Ik ben het helemaal eens met de opinie-bijdrage van Yves
Desmet, politiek hoofdredacteur van De Morgen, die gisteren schreef dat alleen
al de idee van het brugpensioen bij de vijftigplussers onder de binnenkort
werkloze Ford Genk-arbeiders een belediging is. Je kan niet aan de ene kant
benadrukken hoe capabel en flexibel die mensen zijn en aan de andere kant eisen
dat ze de rest van hun leven kunnen doorbrengen met op café te gaan en
uitgesteld tv te kijken (de commerciële zenders hebben het daar al zo moeilijk
mee). Als ze dan zo capabel zijn – wat ik best wil geloven – dan moet je er
alles aan doen dat die mensen niet verloren gaan voor de arbeidsmarkt.
Wat de vakbonden bij Ford Genk wel moeten doen – en waar ook
federale en Vlaamse regering het voortouw in moeten nemen – is een zo ruim
mogelijk afscheidspakket samenstellen voor de zowat tienduizend mensen die
getroffen worden door deze beslissing van de Ford Motor Company. Als de
directie van Ford twee jaar geleden schriftelijk beloofd heeft dat er werkzekerheid
gegarandeerd werd tot 2020, is dat dan niet juridisch afdwingbaar? Kan er dan
niet, in plaats van het nu over een percentje links en een cijfer achter de
komma rechts te hebben, geëist worden dat de 4.300 werknemers van Ford Genk
effectief hun salaris uitbetaald krijgen tot 2020, in de vorm van een soort
verbrekingsvergoeding? En dat er meteen ook een vergelijkbare compensatie wordt
betaald aan de bijna zesduizend werknemers bij de toeleveringsbedrijven die
eveneens de deuren moeten sluiten?
Terug naar vijftigplussers en hun positie op de
arbeidsmarkt. Als ervaringsdeskundige, die na bijna vijf maanden thuis zitten
serieus nerveus begint te worden, wil ik benadrukken dat gezonde, dynamische,
ambitieuze mensen van 50 of ouder nog altijd graag een bijdrage willen leveren,
het verschil willen maken, hun ervaring en wijsheid willen delen. Ik vind het
een persoonlijke belediging dat je als opzij gezette vijftiger blijkbaar moet
bezig zijn met de brug te maken naar je officiële pensioenleeftijd. Anderzijds
heb ik er alle begrip voor dat je in een aantal omstandigheden wél de
mogelijkheid creëert om ex-werknemers de kans te bieden anders te gaan leven.
Daarvoor bestaat er zoiets als een sociale zekerheidssysteem, waarbinnen
solidariteit een sleutelbegrip is. Mààr, beste vakbonden, plaats mij – en ook
de meeste vijftigplussers bij Ford Genk, daar ben ik van overtuigd – niet in
een hokje. Dwing de directie van Ford tot exuberante ontslagvergoedingen, maar
zadel de eigen samenleving niet op met een sociaal-economisch deficit.
Vijftigplussers hebben het vandaag al moeilijk genoeg om
zichzelf te verkopen. Ik heb vaak de indruk dat personeelsdiensten van
bedrijven alleen maar lezen tot het vierde lijntje op mijn cv, daar waar de
geboortedatum vermeld staat. Ondertussen zoeken ze zelf wel iemand die “out of
the box” durft denken.
