Dan sta je daar met je mooie voornemens: de anderen elkaar
de kop laten inslaan, af en toe wat olie op het vuur gooien, stelselmatig blijven
stijgen in de peilingen, pas in februari volgend jaar – drie maanden vóór de
verkiezingen – op een congres de autonomie van Vlaanderen als conditio sine qua
non vooropstellen, de verkiezingen vervolgens op één been winnen. Tot er een
minister uit je eigen partij zichzelf in het hoofd en de partij in de voet
schiet.

Het overkwam de zegezekere N-VA afgelopen weekend na het De Standaard-interview met Vlaams
minister van – even ademhalen – Bestuurszaken, Binnenlands Bestuur,
Inburgering, Toerisme, Onroerend Erfgoed en Vlaamse Rand, tevens
viceminister-president, Geert Bourgeois. De Izegemnaar liet optekenen dat de N-VA
in 2014 alleen zal onderhandelen op federaal niveau als de autonomie van beide
landsdelen op de agenda staat. En, o ja, Vlaanderen zal Brussel niet afgeven.

Het schept in elk geval duidelijkheid. In de statuten van de
N-VA is een onafhankelijk Vlaanderen in artikel 1 gebeiteld, maar in haar
communicatie draaide de partij nogal vaak rond de pot. Kwestie van niet te veel
potentiële kiezers tegen het hoofd te stoten, want uit een recente enquête
bleek nog dat zowat de helft van de N-VA-kiezers geen separatisme wil.

Wat ik me afvraag: was dat interview vooraf doorgesproken
met de partijtop van de N-VA, versta: met de enige die werkelijk iets te zeggen
heeft in die partij, lees: Bart De Wever? Indien ja, dan is De Wever een minder
slimme strateeg dan we allemaal dachten. Indien neen, kan ik me voorstellen dat
BDW zich zaterdagochtend tijdens het lezen van zijn krant lelijk in zijn koffie
verslikt heeft.

Geert Burgerlijk – laten we dat pleidooi voor Vlaamse
autonomie maar meteen doortrekken naar het creëren van Vlaams klinkende
familienamen! – heeft iets heel doms gedaan. Op een moment dat zijn partij in
de peilingen volop profiteerde van een ACW-bonus, omdat het de kat de bel(fius)
had aangebonden waarna allerlei onwelriekende walmen uit de restanten van de katholieke
zuil naar boven kwamen, heeft hij die gunstige gang van zaken in één klap, met
een paar slecht gemikte woorden, gekelderd.

De doorsnee, slecht geïnformeerde, N-VA-kiezer wil immers geen
afstand nemen van België, maar hij zet zich wel af tegen het Belgique à papa van PS & co. Dat is
iets helemaal anders. De helft van je kiezers moet je paaien met allerlei
doordacht klinkende economische theorieën en vage rechtse beloften, niet met
een autonomiekreet, want daar zitten ze niet op te wachten. En zelf, op je
tweeënzestigste, laten uitschijnen dat je nog de ambitie hebt om
minister-president te worden, is een uitspraak waar zelfs de meest verzuurde
Vlaming niet van houdt. De Vlaming houdt van hardwerkende politici, niet van
snoevers. Bovendien is het wel heel erg ver vooruitlopen op (mogelijke) feiten. Als Geert Burgerlijk één titel zeker niet zal dragen, volgend jaar, is het die van Vlaams minister-president!

Het zou me niet verbazen dat de N-VA bij de volgende
peilingen weer een aantal procenten zakt. En als ze nog meer van dit soort
flaters opstapelt in de komende vijftien maanden, dan kan ze wellicht wél de grootste
partij van Vlaanderen blijven, maar is er van dat incontournable worden hoegenaamd geen sprake meer.

Sterker nog: de vrijage van BDW aan het adres van de MR mag nu
ook als onbeantwoord geklasseerd worden. De MR wil graag meewerken aan een
scenario waarbij de PS gedemoniseerd wordt, maar kan het zich niet
permitteren om mee te stappen in het discours van een partij die openlijk het
einde van België belijdt, want dat strookt allesbehalve met de visie van de Franstalige
liberalen en hun electorale achterban.

En dus staat N-VA terug bij af. Met name BDW klaagde in
recente interviews over een één-tegen-allen scenario, waarbij de andere partijen
de N-VA proberen te isoleren. Met de uitspraken van Bourgeois gebeurt net het
omgekeerde: de N-VA isoleert zichzelf en moet vanuit een één-tegen-allen
egelstelling de verkiezingscampagne volbrengen. Tactisch allesbehalve slim. De traditionele
partijen – eventueel aangevuld met Groen – weten nu dat een gezamenlijke score
van iets meer dan 50% volstaat om N-VA op álle niveaus uit te sluiten, ook al
wordt die straks met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid opnieuw de
grootste politieke formatie van Vlaanderen.

De Calimero-quotes kunnen alvast achter de hand gehouden
worden. 2014 wordt het jaar van erop en erover óf van erop en eronder voor de
Nieuw-Vlaamse Alliantie. Als er nog veel van hun kopstukken zich in hun
hoogmoed vergalopperen, wordt het toch nog een boeiende en niet zo eenzijdige
rit tot aan de Moeder van Alle Verkiezingen. Dankjewel, meneer Burgerlijk!