Ik herinner me nog de tijd dat ik levendige discussies
voerde over het al dan niet verantwoord zijn van l’art pour l’art. Ik was toen een hevige tegenstander van het principe (dat eigenlijk niet eens een principe is). Voor mij
moest het altijd over iets gaan, wat dat ‘iets’ dan verder ook moge betekenen.
Gisteravond, bij het bekijken van de moderne
dansvoorstelling Panorama van
Philippe Decouflé & Compagnie DCA, kwam me dat gespreksthema van weleer
opnieuw voor de geest. Want dit stuk, dat eigenlijk een soort ‘best of’ is uit
het ruim dertig jaar omspannende œuvre van Decouflé, gaat meestal helemaal
nergens over en toch bleef ik anderhalf uur met veel plezier aan mijn stoel
gekluisterd.
De 51-jarige Philippe Decouflé is geen kleine jongen in de
danswereld. De geboren en getogen Parisien richtte, na een aantal solo-voorstellingen,
in 1983 de dansgroep DCA op, acroniem voor ‘Diversité, Cameraderie, Agilité’,
mocht in 1989 het défilé ‘Bleu Blanc Goude’ organiseren ter gelegenheid van de
200ste verjaardag van de Franse revolutie en was in 1992 regisseur van de
openingsceremonie van de Olympische Winterspelen in Albertville.
In Panorama zit
onder meer Jump!, één van de
allereerste voorstellingen die Decouflé danste en waarvan hij ook de
choreografie verzorgde. Het vitale dansstuk werd destijds slechts één keer
opgevoerd. Ook andere fragmenten werden geplukt uit voorstellingen van vele
jaren geleden. Maar de dansers waren dan weer allemaal zeer jong. De oudste van
het gezelschap, Matthieu Penchinat, grapte dat hij ‘min één’ was toen Decouflé
met DCA startte.
De voorstelling begon al vijf minuten vóór het vermelde aanvangsuur
met de zeven dansers, vier mannen en drie vrouwen, die in majorettenpakjes door
de gangen van deSingel en door de Rode Zaal paradeerden op hedendaagse fanfaremuziek
die uit een ghettoblaster kwam.
Wat volgde was heel divers: van diep ontroerend over
beeldmooi tot hilarisch. Burlesk is een geschikt adjectief voor veel van de
passages. Een viertal lange aankondigingen werden door danser/acteur Penchinat
gedaan in heel verstaanbaar Nederlands. Er zijn leiders in dit land die veel
minder keurig de taal van het noorden van België beheersen…
Door de snelle opeenvolging van zeer uiteenlopende
dansfragmenten verveelde je je geen seconde. De glimlach en zelfs de gulle lach
waren nooit ver weg. En wanneer Penchinat de ‘grande finale’ aankondigde,
waarin hij vervolgens minutenlang vuurwerkgeluiden nabootste, wist je: hier
mag/moet gerelativeerd worden. Kortom, een fijne voorstelling. Als Philippe
Decouflé & Compagnie DCA nog eens in een negorij bij u in de buurt
verschijnen en u houdt van danstheater, laat die kans dan vooral niet schieten!
