CD&V verliest 5 procent volgens de poll van Het Laatste Nieuws, sp.a en Groen winnen er respectievelijk 4 en 1.
De linkervleugel van de CD&V en de rechtervleugel van de N-VA, de twee
uitersten in deze regering, zijn nu al malcontent. Da’s verdomd rap.
De reacties aan Waalse kant waren heftig en,
zoals gebruikelijk, ongenuanceerd: MR zal nu nog meer als verrader van Wallonië
worden beschouwd, als enige Franstalige partij die in bad is gekropen met
(centrum)rechts Vlaanderen en dan vooral die ‘staatsgevaarlijke’ Vlaams-nationalisten. Je kan dat wegwuiven en het toeschrijven aan Waalse furie
of jaloerse toeschouwers aan de zijlijn, maar het zou wel eens kunnen wegen op de
viereneenhalf jaar die Charles Michel en de zijnen voor de boeg hebben.
En dan is de vraag: zal die ludiek ogende
boodschap voor de vendelzwaaiende achterban van Jambon, Vandeput en Francken –
“Jongens, het komt wel goed, nog even geduld en we kunnen het vehikel
België van ons afschudden!” – niet als een molensteen om de nek van de
leden van deze regering blijven hangen. Als het bij deze ene ‘uitschuiver’
blijft, tant pis, kan gebeuren, maar
als N-VA-ministers vaker en plein public
nationalistische reflexen zullen tonen, zal dat de cohesie in Michel I allesbehalve ten
goede komen.
De weg is lang, de gids onervaren, de
schoonmoeder op het Schoon Verdiep ongeduldig, de achterban verdeeld: boeiende
tijden staan ons alweer te wachten.
