I see
trees of green, red roses too
I see ‘em
bloom, for me and for you
And I
think to myself… what a wonderful world.
Het was deze week weer bingo op dit fijne
sociale medium. Twitter barstte uit zijn voegen van de ranzige commentaren van
racisten en ander schorremorrie op de Gouden Schoen van Dieumerci Mbokani.
‘Aap’ was nog veruit het vriendelijkste scheldwoord dat op de Anderlechtspits
werd afgevuurd.
Het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor
Racismebestrijding (een wel zeer lange naam voor een nogal inert instituut)
ziet er echter geen reden in om in te grijpen. De meeste van die tweets werden immers
verstuurd door figuren die zich verschuilen achter een pseudoniem. Moeilijk te
achterhalen. Mààr, denk ik dan, moeilijk gaat toch ook, zeker in iets zo
wezenlijk als het bestrijden van racisme en nog meer wanneer je een door de
overheid opgerichte en betaalde instelling bent?
Beetje wereldvreemd.
I see
skies of blue, clouds of white
Bright
blessed days, dark sacred nights
And I
think to myself… what a wonderful world.
Ander “belangrijk” onderwerp was de
ballenjongen die in de clinch ging met Eden Hazard. De beelden zijn genoegzaam
bekend. Terugwedstrijd in de halve finales van de Engelse League Cup, Swansea –
Chelsea stond op tien minuten van het einde nog 0-0, Swansea had de heenmatch
met 2-0 gewonnen, dus werden die van Chelsea nogal nerveus. Eén van de
ballenjongens vond er niets beter op dan tijd te winnen voor zijn club door op
de bal te gaan liggen. Hazard trapte de bal van onder de jongen weg en kreeg
daar een rode kaart voor.
De eerste reacties waren unaniem tégen Hazard.
Wat voor een vetbetaalde schoft is me dat?! Iemand die zo’n weerloze jongen een
tik geeft. Schande! Langdurig schorsen, die hamburgervreter!!! De ballenjongen
werd plots zó populair dat zijn Twitteraccount meer volgers telde dan die van
zijn club. Voor massahysterie moet je tegenwoordig niet meer samenkomen, dat kan nu ook
virtueel.
Tot men er in de Britse pers, nooit verlegen om
een straffe en fel overdreven uitspraak, achter kwam dat die ballenjongen al
zeventien is, van rijke komaf, dat ie vooraf had aangekondigd dat hij tijd zou
rekken en dat hij helemaal niet in zijn ribben werd geraakt door de schoenpunt
van Hazard. En, hopla, de slinger ging de andere kant op. Kleine rotzak!
Verwend nest! Ze moesten dat ettertje streng straffen!!! Het enige wat
gemeenschappelijk was aan de hysterische kreten: het gebrek aan nuance.
Twitter is een wereld van alleen maar kreten,
geen gefluister.
The
colors of a rainbow, so pretty in the sky
Are also
on the faces of people going by
I see
friends shaking hands, sayin’ how do you do
They’re
really sayin’: I love you.
(Bridge)
Engeland: een ballenjongen die zijn job niet
doet, wordt eerst de hemel in geprezen en daarna verguisd.
Vlaanderen: een sneeuwballenjongen krijgt een
GAS-boete. Omdat ie het had aangedurfd een sneeuwbal naar een politiewagen te
smijten, zoals bekend een zware misdaad in Vlaanderen anno 2013.
Vreemde wereld.
I hear
babies cry, I watch them grow
They’ll learn
much more, than I’ll never know
And I
think to myself… what a wonderful world.
Wat me deze week ook opviel: België is toe aan
zijn inmiddels al zevende staatshervorming, confederalisme is een toverformule
die geregeld opduikt, maar eigenlijk is dit land de facto al gesplitst.
Ik verklaar me nader: als je naar de Vlaamse en
Waalse journaals kijkt en luistert, merk je een wereld van verschil. Ze zijn
met heel andere thema’s bezig. Een Waalse tv-zender zal Charleroi – Standard
veel belangrijker vinden dan Club Brugge – RC Genk. In Vlaanderen zal de
samenvatting van Lierse – Waasland-Beveren de voorkeur krijgen op Bergen – Charleroi.
We roepen nog wel ‘Belgium’, maar in de geesten
hebben we blijkbaar aanvaard dat Vlaanderen en Wallonië two worlds apart zijn. En de afstand wordt steeds groter. Net zoals
het wederzijdse onbegrip.
Toen werd aangekondigd dat Ford Genk de deuren
moest sluiten, leidde dat tot een lawine van reacties op Twitter. Gisteren, bij
het nieuws dat 1.300 mensen hun job verliezen bij ArcelorMittal, bleef het
oorverdovend stil. Zelfs diegenen die van sociale bewogenheid hun handelsmerk
hebben gemaakt, gaven niet thuis.
Raar land toch.
The
colors of a rainbow, so pretty in the sky
Are there
on the faces, of people going by
I see
friends shaking hands, sayin’ how do you do
They’re
really sayin’: I…love…you.
Wat ik niet begrijp is waarom vele gezonde jonge mensen op Twitter dat
extreem-rechts tuig blijven volgen en zelfs ingaan op hun stuitende opmerkingen,
vunzige taal en platte provocaties. Masochisme? Als je crapuleuze figuren
aandacht schenkt, dan gloriëren ze nog meer. Negeren maar! Da’s het ergste wat
hen kan overkomen.
Als je een links gedachtengoed aanhoudt, dan pendel je toch
ook niet voortdurend tussen Café De Linde en Café De Leeuw van Vlaanderen?
(Voor de niet-Antwerpenaren: het eerste is een drukbezocht etablissement voor
de culturele elite, syndicalisten en zelfverklaarde wereldverbeteraars, het tweede is van
oudsher een verzamelplaats voor fascistoïde individuën.)
Ach, het is met die roepers zoals met de honden
uit dat bekende spreekwoord: blaffende tweeps bijten niet. Ze produceren alleen
vervelend veel geluid en ze doen dat nog vaak ook. De hele tijd, eigenlijk. Een
tweep kan je helaas niet naar een asiel brengen, als ie zich niet gedraagt en
voor permanente overlast zorgt in de buurt.
Of misschien toch? Laten we voor racisten,
fascisten en andere idioten een apart sociaal medium creëren, een vergaarbak
van de ‘grondstroom’ van onze samenleving (zoals (pdw) het vandaag in zijn
column in De Morgen noemde). We noemen het Faecesbook. Hilde De Baerdemaeker
zorgt voor de droge en natte doekjes.
What
a wonderful world!
I hear
babies cry, I watch them grow
(You know
their gonna learn
A whole
lot more than I’ll never know)
And I
think to myself… what a wonderful world
Yes I
think to myself… what a wonderful world!
(Tekst
‘What a wonderful world’: George David Weiss, George Douglas, Bob Thiele.)
