Het leek de redactie wel een fijn idee: een discussie voeren
over de vraag of een onderwerp de voorbije week niet al te vaak aan bod was gekomen in de media. Waardoor dat onderwerp uiteraard sowieso wéér eens aan bod
kwam. Ik hou van Terzake, vind het
doorgaans een interessant, zeer informatief en evenwichtig programma, maar de
non-discussie over de al dan niet overkill
aan berichtgeving over de nieuwe paus tussen Mia Doornaert, gewezen journaliste,
en Sylvain Peeters, voorzitter van deMens.nu, de Unie van Vrijzinnige Verenigingen,
was echt wel zonde van de zendtijd.

Kort samengevat: Doornaert vond al die aandacht voor het
aanstellen van Jorge Mario Bergoglio, alias Franciscus, tot nieuwe paus
terecht, omdat het een gebeurtenis van eerste orde is. Peeters vond het
daarentegen fel overdreven en refereerde onder meer aan het ongepast
onderbreken van reportages over de herdenkingsplechtigheid voor de slachtoffers van de busramp
in Sierre.

***

Wat ik ervan vind?
Ik ben atheïst. En als ik wel gelovig zou zijn, zou het instituut Kerk mij
gestolen kunnen worden, wegens corrupt tot op het bot, zowel ethisch-moreel als
financieel-economisch. Maar ik besef zeer goed dat de meerderheid van de
wereldbevolking wél gelooft in een denkbeeldig opperwezen en dat de katholieke medemens dweept met Roomse rituelen. Als goede
democraat aanvaard ik dat. Dus vond ik het volslagen normaal dat zowel Het Journaal van de VRT als Het Nieuws van VTM hun reguliere
uitzending onderbraken om de witte rook te tonen en daar vervolgens hun hele
live-uitzending rond te laten draaien.

Wie nog nooit een tv-uitzending heeft gemaakt (de overgrote
meerderheid van de Vlamingen!), weet niet hoe complex televisie maken is. Op de radio kan je dode momenten opvangen door een plaat te
draaien en die te onderbreken wanneer er terug nieuws is. Op televisie kan dat
niet, want je hebt nu eenmaal het beeld. De kijker wil iets zien. En de kijker
wil vooral niets missen. Mochten de nieuwsredacties na het tonen van de witte
rook tot de orde van de dag zijn overgegaan, waardoor ze misschien wel het moment suprême hadden gemist, de
‘Habemus Papam’ op het balkon, dàn zou het
kot pas te klein zijn geweest.

Ik heb zelf jarenlang op het Huis van Vertrouwen gewerkt,
vele live programma’s méé gemaakt en meegemaakt (in beide betekenissen), en ik
kan u verzekeren dat het thuis allemaal iets eenvoudiger lijkt dan het in
werkelijkheid is. Als je de eindredactie van de Olympische Spelen doet en de
weergave van een bandje blijft hangen omdat een technicus het geheugen van de
opnamemachine is vergeten te wissen, dan weet je wat live-stress is. Been there, done that.

In de dagen nà het bekendmaken van de nieuwe kerkleider vond
ik wel dat er té veel aandacht is gegaan naar Vaticaanstad. Dat Rome niet in
één dag gebouwd is, weten we al langer dan vandaag, maar daarom moesten we nog
niet voor elke stap die de paus zette richting Italiaanse hoofdstad trekken, vind ik. ‘Trop is te veel’, wist een worsten draaiende
staatsman een tijdje geleden al.

Met als absoluut dieptepunt het verslag van de
persbijeenkomst met de paus, vorige zaterdag. Het beeld van journalisten die spontaan recht
veerden en een minutenlange staande ovatie gaven aan Franciscus, deed me kokhalzen. Hoernalisten zijn het, zonder enige
kritische zin of noodzakelijke afstandelijkheid om het eerbare beroep van
journalistiek te vervullen. Stel je voor dat wielerjournalisten dat zouden doen wanneer Lance Armstrong een toespraak voor hen kwam houden! Een mank lopende vergelijking, hoor ik u zeggen? Armstrong heeft jarenlang de boel belazerd door vals te spelen en collega’s, journalisten en wielerliefhebbers voor te liegen. Moet ik verder gaan over de Kerk?

***

Maria Adelheid barones Doornaert, zo lees ik op de voor haar
gemaakte Wikipedia-pagina (waarna ik toch anderhalve minuut in een
ongemakkelijke deuk lig). Geboren in Kortrijk op 31 december 1945. Achtendertig
jaar lang voor De Standaard gewerkt
en omwille van haar journalistieke verdiensten in de adelstand verheven,
wellicht omdat ze jarenlang de Belgische en internationale federatie van
journalisten heeft voorgezeten. Ben ik Franciscus na een week al een beetje
beu, dan geldt dat voor de barones Mia in nog veel grotere mate. Ik weet dat
het tegenwoordig uitermate riskant is, maar na een tv-optreden van barones Mia
is er slechts één passende remedie: Motilium!

Zijn er verkiezingen in de Verenigde Staten? Barones Mia in
de studio. Internationale Vrouwendag? Wie anders dan barones Mia om daar haar
Grote Licht over te laten schijnen. Wordt er een nieuwe paus verkozen? De loge
van barones Mia wordt alvast voorverwarmd. Equal Payday? Het zou me niet
verwonderen mocht haar chauffeur de auto straks voorrijden om haar naar
Brussel, Vilvoorde of Zaventem te rijden.

Wat mij vooral ergert aan ‘het mens’ is haar betweterigheid.
Ze neemt voortdurend absolutistische standpunten aan. De barones twijfelt niet,
ze heeft gelijk. De barones aarzelt niet, ze weet het gewoon. De barones
luistert niet, ze spreekt. En altijd weer op dat typische toontje, een
combinatie van drammen en zeuren. Bovendien heeft er ooit een zonder enige
twijfel aan lager wal geraakte stylist gezegd dat ze zich bij wijze van
statement zo vaak mogelijk in mannenkleren moest hullen, wat ze dan ook
consequent doet.

Als ik haar zie – wat helaas nogal vaak het geval is, omdat
ze als studiogaste de programma’s frequenteert die ik zelf graag volg – schiet
me altijd een flard Gorky-met-ypsilon door het hoofd. ‘Mia heeft het licht
gezien / Ze zegt / Niemand gaat verloren’. Ook gisteren weer. Wat dacht die
papenvreter van een vrijzinnige wel, die Peeters of hoe heet ie?, fulmineren
tegen de Kerk terwijl die net haar hoogdagen beleefde, de schobbejak. Dat
straalde ze uit.

Makers van actualiteitenmagazines zouden zich eens een
paswoord moeten vragen voor de Expertendatabank. Daar vind je honderden
deskundige vrouwen in de meest uiteenlopende domeinen in terug. Het hoeft heus
niet altijd een bekend gezicht te zijn of iemand van adel. (Bedel, mag ook!)

(Overigens vind ik dat Mia Doornaert een veel geschiktere
anker voor Club 41 op Life!TV zijn dan dom blondje Betty. The Kinky Baroness. Niet dat ik zou kijken – dat doe ik nu ook
niet! – maar er bestaat ongetwijfeld een publiek voor, als je weet dat er nu ook
al een SM-studentenclub is aan de Universiteit van Gent.)

***

Zo tekeer gaan tegen een vrouw op Equal Payday, wat bezielt
me toch? Terwijl ik zeer zeker vind dat vrouwen gelijke kansen en gelijk loon
naar werk moeten krijgen, liever gisteren dan vandaag en liever vandaag dan
morgen. Nu. Heute. Maintenant. It’s Now
or Never!, om een verdienstelijke zanger te citeren. En zoals u weet:
alleen Elvis blijft bestaan. En barones Mia, dat spreekt voor zich.