De Jonathan Jeremiah die je aankijkt vanaf de hoes van zijn
nieuwste cd Gold Dust zou zo de
hoofdrol kunnen spelen in The Temptation
of Christ. Baard, lang krullend haar, ernstig, een tikkeltje provocerend,
fotogeniek. Helemaal anders dan de Jeremiah op de hoes van zijn debuutcd A Solitary Man van nauwelijks anderhalf
jaar geleden. Toen keek hij nog verlegen opzij, weg van de camera.
Het felbejubelde debuut werd gedragen door enkele singles
die opvallend veel airplay kregen: Lost,
Happiness en Heart of Stone. Wat opviel: vlot klinkende melodieën die geworteld
waren in de soul en folk uit de jaren zestig. Niet verwonderlijk, want Jeremiah
noemt Cat Stevens, James Taylor en Scott Walker als muzikale inspiratiebronnen.
Aan A Solitary Man ging een lange
zoektocht vooraf. De Londenaar trok al jong naar de USA, waar hij jarenlang
aanmodderde, tot hij op zijn 29ste met voldoende songmateriaal kon terugkeren
naar Engeland. Daar werd hij snel omarmd door collega’s en recensenten, maar
nog niet door het grote publiek. In België en Nederland vierde hij wel
bescheiden commerciële succesjes.
Op Gold Dust trekt
Jonathan Jeremiah de lijn door. Verwacht je opnieuw aan een elegante kruising
van soul, folk en pop, dit keer echter in een muzikaal kleedje dat ruimer zit
dank zij de begeleiding van het Metropole Orkest. Het geeft Jeremiahs songs
meer diepgang, al loert voorspelbaarheid om de hoek. Het begint hemels mooi met
de titeltrack. Tracks als Fighting Since
the Day We Are Born, Shout en Everyday Life klinken daarna helaas te
veel als tussendoortjes.
De single die dit keer de harten van de luisteraars moet
veroveren heet Lazin’ in the Sunshine.
Een vlag die de lading helemaal dekt, want dit is een vrolijk, zomers nummer.
Als iemand je zou proberen wijs te maken dat dit een onbekend en pas ontdekt
nummer uit de sixties was, je zou het prompt geloven. De warme, rasperige stem
van de man onderstreept dit nostalgisch gevoel alleen maar. Hij wordt wel eens
vergeleken met Roger Whittaker en niet ten onrechte. (Gelukkig schrijft Jeremiah
minder zeemzoeterige nummers en begint hij niet te fluiten!)
De orkestratie is absoluut een pluspunt bij het lekker
uitwaaierende The Time of Our Lives
en het intimistische You Save Me. Bij
de drie tracks die Gold Dust afronden
valt echter weer het gezapige tempo op. Jonathan Jeremiah is meer gediend met
uptempo nummers: we horen hem liever in zijn hoedanigheid van soulzanger dan in
die van folkie. Gold Dust is een
lekkere plaat, maar er zat zoveel meer in.
