“Nog eens onder uwe vettige bruine
boomstronk mogen uitkruipen op de wereldmorgen.be zie ik blijkbaar is de douche
kapot.” (…) “De douche goed opendraaien en zet de temperatuur van
de geiser wat omhoog.” (…)
“Ik ken een Duitse columnist die u zou antwoorden als volgt: Ga uw
lasterlijke arische reet onder de douche afspoelen om zeker te zijn dat er geen
antisemitische sporen op uw gat zitten.”
Een kleine greep uit de mails die ene Guido
Joris, gepensioneerde medewerker van Joods
Actueel, een maandblad van de joodse gemeenschap in Antwerpen dat ook
actualiteitsbijdragen op zijn website publiceert, richtte aan een medewerker
van DeWereldMorgen, met als aanhef
‘omhooggevallen boskabouter’ en als toevoeging ’ten persoonlijke (sic) titel’. Allesbehalve subtiel en
doordacht. Dat uitgerekend een niet-joodse medewerker van een joods blad
telkens opnieuw verwijst naar douchen is bepaald onkies binnen de gekende historische
context.
De mails werden gisteren openbaar gemaakt in
de marge van een opiniestuk dat viroloog Marc Van Ranst had geschreven voor De Morgen en waarin hij zelf repliceerde
op een haatmail van diezelfde Joris. Die was in zijn pen gekropen omdat Van Ranst
na een recent bezoek aan Gaza opmerkelijke woorden had gebruikt als
‘Gazacaust’, ‘anti-Israëlische petitie’ en ‘het historisch krediet van Israël
is opgebruikt’. Ongelukkige uitlatingen, dat zeker, van een man die zwaar onder
de indruk was van het menselijke leed dat hij had gezien in het
platgebombardeerde Gaza, waar hij het ene na het andere dode en zwaar verminkte
kind tussen het puin zag liggen.
Joris vroeg Van Ranst daarop of diens ouders
en grootouders tijdens de Tweede Wereldoorlog joden hadden verborgen gehouden
of helpen ontsnappen, als om aan te geven: als ze dat niet hebben gedaan, heb jij
vandaag geen recht van spreken. Een uitgangspunt dat qua onzinnigheid zijn gelijke
niet kent. Van Ranst antwoordde dan ook: ‘Laat mijn grootouders hierbuiten!’,
maar dan in iets uitgebreidere bewoordingen. Hij schreef onder meer: “Het
oordeel van de wereld zal terecht hard zijn voor de Israëlische leiders”.
Er valt iets te zeggen over de beladen
uitspraken van Van Ranst, die allesbehalve afstandelijk en onpartijdig waren, maar
de reactie van Joris was helemaal van de pot gerukt. Nog sterker werd het toen Joods Actueel in een reactie op zijn
website Van Ranst aanviel onder de kop ‘Bericht aan Marc Van Ranst: Laat de
holocaust hierbuiten!’. Daaronder een foto van Van Ranst die werd gemonteerd in
een zwart/wit-foto van de hoofdingang van Auschwitz: we zien treinsporen die
naar de dood leiden en tientallen poppen op de rails, speelgoed dat werd
afgepakt van de joodse kinderen. Beelden die herinneren aan de onmenselijkheid
van een genocidair regime. Daar hoort het hoofd van een hedendaagse viroloog
niet bij te staan.
Een terechte opmerking (betrek die holocaust
er niet bij!) wordt dus schaamteloos gekoppeld aan de oudste journalistieke
manier om af te rekenen met tegenstanders: maak hen verdacht. Door Van Ranst te
combineren met een gruwelijk tafereel aan een concentratiekamp en dan ook nog
eens termen te gebruiken als ‘revisionisme’ en ‘geobsedeerd’, maakt Joods Actueel haar lezers duidelijk dat
die Van Ranst moet gewantrouwd worden. Hij is een vijand van het joodse volk.
Dit is krek dezelfde methode als degene die Goebbels
en de nazi’s toepasten in de propagandistische films en boeken uit de jaren
dertig, genre Der ewige Jude of Der Jud Süss, waarin beelden van
opdringerige joodse woekeraars werden afgewisseld met die van door elkaar heen
krioelende ratten. Ziekelijke beelden met een ziekelijke boodschap. Destijds én
nu.
Mocht ik nog hoofdredacteur van eender welk
medium zijn en één van mijn medewerkers verstuurde zulke ranzige mail, ook al
ging die gepaard met de toevoeging ’ten persoonlijken titel’, dan zou ik hem of
haar onmiddellijk ter verantwoording roepen en wellicht ook zwaar sanctioneren.
Als die medewerker daarop zou volharden in dat gedrag, dan zette ik ‘m aan de
deur. Dat doet Joods Actueel niet,
wel integendeel: het verdedigt Guido Joris nog. Waarmee het zich meteen op
dezelfde harde lijn stelt.
Al wie openlijk kritiek durft te hebben op het
militaire beleid van Israël, krijgt al jaren de wind van voren uit joodse
kringen. Je wordt verdacht gemaakt, je wordt bij de vijanden van het jodendom
geklasseerd, je wordt een antisemiet genoemd. Het overkwam mij ook toen ik een
paar weken geleden een open brief aan Netanyahu formuleerde en via het doorgaans
doodbrave en oersaaie sociale medium LinkedIn de wind van voren kreeg van
enkele Engelstalige joden die ik van haar noch pluim kende. Je moet zionisten
niet leren hoe Goebbelsiaanse propaganda gevoerd moet worden. Dat maakt de
toestand des te wranger: de fanatieke joden van vandaag, die zich onvoorwaardelijk
vereenzelvigen met de politiek van de staat Israël, zijn uitgebreid in de leer
gegaan bij hun ergste vijanden uit het verleden. Bien étonnés de se trouver ensemble!
Mocht Joods
Actueel al enige credibiliteit hebben gehad, dan is die nu definitief verdwenen.
Met dank aan een niet-joodse medewerker. Elke keer dat hoofdredacteur Michaël
Freilich voortaan druk gesticulerend de joodse medemens en zijn gedragingen zal
verdedigen in radio- en tv-studio’s en in kranten en weekbladen, weet ik: deze
man is niet oprecht. Deze man verdraait de werkelijkheid. Deze man heeft recht
op zijn eigen mening in zijn eigen medium, maar zou voor de rest beter
doodgezwegen worden, omdat zijn mening irrelevant is geworden, zelfs als het
gaat over joodse onderwerpen, zijn onderwerpen.
De mening van Joods Actueel zal mij voortaan nog meer worst wezen dan die
voordien al was. Ik plaats Joods Actueel
op dezelfde lijn als ’t Pallieterke, ’t Scheldt en Vlaams Belang Magazine: blaadjes die vanuit het eigen Grote Gelijk
eender wat zouden roepen om gehoord te worden, die andersdenkenden voortdurend
verdacht maken en die elke aanzet tot redelijke discussie deskundig in de kiem
smoren. Ook hier geldt: bien étonnés de
se trouver ensemble!
Mijn respect voor de joodse medemens is intact
gebleven. Mijn respect voor een aantal van zijn vertegenwoordigers is zwaar
gehavend. Mijn respect voor de staat Israël staat momenteel op een nulpunt en dat heeft vooral met de regering ter plekke te maken.
Mijn respect voor Joods Actueel is
niet meer (en het was voordien al bijzonder klein).
Zo, en nu even in de mailbox kijken of er al
iets ’ten persoonlijke (sic) titel’
is binnengekomen.
