In de clip van Cut the
World, het nummer dat Antony Hegarty schreef voor het magistrale
theaterwerk ‘The Life and Death of Marina Abramović’ van Robert Wilson, is
Willem Dafoe één van de slachtoffers van een luguber complot van de
secretaresses in een groot kantoorgebouw. Ze willen af van hun mannelijke
bazen. Dafoe wordt de keel overgesneden door Carice van Houten, die net
voordien nog vriendelijk ‘Good morning’ tegen hem had gezegd. De moordende
vrouwen nemen vervolgens de lift naar beneden waar ze worden opgewacht door…
Marina Abramović. Op weg naar een matriarchale samenleving?
In het universum van Antony and the Johnsons vind je wel
meer songs met een dubbele bodem. Denk
aan Hitler in my heart, I fell in love with a dead boy en Fistful of love. De 41-jarige Britse
maar al lang in New York residerende transseksueel met de engelenstem houdt van
provoceren. In Cut the World, ook de
titel van zijn nieuwe live-cd, zijn het de dodelijke secretaresses die voor een
bevreemdende situatie zorgen. In de lange monoloog Future Feminism pleit hij voor de omverwerping van het patriarchaat
en wil hij de vrouwen aan de macht: Buddha is een moeder, Allah is een vrouw,
Jezus een meisje. En in Another World hekelt
hij de manier waarop de mens (en dan vooral: de man) de aarde naar de
verdoemenis helpt. De boodschap tikte aan, want Antony werd begin dit jaar als
spreker/zanger uitgenodigd op een internationale klimaatconferentie.
Cut the world is de registratie van een concert dat Antony
samen met het Danish National Chamber Orchestra op 2 en 3 september 2011 gaf in
Kopenhagen. Die locatie vind je overigens niet terug op de magere informatie op
de cd zelf, maar moet je via Wikipedia achterhalen. Hoewel de plaat live werd
opgenomen, hoor je geen applaus, behalve na het slotnummer, Twilight. Af en toe hoor je bij de
stillere passages iemand hoesten in de zaal, het is dan ook een wat bizarre
keuze om de nummers niet te laten uitmonden in applaus.
De muziek van Antony is uiterst geschikt voor een
symfonische behandeling. Nummers als Cripple
and the Starfish, Kiss my name en
Rapture worden er alleen maar rijker
door. Toen hij in juli 2012 ook ons land aandeed in het kader van het Gent Jazz
Festival, begeleid door het Metropole Orkest, bleek dat de schuchtere zanger
van enkele jaren geleden een doorgewinterde entertainer is geworden. Hij
onderhield zijn trouwe aanhang met spitante, soms wel te lange monologen. Zeker
wanneer hij ‘boodschapperig’ wordt, heeft Antony de neiging om door te drammen.
Maar tijdens de muziek kon je een speld horen vallen in de zaal.
Op cd vind je, behalve in het reeds vermelde Future Feminism, niets terug van de
intro’s, waardoor de muziek nog meer tot zijn recht komt. Een uur lang word je
meegezogen in de unieke leefwereld van een bevlogen artiest die op de hoes
dromerig van je wegkijkt, maar die je via zijn muziek tot in het diepste van je
ziel ontroert.
