Oudere jongeren herinneren zich nog de
afscheidswedstrijd die Ajax op 7 november 1978 aanbood aan zijn
sterspeler Johan Cruijff, die toen net zijn eerste van twee voetbalpensioenen had
aangekondigd. “Als we nu eens een stevige Duitse ploeg uitnodigen, die
gaan er altijd vol voor”, moet het toenmalige bestuur van de Amsterdamse club gedacht hebben, met
het oog op spektakel en volksvermaak. Nummer 14 deed iets wat hij uitermate
zelden doet: instemmend knikken. Bayern München werd uitgenodigd. De NOS vond
het een goed idee om de wedstrijd rechtstreeks op televisie uit te zenden. De
hele wereld mocht dit zien.

0-8. Null zu acht. Karl-Heinz Rummenigge
speelde de match van zijn leven. Achteraf waren de Amsterdammers diep
verontwaardigd over zoveel Duitse arrogantie. Verliezen, tot daaraan toe, maar de
grootmeester in zijn eigen Olympisch Stadion vernederen op zijn afscheidsfeest?
Er werd gezocht naar een verklaring voor de Duitse aanvalsdrift. Niemand had
hen verwelkomd op Schiphol. O ja. Het hotel waarin ze waren ondergebracht was
nauwelijks een ster waard. Tsss. Vanuit de tribune klonk “Nazi
Schweine!”. Donnerwetter!
Bayern-speler Paul Breitner gaf nog een andere reden: “De spelers van Ajax
negeerden ons volkomen, alsof we een noodzakelijk kwaad waren.”

Zouden de Brazilianen de Duitsers de voorbije
dagen hebben verwaarloosd, hen in een sjofel hotelletje dichtbij een
sloppenwijk hebben gedumpt, “Nazi!” tegen hen geroepen hebben? Wat er
ook van zij, de Seleçao werd van het spreekwoordelijke kastje naar de al even
spreekwoordelijke muur getikt.

***

1-7. Eins zu sieben. De meest onwezenlijke
uitslag in een halve finale van een wereldbeker tussen twee voetbalgrootmachten
ooit. In tegenstelling tot de kwartfinale tegen Frankrijk speelde Duitsland nu
niet met de handrem op. En Brazilië miste vedette Neymar, maar nog veel meer
aanvoerder en sterkhouder achterin Thiago Silva. Breng die Duitse wil om te
winnen en de Braziliaanse verdedigende nonchalance samen en je krijgt het soort
spektakel dat gisteravond tussen de 23ste en de 29ste minuut werd opgevoerd,
met vier Duitse goals in zes minuten tijd.

Maicon, David Luiz, Dante en Marcelo hadden nu
eenmaal 8 juli 2014 in hun agenda aangestipt voor de organisatie van die
opendeurdag in Belo Horizonte. Ze deden er alles aan om hun gasten te verwennen. “Recordje
breken?”, zag je Marcelo in gebroken Duits prevelen tegen Miroslav Klose,
“Kein Problem, ik zal wel effe
de buitenspelval opheffen.” “U wil topschutter worden?”, vroeg
gelegenheidsaanvoerder David Luiz aan Thomas Müller. “Hier, laat me je de
weg tonen, de bal komt zo bij je.”

Vriendelijke jongens, die Brazilianen. David
Luiz mag zich de duurste verdediger ter wereld noemen. PSG betaalde 50 miljoen
euro voor hem aan Chelsea. Abramovitsj en Mourinho moeten gedacht hebben:
“Are they crazy?”. Waarna
snel een mail werd gestuurd met in vette hoofdletters “WE AGREE!!!”. David
Luiz is het soort verdediger dat zichzelf geweldig vindt, dat beter is in het
versturen van telegeleide passes van meer dan vijftig meter dan in mandekking
en dat elke wedstrijd afhaspelt met een air van “Wie kan mij wat
maken?”. Bonne chance à Paris!

***

Een hele natie huilt. De beelden van wanhopige
geel-groene supporters in de tribune sneden door merg en been. Spelers werden
na negentig minuten wakker uit een nare droom. Hopelijk breekt er geen
volksopstand uit en blijft het bij een paar opstootjes, want dit kunnen ze in
een voetbalgek land niet relativeren.

Deutschland
über alles, Brazilië beneden alle peil. Ach ja, nu
vallen die scheidsrechterlijke beslissingen in het voordeel van het thuisland in
de vorige wedstrijden des te meer op, natuurlijk. Zonder die noodzakelijke steuntjes
in de rug en zonder Neymar en Thiago Silva is Brazilië een heel gewoon team.
Dat werd pijnlijk duidelijk.

Weet je wat? Duitsland is meer dan ooit
titelfavoriet. Maar het mooie aan voetbal is dat het zondag gewoon eentje-nul
kan worden voor de anderen.