‘Ik ben ontgoocheld’. Tot ons sprak gisterennamiddag de heer
Pol Van Den Driessche, communicatieadviseur van de N-VA. De heer Van Den
Driessche, laten we hem gemakshalve vanaf nu PVDD noemen, verliet als
verliezende partij de burgerlijke rechtbank van Leuven, waar hij een proces had
aangespannen tegen journalist Jan Antonissen. Die had op 17 april 2012 in Humo een artikel geschreven onder de kop
‘DSK in Vlaanderen, 20 jaar seksuele intimidatie’. In dat pittig stukje lectuur
liet Antonissen 21 getuigen aan het woord – een aantal anoniem, anderen met
naam en toenaam – die vrijuit spraken over het losbandige gedrag van PVDD op de
werkvloer door de jaren heen.
Ik kan me voorstellen dat het niet prettig is, wanneer je
zo’n artikel moet lezen in een, ondanks de afkalvende verkoopcijfers, nog
altijd populair weekblad en in één ruk, excusez
le mot, geassocieerd te worden met Dominique Strauss-Kahn, de gewezen
topman van het IMF, die een onstilbare seksuele appetijt blijkt te hebben, al
dan niet met de medewerking van zijn tijdelijke lustobjecten.
Het kostte PVDD mogelijk het burgemeesterschap van Brugge,
waar hij in oktober vorig jaar de lijst van de Nieuw-Vlaamse Alliantie had
moeten trekken. Waar PVDD duidelijk minder bij stilstond: zijn slachtoffers –
de vrouwen die hij bepotelde en betastte – vonden het ongetwijfeld evenmin
prettig dat hun hiërarchische overste losse handjes had en misbruik maakte van
zijn macht om hun gevoelige plekken aan te raken. Letterlijk. Daar liggen de PVDD’s
van deze wereld minder wakker van. Ach, ze prevelen dan wel even een nauwelijks
hoorbare verontschuldiging, wentelen zich in zelfbeklag en doen gewoon verder
alsof er niets aan de hand is.
625.000 euro eiste PVDD van Antonissen. Vijfentwintig
miljoen oude Belgische franken! 500.000 voor de misgelopen inkomsten (PVDD
waande zich duidelijk al burgemeester…) en 125.000 euro morele
schadevergoeding. Een waanzinnig bedrag. Maar door enkele recente,
wereldvreemde uitspraken van rechters in persdelicten was het niet denkbeeldig
dat de rechter PVDD zou volgen in die waanzin. Quod non, gelukkig maar.
Deze rechter bleef nuchter, ging niet mee in de heksenjacht
op de media en onderstreepte dat Antonissen zijn journalistieke werk keurig had
gedaan: er waren de vele getuigen (sommigen boden zichzelf nog aan nadat het
artikel al verschenen was) en PVDD had onmiskenbaar een wederwoord gekregen (wat
strikt genomen deontologisch niet eens nodig was, maar wel als een correcte
journalistieke praktijk wordt beschouwd). Kortom, Antonissen viel niets te
verwijten.
‘Handen af!’ Dat is wat de vele vrouwelijke collega’s en
onderdanen na jaren van seksuele intimidatie door PVDD hebben geroepen in dat
artikel in Humo. ‘Handen af!’ is nu
ook de kreet die de journalistiek mag hanteren tegenover een ex-collega die in
een moment van zinsverbijstering dacht dat hij eventjes langs de kassa zou
mogen passeren.
PVDD is ex-journalist en -hoofdredacteur. Die ‘ex’ is vanaf
nu fundamenteel. De journalistiek kan dit soort nestbevuilers missen als
kiespijn, het gaat al moeilijk genoeg in de media! Maar er is meer: PVDD mag nu
ook ‘ex’ zetten voor de adjectieven ‘geloofwaardig’, ‘capabel’ en
‘intelligent’. Als er nog een greintje integriteit was, is dat nu vervlogen.
In tegenstelling tot zijn geliefde voetbalvereniging, Cercle
Brugge, waar hij bestuurder én woordvoerder is (lekker: mannen onder elkaar,
ongestoord seksistische grapjes maken!) en die na vanavond waarschijnlijk haar
plaats in de Jupiler Pro League zal behouden, is hij na dit proces als mens definitief
een tweedeklasser geworden. Exit PVDD. Handen af!
