Neen, dankuwel, ik hoef geen beelden meer te
zien van afgerukte ledematen, wenende vaders die hun gestorven kind wegdragen
uit een platgebombardeerd schooltje of moeders die uit pure onmacht luidop biddend
op hun knieën zakken, in alle immens verdriet nog niet goed beseffend wat hen
precies is overkomen. Ik word stilaan immuun voor deze schaamteloze uitstalling
van menselijk leed. Mijn cynische schild behoedt me voor depressieve gevoelens
bij het zien van al die afgrijselijke taferelen. Dat schuldgevoel zal ten
vroegste voor morgen zijn, eerst nog een paar afleveringen van House of Cards meepikken.

Beelden zeggen in dit geval niet meer dan
duizend woorden. Geef mij maar die duizend woorden. Of honderd woorden. Of tien
woorden. Of één woord. Eén woord, om te protesteren tegen de waanzin die
ongenadig toeslaat op diverse plekken op deze met de dag doller draaiende
planeet. Geen woordenbrij van een afstandelijke waarnemer, zoals ik. Maar één
woord, iets in de trant van ‘Genoeg!’ of ‘Stop!’, van de intelligentsia uit die
landen of die groeperingen die momenteel alle principes van menselijke
waardigheid aan hun laars lappen.

Waar blijft de interne oppositie? Waarom heeft
niet ieder land, ieder geloof, iedere bevolkingsgroep zijn eigen Noam Chomsky?
Of zijn eigen Einstein, een bolleboos die niet alleen met slimme formules bezig
was, maar ook standpunten durfde in te nemen over wereldse zaken. Waar zit,
exact honderd jaar na zijn dood, de nieuwe Jean Jaurès, die desnoods tegen
beter weten in vurig de vrede verdedigt, de solidariteit propageert en dit
alles luid en duidelijk durft verkondigen?

Waarom zijn er, een uitzondering als David
Grossman niet te na gesproken, geen Israëlische intellectuele zwaargewichten
die de bijna genocidaire militaire aanpak van Netanyahu aan de kaak durven stellen?
Je hoeft daarom Hamas nog niet te verdedigen, maar je kan wel de overdreven
reactie van het eigen vaderland aanklagen. Dit is allang geen zelfverdediging
meer, dit is een bewuste strategie om de vijand definitief uit te schakelen, vrouwen
en kinderen eerst. Waarom blijven joden over de hele wereld Israël verdedigen
of, wat eigenlijk nog erger is, waarom zwijgen ze in alle talen? Wat heb je aan Joods Actueel, als het toch alleen maar
de officiële regeringsvisie van Israël blijft verdedigen?

Zijn er eigenlijk nog Palestijnen die, in hun
terechte kritiek op de oorlogszucht van Israël, tegelijkertijd vragen durven stellen bij de door Hamas gevoerde politiek van destructie? Of moet het echt de hele tijd een film in zwart/wit zijn: wij, de goeden, tegen zij, de slechteriken?

Wie durft er in Syrië nog het regime van Assad
aanklagen, zonder daarom meteen de wapens op te nemen en met allerlei
groupuscules te gaan vechten tegen deze massamoordenaar? Loert er achter elke
hoek werkelijk een doodseskader van de overheid om wanklanken in de kiem te
smoren?

Zijn er nog Egyptische schrijvers en filosofen
die een coup een coup durven noemen, want hoe anders moet je wat het leger vorig
jaar onder leiding van Al Sisi tegen een democratisch verkozen kwezelregime
deed omschrijven? En waarom laten ze dit gebeuren?

Kan een volk zichzelf nog respectabel noemen,
als het niet massaal op straat komt tegen een vice-premier, de op één na
machtigste man van Turkije, die verklaart dat vrouwen niet meer in het openbaar
zouden mogen lachen?

Waar blijven de dissidente stemmen in Rusland,
nu tsaar Poetin met zijn autocratisch gedrag de wereld op de rand van een
militaire catastrofe heeft gebracht? Bang voor nieuwe goelags? Misschien
proberen een Snowdontje te doen:
vluchten naar een betrouwbaar buitenland en van daaruit de landgenoten oproepen
om dit niet langer te pikken? Niets doen is in deze tijden schuldig verzuim
geworden. Wat is de Russiche vertaling van “Wir haben es nicht
gewußt”?

Kunnen gematigde moslims – waarvan ik nog
altijd veronderstel dat het om een overgrote meerderheid gaat – hun stem niet
verheffen tegen wat de Koranmalloten van ISIS momenteel uitrichten in Irak, een
onmenselijke tactiek die zich dreigt over te zetten naar andere landen in de
regio? Ik begrijp dat ze daarmee hun leven riskeren, zo naïef ben ik heus niet,
maar moet je daarom zwijgen? Uit zelfbehoud? Terwijl de wereld in brand staat?
Zelfs als het gerucht dat ISIS vrouwen tot de leeftijd van 49 jaar wil laten
besnijden onwaar blijkt, is deze gewelddadige islamitische groepering meer dan
het bestrijden waard. Bijna anderhalf miljard moslims in de wereld: als de
gematigden vandaag opstaan, worden de fundamentalisten morgen versmacht of op
zijn minst gemarginaliseerd.

Waar zijn de intellectuelen, die zich graag
‘elite’ laten noemen, maar nu niet thuis geven als het erop aankomt om hun
eigen wrede leiders terug te fluiten? En waar zijn wij, westerlingen, die het
altijd en overal beter weten (ja, ik besef de dubbele bodem!)? Blijven we met
zijn allen de andere kant opkijken, omdat we murw zijn geslagen door de
repetitieve berichtgeving over bloederige aanslagen en dito represailles? Waar
zijn de wereldleiders? Of had ik exact twee weken geleden dan toch gelijk toen
ik hen ‘ruggengraatloze eunuchen’ noemde? Soms, heel soms, wou ik dat wat vaker
ongelijk had…

Waar zijn de wereldverbeterende artiesten?
Wordt er niet meer op de barricaden gesprongen misschien? Waar zit Bono nu, nu
we hem echt nodig hebben: is hij zijn goed afgeschermde geld op een Nederlandse
bankrekening aan het tellen? Waar is Springsteen? En Dylan? Waar is de
solidariteit anno 2014? Pourquoi ont-ils tués Jaurès? En waarom vervolgt Griet
Cnudde de monsters van deze samenleving niet?

Ik word er een beetje moe en moedeloos van. De
dégoutés houden zich gedeisd op hun eilandjes
van hoogstaand intellect, waar het veilig en goed vertoeven is met een glas dure
wijn in de ene en een moeilijk boek in de andere hand, terwijl de dégoutants intussen hun gang mogen gaan.

“I see a clinic full of cynics / Who want
to twist the peoples’ wrist / They’re watching every move we make / We’re all
included on the list” begon in 1981 een song van Fun Boy Three met de
toepasselijke titel The Lunatics Have
Taken Over The Asylum. “The lunatics have taken over the asylum / Take
away my right to choose / Take away my point of view / Take away my dignity /
Take away my family / Take away the right to speak”. De tekst had gisteren
geschreven kunnen zijn.

Gaan we dit echt laten gebeuren, wereld?