Exact een week geleden meende ik een stukje te moeten plegen
over de column die De Morgen-sportjournalist
en -columnist Hans Vandeweghe een week daarvoor had geschreven en waarin ie het
onder meer had over het falen van het Afrikaanse voetbal op het wereldtoneel.
Gebrek aan concentratie, empirisch en statistisch vastgesteld, makelaars, groupies, tovenaars: u kent de kernwoorden
intussen uit het hoofd.

U kent mij (een beetje) via deze blogpost: groot hart, soms
een groot bakkes, scherpe pen,
pertinente mening. Take it, leave it of begin er een discussie over,
het is me gelijk. Het is mijn blog, het is mijn mening, u hoeft het niet mij eens te zijn. Ik schreef dat die opmerking van Vandeweghe erover was. Vér erover
zelfs. Voor mij was hij geen racist, maar flirtten die zinnen toch wel met
racisme. Zijn reactie op de talloze reacties was al helemaal van de pot gerukt.

Maar ik schreef vooral dat die Vandeweghe nog altijd één van
de betere sportjournalisten is en blijft.
Citaat 1: “De meeste
sportjournalisten zijn vermomde supporters. Dat Vandeweghe vandaag opnieuw de
sportpagina’s van De Morgen domineert, vind ik dan ook een zegen. Als
lezer, als sportliefhebber, als journalist. De sportjournalistiek heeft Hans
Vandeweghe hard nodig. Ze moesten ‘m klonen, verdorie!”

Citaat 2: “Als (Ingrid) Verbanck haar goesting krijgt,
dan moet Vandeweghe dus weg bij De Morgen, wat dan weer tot een
verschraling van het sportaanbod in die krant zal leiden. Laten we die
standrechtelijke executie dus even uitstellen. Laten we ook dat Grote Gelijk
even opbergen, dat fata morgana van mensen met een uitgesproken mening, mensen
zoals ik. Maar laten we ook elk woord wikken en wegen voor we het op de
mensheid loslaten. Woorden zoals ‘empirisch’, ‘groupies’ en ’tovenaars’,
bijvoorbeeld.”

Vandaag stel ik via
who.unfollowed.me (de aan Twitter gelieerde site waar Grote Ego’s in alle
discretie gratis en voor niets kunnen constateren wie hen heeft ontvolgd of wie
hen niet terugvolgt) vast dat Vandeweghe mij niet meer volgt. Ik check of ik ‘m
niet toevallig zelf ontvolgd heb, dat gebeurt wel eens. Oeps, op het eerste
gezicht wel. Vreemd. Ik klik op ‘Volgen’ en krijg dan de boodschap: “Je
kunt deze gebruiker niet volgen op zijn/haar verzoek”. Nu heb ik wel
sympathie voor het Nederlands elftal, maar niet zodanig veel dat ik de hele dag
in oranje klompen rondhos en toch: mijn klomp brak.

Geblokkeerd, zoals dat
in het jargon heet. Ambetant, zeker omdat die blogpost echt geen frontale
aanval op de man was, wel integendeel. Lange tenen? Dan kan je ook gewoon op de
‘Ontvolg’-knop duwen en krijg je mijn tweets niet meer te lezen. Klaar is Kees.
En Hans. Of was het die treiterige tweet van een paar uur geleden (“23.000
tweets. Ik behoor stilaan tot het selecte clubje van mensen met tien keer meer
tweets dan volgers. Niet goed bezig, Van Laeken!”) waarin ik inderdaad
bewust de draak stak met Vandeweghes repliek op “blogsters zonder
lezers” en “twitteraars met tien/honderd keer meer tweets dan
volgers”. Plaagstoten uitdelen is in sommige sporten toegestaan, op Twitter zeker, zolang het niet onder de gordel is.

***

Blokkeren betekent: ik
wil met deze persoon (voorlopig) niets meer te maken hebben. Ik doe dat ook
soms. Als mensen mijn persoonlijke of professionele integriteit in groep
(Twitter is een gigantisch grote speelplaats!) proberen aan te tasten of in
twijfel trekken. Of wanneer ze zwaar uit de bocht gaan met hun opmerkingen. De
eerste die ik blockte was een
onverlaat die op het half gedolven graf van Hugo Camps piste. Weg met die ziekelijke
man, dacht ik (de twitteraar, niet Camps). Dat doe je niet. Punt. Je hebt er
ook die elke ironische opmerking letterlijk interpreteren en er dan meteen met
een zware charge op reageren. Ga ergens anders de lelijke mens uithangen! Ja, ik wil met sommige mensen niets meer te maken hebben op Twitter, dat is mijn recht. En het uwe.

Maar dit? Dit is
iemand uitsluiten omdat hij een geel truitje draagt in plaats van een groen.
Dit is iemand een trap onder zijn kont geven omdat hij kleiner is (ik ben 1m87,
maar Hans is letterlijk nog wat groter, ex-volleyballer die hij is). Dit is – we drukken even het gaspedaal in – de
struise portier die tegen de jongen met de andere huidskleur zegt dat de
dancing vol is. “Spaaiteg, hei,
moat, gien pleuts. Mokt na mor rap da ge weg ze!”

Enfin, iemand
suggereerde me om Hans, die ik niet beschouw als een vriend, maar tot nog toe wel
als een fijne, verre collega, een Hallmark-kaartje te sturen met de tekst
“Congratulations on your “EGO” now being declared a National
Holiday!!!” Misschien moet ik dat maar eens doen. Alhoewel, who cares? Er zijn ontzettend véél
belangrijker zaken in het leven.

Nog een fijn weekend,
geniet van het voetbal! (Jij ook, Hans.)