Zondag mocht Dimitri Bontinck, de radeloze vader van de naar
Syrië getrokken islamstrijder Jejoen, het weer komen uitleggen in De Zevende Dag. Bontinck was boos omdat burgemeester De Wever de
Syriëstrijders uit het bevolkingsregister wil laten schrappen, om te vermijden
dat ze nog OCMW-steun zouden trekken, een maatregel die je – als je ze los
bekijkt van de altijd polariserende figuur van de N-VA-voorzitter/burgemeester
– zeer logisch lijkt. Zit onze samenleving te wachten op de terugkeer van jonge,
gefrustreerde kerels die misschien wel betrokken waren bij gruwelijke feiten,
zoals onthoofdingen? Ik dacht het niet.
Ook begrijpelijk is dat vader Bontinck zich grote zorgen
maakt en dat hij – zoals zowat iedere ouder zou doen – zijn zoon met open
armen zou ontvangen, mocht die eerstdaags beslissen om de Syrische burgeroorlog
te laten voor wat die is en terug naar Antwerpen te komen. De liefde van
een ouder is doorgaans onvoorwaardelijk. Zo hoort het ook. Daarom zou het goed zijn dat de media
terughoudendheid tonen en niet om de haverklap de Bontincks van deze wereld uitnodigen in radio- en tv-studio’s of opvoeren in kranten en weekbladen, liefst met
enkele pittige oneliners die als kop boven een artikel kunnen dienen. Dat heet
exploitatie en is onverdedigbaar.
Maar natuurlijk doen de media dat niet, want zo’n Bontinck
is een dankbaar figuur, die het bovendien nog in redelijke volzinnen kan
uitleggen. Wat daarbij al te vlug wordt vergeten is dat Bontinck ook een
‘slachtoffer’ is en een verontruste ouder, en dat die ‘redelijke volzinnen’
vaak vol staan met onredelijke opmerkingen. Ik heb het zelfs niet eens over het
feit dat diezelfde vader Bontinck blijkbaar losse handjes heeft en wordt
vervolgd wegens partnergeweld, want dat is een andere zaak, ook al werpt het
een apart licht op de persoon die hij in werkelijkheid is.
Het doet me terugdenken aan de zaak-Dutroux, die inmiddels
bijna zeventien jaar geleden begon. Na de dramatische dood van de vriendinnen
An en Eefje werden de vaders, Paul Marchal en Jean Lambrecks, opgezocht door
zowat alle media. Marchal toonde zich heel toegankelijk en werd bijna elke dag
opgevoerd. Zijn tranen werden onze tranen. Zijn verdriet werd ons verdriet.
Lambrecks verkoos ervoor op de achtergrond te blijven en zijn verdriet niet breeduit
te etaleren. Je kunt die attitude van Marchal veroordelen en die van Lambrecks
toejuichen, of omgekeerd, maar mij gaat het er vooral om dat je die mensen hun
verdriet moet gunnen, in alle privacy, onder familie en vrienden, met
psychologische opvang door mensen die daarvoor zijn opgeleid. Niet door
journalisten.
Toevallig was er gisteren ook die uitspraak dat Michel
Lelièvre vijf dagen de gevangenis zal mogen verlaten en uiteraard stortte het
hele mediacircus zich weer op de heren Marchal en Lambrecks, waarbij de eerste
voor een keer niet voor de camera’s verscheen (omdat hij niet in de rechtszaal
aanwezig was) en de tweede wel. Terwijl ik op zulk juridisch uitermate
interessant moment geen familie of vox populi wil horen, met alle gebrek aan
nuances die daarbij horen, maar wél deskundigen, die deze uitspraak kunnen duiden. We leven nu eenmaal in een
rechtsstaat. Dat is een te kostbaar gegeven om het over te laten aan de
politiek én aan de modale burger (zoals ik er zelf één ben, voor alle
duidelijkheid).
We weten allemaal hoe het Paul Marchal vergaan is. Op de
duur had hij de media-aandacht nodig om zijn verdriet te verwerken. Hij startte
een politieke partij die al heel snel implodeerde als gevolg van het interne
gekrakeel. De man die de gevestigde politiek aanklaagde, beging precies
dezelfde fouten als diegene die hij de traditionele politici verweet:
machtsmisbruik, achterkamertjespolitiek, dictatoriale neigingen.
Ik weet niet of Dimitri Bontinck plannen heeft in de
richting van politiek (ik mag hopen van niet!), maar hem overkomt in lichtjes
andere omstandigheden (hij heeft voorlopig niet de dood van een kind te
verwerken en hopelijk blijft dat zo) krek hetzelfde als Marchal destijds. Hij
wordt verzwolgen en vermalen door de media, en kan op de duur niet meer zonder
die kick van de aandacht. Dat is niet zijn schuld, maar wel die van de media.
Die zouden Bontinck met rust moeten laten in zijn verwerkingsproces.
Laat deze
verwarde vader in zijn waarde. Hij is even de weg kwijt, dat overkomt ons
allemaal wel eens, zij het gelukkig niet om dezelfde redenen. Maak van hem geen
deskundige in juridische, politieke of militaristische zaken, want dat is hij
niet en zal hij allicht nooit worden. Het zou getuigen van inlevingsvermogen en
psychologisch doorzicht om deze man en zijn familie nu even niet in de
schijnwerpers te zetten. Kan dat even, ja?
