‘Als de kinderverzorgsters minder ziek zouden zijn, zou er
helemaal geen probleem zijn van personeelstekort.’ Die uitspraak deed de
Antwerpse schepen Nabilla Ait Daoud gisteren in Gazet van Antwerpen. En dat ze te veel klagen, die werknemers in de
crèche, voegde ze er nog aan toe. ‘Als sommigen zo kortzichtig zijn, moeten ze
misschien overwegen van job te veranderen.’ Bám, die zat. En dus kwamen er
heftige reacties uit de hoek waar net de verbale klappen waren gevallen, die
van de kinderverzorgsters, en van de politieke tegenstanders, die zich net voordien hadden verslikt in hun ochtendlijke koffie.
Om uw geheugen op te frissen: Nabilla Ait Daoud werd in
december 2012 door de N-VA weggeplukt uit haar eigen broodjeszaak om schepen
van Jeugd, Milieu en Dierenwelzijn te worden van de stad Antwerpen. Mijn broodje is gebakken, dacht
de toen 35-jarige allicht. Kritiek op haar politieke maagdelijkheid pareerde de
apothekersassistente van opleiding met de dooddoener ‘Ik kan het, dat weet ik’.
Daarna bleef het een hele tijd stil rond de politica. Tot ze
in juni vorig jaar een werkbezoek bracht aan Parijs om daar ter plekke te kunnen
aanschouwen hoe de kinderopvang wordt georganiseerd. Een nobel initiatief, ware
het niet dat mevrouw de schepen zich liet sponsoren door een multinational, die zelf geïnteresseerd is om in te stappen in een samenwerking tussen
het Antwerpse stadsbestuur en de privé. Laten we zeggen dat er een
ietsiepietsie risico op belangenvermenging aanwezig was. Het leverde haar
drie maanden later een reprimande van het integriteitsbureau van de stad op. Nooit meer doen, schepen!
***
U kent dat spreekwoord ‘Van kwaad tot erger’. Mevrouw de
schepen bracht dat vrijdagavond in Het
Journaal op de VRT in de praktijk. Ze nam niets terug van haar woorden in
de krant, wel integendeel. En ze zei, letterlijk, dit:
‘Het zijn soms ook, euh, echt dagen dat ze nemen. Dus losse
dagen. ’t Is niet dat ze… Langdurig ziek, door een ziekte, dat is zeker te
begrijpen, maar ’t is vooral meestal een snipperdag dat er genomen wordt en
daar willen we vooral iets aan doen. Ik kan ergens wel begrijpen dat ze ziek
worden. Iedereen heeft recht om ziek te zijn, maar dat geeft natuurlijk een
extra druk aan de collega’s die niet ziek worden.’
Wat een snipperdag met ziekte te maken heeft, ontgaat mij
even, maar ik heb dan ook nooit een broodjeszaak gerund. Het argument leek me
in dezelfde categorie te passen als de opmerking van Ben Weyts van een paar
weken geleden dat tijdskrediet niet mag dienen om op wereldreis te gaan, maar
klinkt des te erger omdat het slaat op onderbetaalde en ondergewaardeerde
mensen die doen waar wij, hardwerkende tweeverdieners, niet meer toe in staat
blijken te zijn: voltijds onze kinderen opvoeden en verzorgen.
Werken zult gij, noeste Vlaming, in het zweet uws aanschijns
zult gij uw brood verdienen! (Artikel 17, paragraaf 1, in kleine letters: ‘U
heeft wel het recht om ziek te zijn, zo heel af en toe, en dan liefst meteen een beetje ernstig en niet zomaar voor een snipperdag of zo.’)
Op de vraag of ze nog altijd achter haar woorden in de krant
stond, repliceerde Ait Daoud als volgt: ‘Het klopt gewoon. Als de
kinderverzorgsters niet ziek zouden zijn… Allee, ja, als ze ziek zijn is de
norm één op zeven. Eh, dan zitten ze aan de norm van één op zeven. En als ze
niet ziek zijn, zitten ze aan de norm van één op vijfeenhalf. Dat is gewoon zo.’
***
U kent mij intussen, beste lezer. Ik ga me dan heel snel
ergeren aan zoveel opgestapelde domheid. En ook aan de Reaganeske politieke opstelling van die mevrouw en haar partij. Als
een CEO die 650.000 euro per jaar verdient moet inleveren, noemt die partij
dat een schande. Als zes verzuurde buurtbewoners een jarenlange traditie willen
dwarsbomen, reikt het stadsbestuur hen een helpende hand. Als foorkramers te
bruusk reageren, wordt nog net niet het Belgisch leger opgetrommeld om de
straten leeg te spuiten. En als kinderverzorgsters gemiddeld wat vaker ziek zijn
dan het andere stadspersoneel (kindjes lopen dikwijls rond met een verkoudheid,
misschien ligt daar wel simpelweg de oorzaak?), dan worden ze geschoffeerd in
een krant. Twee maten, twee gewichten.
En toch. Na analyse van de exacte bewoordingen die Ait Daoud
gebruikte, kom ik tot een heel andere conclusie. Zij is ronduit geniaal. Dit is
geen onsamenhangend brouwsel van snipperwoorden, geen smos met veel te veel
mayonaise, maar een even revolutionaire gebeurtenis als de uitvinding van de
martino. Dit is Einstein meets Darwin
meets Newton meets Stephen Hawking op een snipperdag. Briljant!
En ik zal u zeggen waarom…
***
Als er nooit iemand ziek wordt, is er geen probleem meer van
personeelstekort.
Als er niemand nog gaat werken, daalt het percentage
arbeidsongevallen tot nul.
Als iedereen in de wereld Nederlands zou praten, hoefden we
geen talen te leren.
Als iedereen blank zou zijn, was er geen racisme en zouden
we geen aanstoot nemen aan een speculazen president.
Als er geen sociale media zouden zijn, hoefde een Turkse
dictator ze niet te verbieden.
Als Poetin een Oekraïner zou zijn, was hij geen Rus.
Als die Boeing niet was opgestegen, kon hij ook niet
verdwenen en neergestort zijn.
Als de sinksenfoor niet doorgaat, is er ook geen overlast
voor de buurt.
Als schepenen geen domme uitspraken zouden doen, was er meer
ruimte voor maatschappelijk relevante artikels in kranten.
Als onze kat een koe was…
***
Als ik nu niet per se dit stukje had willen schrijven, had
ik met de krant of een boek op het terras kunnen zitten in de lentezon. Of het
gras afrijden. Of de boodschappen doen. Of…
