Beste
(pdw),
First
things first: jij geloofde niet in
God, ik ook niet. Wie dit leest moet beseffen dat deze eenrichtingsconversatie
nep is, de amechtige poging van een dilettant om nog even iets te fluisteren in
de richting van een lichtend voorbeeld.
***
Ik
las ergens, in één van de vele goedbedoelde maar toch ontoereikende teksten die
de voorbije acht dagen aan jouw aards bestaan gewijd werden, dat je zelf rond
je twintigste vond dat je sterk op Pete Townshend leek. Maar had je die ‘Hope I
die before I get old’ nu zó letterlijk moeten nemen? Komaan, man, it’s only
rock ‘n’ roll!
Vanuit
het hiernumaals kan ik je zeggen, beste (pdw), dat werkelijk niemand die
laatste witz grappig vond. Hij was moeilijker te begrijpen dan de meest
hermetische sketch uit Spike, en dat wil wat zeggen. Maar de grappen
dáárvoor werden best gesmaakt, getuige de talloze eerbetonen die je te beurt
vielen in de sociale en asociale media. Je zou het zelf, bij leven,
ongetwijfeld gênant gevonden hebben, de emmers der tranen liepen over. En er werden ontelbare #muskatnussen hashtaggewijs in het rond gestrooid.
Er
waren een paar wanklanken, dat kon ook moeilijk anders. Grote voeten en lange
tenen, dat levert pijnlijke ontmoetingen op, dat had je zelf ook wel door. Je
hield er zelfs intens van om te provoceren. @(verwijderd) heeft zich eens goed
laten gaan op Twitter, of wat dacht je? Van de #ff maakte hij vrijdag
#FormolFriday. Wellicht dat iemand de deur van de instelling op een kier had
gezet en je weet dat zo’n grondstroom dan altijd eerst naar het laagste punt
zoekt. Grondstroom, strontstroom, what’s the difference? Over
strontstroom gesproken: Johan ‘Sans Scrotum’ Sanctorum, de zelfverklaarde
publicist (de ‘pu’ uit te spuwen alsof je je gal uitkotst na een nachtje
wallebakken), noemde je op Faecesbook een ‘pershyena’ en liet een ‘See ya in
hell (pdw)’ volgen door een resem uitroeptekens. Ach ja, een overdosis
uitroeptekens achter een zin pleuren is nu eenmaal de manier waarop mentaal
labielen in dit tranendal aandacht proberen te trekken.
Maar
Koen Godderis, ja dé Koen Godderis, heeft enkele respectvolle tweets aan jou
besteed. Het hoeft niet altijd voorspelbaar te zijn hé. Misschien moeten we
toch eens langs zijn sportwinkel gaan, om een veter te kopen of een halve
keepershandschoen. Een gebaar, weet je wel. En, o ja, Renaat Vekemans is
helemaal terug, terwijl we allemaal dachten dat… Ach, laat maar. Hij is
actiever dan ooit, onze Taalgrenswatcher, en hij blijkt nu zelfs een gemalin te
hebben, ene Soetkin. Ze ziet er, euh, appetijtelijk uit.
De
mannen van P hebben hun stinkende best gedaan om je te eren. Alleen al die
cover! Je kijkt ons, in kleurrijk zwart/wit uiteraard, half schertsend aan.
Zo’n schone kop, vol opborrelende jongensachtige deugnieterij. Forever young.
Nu zeker. En beklijvende teksten binnenin. Wees gerust, dit heeft zweet en heel
veel tranen gekost. Je maat (rv), die andere in een eeuwigdurende afkorting
voortlevende stilistische reus, deed het op zijn manier in Humo.
Acht
heeft bijna een volledig etmaal Stand up for (pdw) uitgezonden, wist je
dat? Hicks, Carlin, Rock, ze zaten er allemaal in. Canvas zond Spike eens op
de doos van Vlimovost heruit, je weet wel, de door jou zelf samengestelde
compilatie. En terwijl ik deze letters met tien driftige vingers in een
Word-document intik, brengt Joos een uur hoogtepunten uit je dagen als
radioman. Hé, daar is Pete Townshend. The Who. Baba O’Riley. Teenage
Wasteland. Schoon! Een Eerbetoon met hoofdletter E, dus dat zit wel goed.
Wat zeg ik: néén, dat zit níet goed, man. Als je
Twitter zou kunnen lezen, zul je merken dat we een beetje doelloos ronddobberen.
‘De nonkel van Twitter’, noemde iemand je, en dat vond ik wel een fijne
omschrijving. Er is nu geen nonkel meer die stiekem over onze schouders
heenkijkt en af en toe een corrigerende tik uitdeelt. Geen wijs familielid meer
die ons telkens weer verbaast met die unieke mengeling van warme betrokkenheid,
tedere anarchie en recalcitrante verbale baldadigheid. Geen drummer meer, die
het ritme aangeeft.
We voelen ons als de Black Knight uit Monty Python
and the Holy Grail, (pdw). Iemand heeft net al onze ledematen afgehakt, we
noemen het in al onze gespeelde stoerheid een ‘scratch‘ of een ‘fleshwound‘,
en als we op onze romp proberen te balanceren stamelen we ‘We’ll call it a
draw‘, maar het is geen gelijkspel, man, het is een verdomd pijnlijke
nederlaag.
En nu… Nu laat je ons los, (pdw). Van hieraf
moeten we gaan. Met vallen en opstaan. Niet makkelijk op die romp, remember. We
kunnen je alleen maar eren door je drang naar onafhankelijkheid en je zucht
naar vol in het leven staan te respecteren. ‘Do not go gentle into that good
night‘, (pdw), ‘Rage, rage against the dying of the light‘. Muskatnuss. En nog
eens bedankt voor alles.
***
Famous last words? Mag ik de echte Pete
nog één keer aan het woord laten? The brilliant blues / Will never flow this
way again / The colour of the river is grey / The brilliant blues / Have faded
into sadness and pain, / And now is the time to say… it’s time.
