Afgelopen weekend, ruim anderhalf etmaal vóór
er witte rook uit de schouw van de vergaderzaal van de regeringsonderhandelaars
kwam, bulderde Elio Di Rupo, uittredend premier, dat dit een rechtse regering
tegen het volk zou gaan worden. Harde woorden voor een eerste minister van
lopende zaken (nog altijd druk in de weer met het superviseren van onze
F-16-aanwezigheid boven Irak en met het enigszins op orde houden van de
begroting, zou je denken en hopen), woorden die getuigen van weinig staatsmanschap. Hoe
teleurgesteld je ook bent met de gang van zaken en het vooruitzicht om in een
niet zo verre toekomst federaal buitenspel te staan, dit doe je niet. Punt aan de lijn.
Elio Di Rupo is een slechte verliezer.
Dat hij geen aanleg heeft voor geluk of
vreugde, zo gaf Bart De Wever al op de voor zijn partij triomfantelijke
verkiezingsavond aan tegenover Paul Jambers. Hij heeft niet gelogen. We hebben
de N-VA-voorzitter niet kunnen betrappen op hartelijke accolades of stevig
handjes schudden, zelfs niet wanneer hij net de succesvolle millionaire matchmaker van een rechts
zakenkabinet was geworden. De triomf van de politicus en historicus De Wever,
een (centrum)rechtse regering installeren in de twee landsgedeelten die hem
interesseren (Vlaanderen én België), was hem niet aan te zien. Integendeel,
gisteravond op RTBf liet hij niet na om de PS nog een flinke trap na te geven.
“J’ai mis les socialistes dehors partout”, zei hij met uitgestreken
gezicht. “J’aimerais ne plus les revoir”. Ook die uitspraak getuigt
van bijzonder weinig staatsmanschap, eerder van kleine politique politicienne, kinderachtig tegenstandertje jennen.
Bart De Wever is een slechte winnaar.
Alleen bomen komen elkaar nooit tegen, zegt
het spreekwoord, al weet je maar nooit met een federale regering die het alleen
maar over economie heeft en het ecologische volledig links laat liggen. Neen,
de regering-Michel I zal niet bekend staan als ‘groene Michel’, de straffe toebak zal hem in de besparingen
en de maatregelen voor de ondernemingen moeten liggen.
In de politiek kom je elkaar altijd opnieuw tegen,
omdat elke verkiezingsuitslag noopt tot andere onderhandelingen, met andere
accenten en op basis van andere tegenstrijdige programmapunten. Stel, trouwens,
dat de N-VA een paar procenten minder had gehaald, dan had De Wever niet zo
moeten rondbazuinen dat de socialisten wat hem betreft definitief passé waren. Stel dat de PS iets meer had
gehaald… Stel, vooral, dat Di Rupo niet de historische en eigenlijk ook
hysterische fout had begaan om direct een entente
met de CdH aan te gaan in Wallonië, waardoor de MR werd buitengesloten en er
bij de Franstalige liberalen gevoelens van revanchisme konden opborrelen die
sterker waren dan hun afkeer van het Vlaams-nationalisme. Zo dom en kortzichtig
van de PS! En met zijn anti-socialistisch gefulmineer zou De Wever wel eens een
boomerang kunnen gesmeten hebben. Tenzij hij echt niet meer wakker ligt van het
federale niveau, natuurlijk.
Slechte verliezer, slechte winnaar, weinig
staatsmanschap. Misschien kan de kiezer dit best onthouden en over viereneenhalf
jaar ontdekken dat er meer modellen zijn dan alleen die van de N-VA en de PS.
