Axel Hirsoux zal dus toch moederdag thuis mogen vieren, in
plaats van zijn Mother met
overslaande stem te bezingen in het kille Kopenhagen. Het was één van de
subtielere grappen die vandaag de ronde deden op het internet. Studio Brussel
had het over de terugkeer van Burger King naar België en kreeg daar een boel
negatieve reacties op van mensen die die opmerking niet dik in orde vonden.

Weer zal het Eurosongfestival niet gewonnen worden door een
Belg. Onze laatste overwinning, meteen ook de enige in 58 edities (en tel die
van komende zaterdag er al maar bij, 59 dus) dateert van 1986, ons gloriejaar,
toen eerst Sandra Kim in heel slecht Frans J’aime
le vie zong (later zou het met haar nog redelijk goed aflopen in ‘la vie’)
en een paar maanden later de Rode Duivels onverwachte dingen lieten zien in
Mexico. In die tijd werd nog de volledige benaming van het evenement gebruikt,
Eurovisiesongfestival, maar in de loop van de jaren is die ‘visie’ helemaal
verdwenen. (Van songs is ook al een tijdje geen sprake meer en dat het met de
Euro slecht zal aflopen is ook een mogelijkheid, dus voor we ’t goed en wel
beseffen heet het gewoon Festival.)

All Kinds of Everything,
maar de kans dat iemand Congratulations, Hallelujah of A-ba-ni-bi mag
roepen tegen een Belgische winnaar, wat dan het Waterloo van de andere deelnemers zou inluiden en in eigen land
enige Euphoria zou teweegbrengen, is
uitermate gering, Ding-a-dong nog aan
toe. Save your kisses dus maar voor
iemand anders, het zal weer voor What’s
another year zijn, ‘Belgium zero points with the joker’ (zoals dat vroeger ging in Spel Zonder Grenzen). Diggi-loo
diggi-ley, Only Teardrops zijn ons gegund.

Ik zal u meer zeggen: de kans dat een Belgische voetbalclub
triomfeert in de Champions League is groter dan dat er ooit nog een landgenoot
het Eurosongfestival wint. Wees eens eerlijk: ziet u de aanvoerder van Anderlecht,
Club Brugge, Standard of Beerschot Wilrijk écht die beker met de grote oren in
de hoogte steken in een toekomst die niet zo ver van de onze ligt? Ik dacht het
niet hé. Ha.

Neen, de VRT zou er goed aan doen om zich terug te trekken
uit die veel geld opslorpende pantomime die elk jaar in mei wordt opgevoerd. In
de puntenverdeling van dit festival zit meer nationalisme verweven dan in
alle oorlogen die in de twintigste eeuw op het Europese continent werden
uitgevochten samen. Joegoslavië implodeerde, maar de ex-Joegoslavische landen
die deelnemen aan het Eurosongfestival stemmen wel vrolijk op elkaar. Wie
vroeger deel uitmaakte van de Sovjet-Unie, is vandaag lief voor het buurland.
(Hoogst uitzonderlijk zou het kunnen dat Rusland en Oekraïne elkaar dit jaar
niet met twaalf punten toebedelen.) Op Duitsland na, in 2010, vind je de bij de
laatste vijftien winnende landen zes Scandinavische inzendingen (Denemarken,
Finland, Noorwegen en Zweden stemmen dan ook in eerste instantie op elkaar, IJsland zit meestal mee in het complot, maar die winnen dan weer nooit), vijf
ex-Sovjetstaten (Azerbeidzjan, Estland, Letland, Oekraïne en Rusland zelf), één
ex-Joegoslavisch land (Servië), en Griekenland en Turkije (eeuwige
aartsvijanden die wel sympathiek voor elkaar zijn als ze punten mogen geven in
een zangwedstrijd, terwijl ook Malta en Albanië de grotere buren steunen).

Wie heeft België als bondgenoten? Wel? Nederland, ja. En dat is
het zo ongeveer. Drie punten van Duitsland, dat gebeurt ook nog wel eens, één
schamel puntje vanwege Frankrijk, passons.
De Noordzee stemt nooit op ons, de Britten ook zelden, want die vormen dan weer
hun eigen entente met Ierland. Ach, wij zijn gewoon niet goed in netwerken. Onze
eerste netwerker zou onze minister van Buitenlandse Zaken moeten zijn, de
weledelgestrenge heer Reynders, moet er nog een tekeningetje bij? (Terloops:
het dient wel gezegd dat toen Sandra Kim won, de liberalen in de federale
regering zaten, ere wie ere toekomt!)

De rechten op het Eurosongfestival kosten stukken van
mensen, op Molokai zouden ze het niet grappig gevonden hebben. Het organiseren
van de voorronde, Eurosong, eveneens,
terwijl de openbare omroep met ons belastinggeld veel verantwoordelijker zou
kunnen omspringen. Wat zeg ik: zou moeten omspringen!
De VRT zou meer natuurdocumentaires kunnen uitzenden, bijvoorbeeld, of
historische programma’s over Adolf Hitler, want wie kent die man nog? Ze zouden
Jan Leyers vaker naar verre uithoeken van de wereld kunnen sturen of de rechten
op het Belgisch kampioenschap korfbal kopen en vervolgens alle
competitiewedstrijden live in High Definition uitzenden, waarom niet? Nog een
suggestie: geef Ben Weyts een eigen reisprogramma, Wallonië Hangbuikzwijntjesland, daar gaat gegarandeerd veel volk naar
kijken. Desnoods een culinaire show met Axel Hirsoux, Tiram’hirsoux. Of wat dacht u van een wekelijks humoristisch
actualiteitenmagazine met Geert Hoste? (Oké, nu ga ik erover, excuus!)

VRT, luister niet naar de paus, trek u terug uit die Nacht
van de Wansmaak, deze nonsensicale travestieact voor derderangsartiesten en
talentloze freaks. Het is mooi geweest. Wat schrijf ik: néén, het is niet mooi geweest, maar – om het met de
geliefde volksdichter H. Claus te zeggen – ‘Tetitatutis’. Een hele natie, min de pseudo-intellectuelen, leeft
nu met klamme handjes mee en komt altijd bedrogen uit. Eurosong blijkt telkens
weer uit te draaien op Neurosong. Bespaar ons die ellenlange ellende en de
allitererende aandachtzoekers die er het gevolg van zijn.

Merci, dank u.