Drie Engelse tabloids pakten gisteren op hun frontpagina uit
met de ‘exclusieve’ foto van het exacte moment waarop Mick Jagger het nieuws
van de zelfmoord van zijn vriendin, L’Wren Scott, vernam. Twee opmerkingen
daarover. Eerst een minder belangrijke: de term ‘exclusief’ is intussen al
zodanig gedevalueerd dat die, en ik geef u dat uiteraard zeer exclusief mee!, geen
reet meer voorstelt. Dan een zeer belangrijke: hoe ziek moet je zijn om het
oprechte verdriet van wie dan ook met een paginagrote foto en ‘passende’ tekst
uit te spelen?
Antwoord op die laatste vraag: zo ziek als de gemiddelde
lezer, die dit dag na dag blijft pikken. Sterker nog, die bewust naar dit soort
beelden en begeleidende teksten op zoek gaat. Het leven is één grote kijkfile
geworden, waar sensatiezuchtige chauffeurs stapvoets rijden om toch maar te
kunnen zien wat er aan de andere kant van de middenberm gebeurd is. ‘Misschien
kan ik wel mijn boterhammetje soppen in het bloed en de miserie van een andere
bewoner van deze aardkloot?’ Zieke mensen. Voor dat soort individuën, van wie
er helaas steeds meer lijken te zijn, is het leven reality-tv zonder
cameraploeg geworden.
Ik walg daarvan. Laat Mick Jagger gerust met zijn peilloze
verdriet. Laat hem samen met familie en vrienden proberen te bekomen van deze
schok. Laat hem vooral niet zien, want dat heeft niets met publieke informatie
en alles met schending van de privacy te maken. Wat Eric Goens dit weekend in
een opiniestuk in De Morgen schreef
over ‘de boekskes’, kan je net zo goed opmerken over ‘de bladjes’.
Al mogen we van geluk spreken dat we in ons land nog met een
‘brave’ pers zitten, waar respect doorgaans geen wereldvreemd begrip is. Er
zijn uitschuivers, zeer zeker; elke panda valt wel eens van een podium. Er
worden fouten gemaakt, maar wie zonder zonden is werpe de eerste steen. Er
wordt opvallend meer terughoudendheid aan de dag gelegd met onze eigen vedetten
dan met verre sterren, ook waar; ‘eigen volk eerst’ zit er sterk ingebakken (en een internationale vedette zal minder snel naar juridische middelen grijpen).
Top of the bill in
de overwegend ranzige berichtgeving van de Angelsaksische pers was een
interview met een gewezen huishoudster van de overledene, die blijkbaar niet
moest weten van de rimpelige rockzanger. Mevrouw Scott wou een kind en kreeg
dat niet van Mick. Mevrouw Scott was goedlachs, maar veranderde in een stille
vrouw aan de zijde van Mick. Mevrouw Scott werd uitvoerig bedrogen door die
loopse zanger. Dat soort zinledige opmerkingen. Ik heb het in grote lijnen
gelezen omdat ik met dit stukje bezig was, maar ik moet u zeggen dat de
kotsemmer de hele tijd in de buurt stond, in geval van. Wat bezielt
ex-werknemers, die zich een vriend des huizes noemen, om dit soort verhalen op
te dissen? De ene haar dood is de andere haar brood?
Wat ook opviel: in zowat alle persberichten – zowel de
‘breaking news’-tekstjes, als de latere artikels op nieuwssites en in de
kranten – werd L’Wren Scott vooral omschreven als ‘de vriendin van’, terwijl ze
een gevierde modeontwerpster was. Ze ontwierp kleren voor Michelle Obama,
Madonna, Sarah Jessica Parker, Angelina Jolie, Nicole Kidman, Penélope Cruz en
nog wat illustere leden van de beau monde. Maar over haar leerde je niet veel
meer dan dat haar voornaam als ‘Lou’ren’ moest worden uitgesproken. Nuttig,
maar helaas te laat. Haar in de eerste plaats typeren als ‘de vriendin van’ is
pissen op een graf waar het lijk nog niet eens in ligt.
Enkele uren nadat het eerste bericht over haar dood op één
of andere nieuwssite passeerde, draaide Radio 1 het Stones-nummer She’s so cold in het actuamagazine Vandaag. Ongelukkig toeval bestaat wel
degelijk. De manier waarop een aanzienlijk deel van de Angelsaksische pers aan
lijkenpikkerij deed en doet, is echter geen toeval. Dat is perverse verslaggeving
met voorbedachten rade. Hier met die emmer!
