Het internationaal gerenommeerde kwaliteitsweekblad Story
pakt vandaag uit met een “misdaadspecial”, waarin alle moorden die in
2012 gepleegd werden in dit land de revue passeren. ‘De kasteelmoord, het
onthutsende einde van Patrick Sergeant… Het zijn slechts enkele van de
tragische gebeurtenissen die afgelopen jaar in ons land gebeurden,’ stelt een
als wervend bedoelde inleidende tekst op de website van het blad.
Er staat zelfs een verantwoording bij. Hoofdredacteur
Frederik De Swaef meldt dat dit een reactie is op een beslissing eind oktober
van minister van Binnenlandse Zaken Milquet om de criminaliteitscijfers
voortaan niet meer vrij te geven, omdat de pers die toch voortdurend fout
interpreteert. ‘Dit kan uiteraard niet,’ orakelt De Swaef. ‘En daarom neemt de
redactie van Story alvast haar verantwoordelijkheid door voor de zwaarste
misdrijven – namelijk moorden – zelf de cijfers op te tellen.’
Ik zie het echt wel voor me, hoor. Frederik De Swaef die
zich begin november op een maandagochtend – na een uitermate zwaar en met
alcohol overgoten weekend waarin hij van het ene BV-feestje naar het andere
laveerde – in een getailleerde groene outfit, met oranje-rode hoed op het hoofd
en pijl en boog in de aanslag op de redactie aandiende. ‘Noem mij vanaf nu maar
Robin,’ zei hij tot zijn getrouwelingen, ‘en jullie zijn mijn Merry Men! Er
loopt van alles mis in Nottingham en die sheriff is al helemaal niet te
vertrouwen!’
Hoe heeft het om zijn penetrante onderzoeksjournalistiek
bekend staande blad deze onmisbare misdaadspecial samengeharkt? Door in de
Nederlandstalige kranten te turven wie wanneer vermoord werd dit jaar. Ha, da’s
pas betrouwbare informatie! En zo komt de sukkel die de optelsom heeft mogen
maken van al dat ge-moord en ge-doodslag op 53 moorden. 53!
‘Ontstellend,’ schrijft De Swaef. En hij neemt een
rekenmachine bij de hand. ‘Dit is meer dan één moord per week’. Wat De Swaef
niet schijnt te weten is dat dat in feite een fikse daling is, want in 2007
werden er nog 211 mensen vermoord in België, in 2008 202, in 2009 186 en in
2010 182. In de eerste helft van vorig jaar waren het er officieel 94, nog
altijd een pak meer dan de 53 die Story tot nog toe telde in de eerste tien
maanden van 2012. Al blijft het appelen met citroenen vergelijken, want Story
las alleen Nederlandstalige kranten en die zijn nu eenmaal minder
geïnteresseerd in wat er in Wallonië gebeurt, ook als dat moord en brand is.
Mààr, Story is een verschrikkelijk complot op het spoor,
oordeelt De Swaef. ‘Misschien worden de cijfers achtergehouden omdat een kwart
van alle moorden nog niet opgelost is.’ Daar hebben we het!!! Joëlle Milquet
heeft “non” gezegd tegen de publicatie van de officiële
misdaadcijfers omdat die domme politie en dat nog veel dommere gerecht er maar
niet in slagen om misdaden op te lossen. Foei!, zeg dat Story het gezegd,
pardon, geschreven heeft. De Swaef: ‘De burgers zien de misdrijven voor hun
ogen gebeuren, de pers kan zelf aan het rekenen gaan… Het onveiligheidsgevoel
neemt enkel toe als er geen correcte cijfers worden vrijgegeven.’
Juist, en na
het lezen van deze misdaadspecial van het geweldige Story voel ik me inderdaad
plots veel veiliger. Dankuwel, meneer De Swaef!
Maar laten we een kat van Jan Fabre een kat van Jan Fabre
noemen. Natuurlijk is het Story niet te doen om rechtvaardigheid. Het blad wil
de verkoopcijfers opkrikken met lekkere misdaadverhalen, dat tikt altijd goed
aan bij de sensatiezuchtige lezende Vlaming en in tijden van dalende
verkoopcijfers is elke impuls welgekomen.
En dus werd de lat in de al zo onder druk staande,
kwaliteitsarme journalistieke wereld nog wat lager gelegd heeft. We zitten nu
echt heel dicht tegen de grond aan, limbo-dansen onder de lat is niet meer
mogelijk. Journalistiek is voor sommigen definitief ‘hoernalistiek’ geworden.
Schrijf maar wat raak, als het maar lekker bekt en goed verkoopt.
Ik kijk al uit naar de volgende dossiers en specials in dit
fijne weekblad. Enkele tips voor de redactie. De verkrachting van de maand. De
vechtpartij van de week. De straatrace van het weekend. De diepe belediging van de
dag. Laat de lezers kiezen en maak er lijstjes van. Lijstjes en mee mogen
stemmen, dat is nog zo’n niet te versmaden succesfactor.
Doorgaans vind ik het bijzonder jammer dat ik vorig jaar
mijn perskaart moest inleveren, omdat ik toen niet langer actief was in de
media. Soms ben ik echter net heel blij dat ik niet meer tot dat wereldje behoor.
Met dank aan Story.
