Toen het Londense kwartet The XX in de zomer van 2009 zijn
eerste cd uitbracht, met de eenvoudige titel xx, zorgde dat voor kreetjes van opwinding bij muziekvolgers. Hier
stond een groep die in tijden van eenheidsgeluid met een aparte sound kwam:
zacht elektronisch, wenende gitaar, fragiel, weemoedig, droevig. Te klasseren
onder ‘indie pop’ of ‘dream pop’. Nummers als Crystalised, Heart Skipped A
Beat en VCR gedroegen zich als
sympathieke oorwurmen. Op het podium bleek The XX toen nog iets te bedeesd voor
het grote werk.
Drie jaar later en één groepslid minder heeft The XX nu een
tweede cd uit: Coexist. De
ingrediënten zijn dezelfde als op xx.
Meer nog: alle elf nummers zijn perfect inwisselbaar. Zelfs de hoezen hebben
dezelfde layout meegekregen. Op de eerste cd was dat een wit kruis in een zwart
oppervlak, nu is het net omgekeerd. Opnieuw staat er op de achterflap van het
kunstzinnige begeleidende boekje met songteksten simpelweg ‘Thank you’. Het
grote verschil zit ‘m tegenwoordig blijkbaar op het podium, waar Romy Madley
Croft, Jamie Smith en Oliver Sim afgaand op recente recensies veel meer
présence en zelfzekerheid hebben gekweekt, al mag je ze dan liefst niet dumpen in een
betonnen bunker als de Lotto Arena.
Op Coexist vormen
weemoed en tristesse weer de rode draad in de teksten, opnieuw haken gitaar en elektronica
voortdurend mooi in elkaar. De sound blijft redelijk uniek, al hoor je echo’s
van The Walkabouts (ook daar een mannen- en vrouwenstem die afwisselend of
samen de songs domineerden, zij het dat de muziek van The Walkabouts
gevarieerder was en meestal in allerlei richtingen uitwaaierde).
Stuk voor stuk zijn het topsongs op Coexist, met Missing als
absolute uitschieter, en toch is deze luisteraar niet helemaal tevreden. Dat komt omdat de elf tracks zó sterk op elkaar gelijken dat
er op de duur sprake is van enige verveling. Bloedmooi, maar een beetje
steriel. Een driesterrengerecht waarop de chef vergeten is peper en zout te
strooien. Als je drie jaar moet wachten om meer van hetzelfde te krijgen, dan
is dat toch nogal teleurstellend.
Track per track te beluisteren, dus, en hopen dat The XX
voor de derde cd het lef heeft om af en toe af te wijken van het eigen
muziekidioom.
