“Ons hebben ze geleerd dat minderwaardig
werk niet bestaat. Minderwaardige mensen bestaan wel, maar minderwaardig werk
bestaat niet.” Zo luidde een letterlijke uitspraak vorige maandag op de
Gentse gemeenteraad. Na wat geroezemoes en hoorbaar onbegrip vulde Guido Meersschaut,
het 76-jarige N-VA-gemeenteraadslid dat de infame oneliner bezigde, aan met:
“Die bestaan. Ja, natuurlijk, ja. Zeker dat, zeker dat!” Zo, dat
weten we dan ook weeral.
Onmiddellijk nadien tweette schepen Elke De
Cruynaere (Groen) haar ongeloof en ontstond er een beetje deining in de
sociale media. Vreemd genoeg werd de uitspraak pas vandaag écht opgepikt door
de andere media nadat De Zuidpoort, een organisatie die de armoede bestrijdt in
Gent, het geluidsfragment op haar website had gezet. Een week na de feiten komt
de hoogbejaarde en flink bebaarde gewezen vishandelaar, die dus duidelijk ook
kan praten als een ‘viswijf’, in het oog van een stormpje te staan. Van mij mag
dat best een storm worden, die zich uitbreidt naar zijn partij, want veel
onkieser kan een standpunt niet zijn.
Minderwaardig werk bestaat niet,
minderwaardige mensen wel. Hoe meer je de woorden herhaalt, hoe ziekelijker het
klinkt. Dit zijn de woorden van iemand die in zijn eigen cocon leeft, een
bewasemd aquarium waar je de wereld allang niet meer doorheen kan zien, maar waar je wel denkt overal een mening over te kunnen vormen. Minstens even merkwaardig als de woorden van
die ene malloot is de volledige radiostilte bij zijn partij. Zelfs Siegfried
Bracke, die op de gemeenteraad doorgaans sneller tweet dan zijn schaduw, bleef
stil. Is de N-VA het dan eens met deze stelling? Blijkbaar wel, anders zouden
zulke zwaarwichtige woorden op zijn minst een nuance verdienen of
verontschuldigingen aan het adres van al die mensen die hard hun best doen maar
er niet in slagen om volwaardig werk te vinden. En als het de partij echt menens is met de slogan ‘Wel
sociaal, niet socialistisch’ zou ze zich luid en duidelijk distantiëren van
deze achterlijke woorden.
N-VA deed niets van dat alles, dus kan je
alleen maar – samen met burgemeester Termont – concluderen dat het nationale partijbureau het
ermee eens is. Meersschaut stipuleerde ook nog dat hij gevangenen als
‘minderwaardige mensen’ bestempelt, is dat dan ook een officieel
partijstandpunt?
***
Overigens vind ik dat er geen minderwaardige
mensen bestaan, maar wel minderwaardige jobs. Onderbetaalde, ondergewaardeerde
jobs waarin werknemers als moderne slaven worden behandeld. Die bestaan echt
wel, hoor.
***
Net zomin als de uitspraak van Meersschaut
racistisch is – in al zijn misplaatstheid viseert hij niet één of meerdere
andere rassen, maar wel de werklozen in zijn (al)gemeenheid – mag je de sociale
media-equipe van KLM ook niet racistisch noemen. Toch tekenden die gisteren voor een
flater die zowaar nog groter was als die van de Mexicaanse aanvoerder Rafael
Marquez die domweg zijn voet plantte voor het been van de duikgrage Arjen
Robben.
“Adios amigos!” tweette KLM onmiddellijk na afloop van de wedstrijd Nederland – Mexico, met
daarbij een foto van de vertrekruimte op een luchthaven, herkenbaar aan het
‘Departures’-bord. Duizenden vrolijke retweets, maar vooral tientallen
verontwaardigde reacties later verwijderde de luchtvaartmaatschappij de tweet.
Eén van de hevigste reacties kwam van de Mexicaanse acteur Gael García Bernal,
goed voor 1.934.591 volgers op Twitter. “@KLM I’m never flying your shitty
airline again. F*k you big time.” Er is geen poëet verloren gegaan aan
García Bernal, zoveel is duidelijk.
Je ziet het zo gebeuren hoe zo’n kortzichtige top topical reclamestunt tot stand is
gekomen: na een korte brainstorm, wie weet na enkele tequila’s (Mexicaanse thema-avond!), anticiperend op
de oranje overwinningsroes die het hele land zou bedwelmen. (Joop: “Nou,
als we nu eens iets doen met ‘Adios amigos!’, zou dat niet fijn zijn als top
topical?”. Jaap: “Geweldig idee, Jaap, en we zetten er een foto van
de diepaartsjuurs bij en zo’n
Mexicaanse hoed, hoe heet dat ding ook alweer, o ja, bolero!”)
Dat die boodschap helemaal anders zou kunnen
overkomen hadden Joop en Jaap niet door. Dat heel wat berooide Mexicanen er alles
voor over hebben, desnoods zelfs hun leven, om de streng bewaakte grensovergang met de Verenigde Staten
over te steken op zoek naar een beter leven in het beloofde land van de
American Dream, waarbij ze niet zelden door de strenge arm der wet worden tegen
gehouden en stante pede worden gedeporteerd (“Departures”!), neen,
dat was niet in hun malle hoofd opgekomen.
(Joop: “Nou, wat denk je van
“Drachme terug naar huis” als we van die Grieken winnen?”. Jaap:
“Hé, een leuke, Joop. Weet je wat: zet er ‘Grexit’ naast, dan wordt de
boodschap nog duidelijker!”)
Niet elke vorm van humor kan je met de mantel
der voetballiefde bedekken. Die vlieger gaat niet op.
***
Dienstmededeling: ’t is zomer! De komende
weken blijf ik nog wel de actualiteit volgen, heb ik ongetwijfeld iets te
zeggen over het WK en de Rode Duivels, ga ik zelfs een tijdelijk wekelijkse
rubriekje lanceren onder de kop ‘Onderschatte platen’ (over vergeten elpees van
grote namen uit de muziekgeschiedenis), maar ga ik ook geregeld niets doen. Als
u dat mag, ik ook!
