Op twintig december van vorig jaar werd de
radiomicrofoon voor de neus van Ruth Joos weggegrist, omdat overijverige marketeers
aan de hand van grafiekjes wilden bewijzen dat Radio 1 moest verjongen of
populairder worden of verbreden of meer out-of-the-box radio moest gaan maken
of welke term daar verder toen ook op gekleefd werd om indruk te maken op de
directie van de openbare omroep.
Weg met Joos
was ook lange tijd weg met Ruth. Ze ging voor Canvas werken, zo klonk het in
een persbericht, en daar moesten we het een hele poos mee stellen. Meer dan
tien maanden om precies te zijn, want sinds maandag is Ruth Joos tijdelijk
terug als presentatrice van Studio De
Stad, een concept dat werd uitgedokterd voor deze ‘Week van de Stad’.
Lang is er over dat concept niet nagedacht,
trouwens: zet de interviewster aan de kop van de tafel, zet vier gasten die
iets zinnigs kunnen zeggen over steden, urbanisatie, ruimtelijke ordening en dat
soort dingen twee aan twee aan de zijkanten, programmeer een lange documentaire
en praat achteraf maar breeduit. Studio
De Stad is iets te veel praten naar mijn zin, als was het een ouderwetse
tv-uitzending uit de zwart/wit-dagen. Dan hang je af van de sterkte van de
onderwerpen (dat zit wel goed), het stellen van de juiste vragen (prima) en de
verbale kracht van de aanwezige gasten (mmm, dat kon beter).
Los van politieke voorkeuren: als je een
bevlogen burgemeester als Daniel Termont bezig hoort en je krijgt de dag nadien
het nietszeggende gewauwel van onze nieuwe minister-president-notaris, dan is
dat contrast wel bijzonder groot. Er hadden ook wat meer zelf gedraaide filmpjes
in mogen zitten en niet alleen reportages uit het archief, waarop nog altijd
dat label ‘rijkgevuld’ rust. Nu lijkt deze programmareeks net iets te veel low budget om hip te zijn. Studio De Stad werd vast niet bedacht
door één of andere marketeer die Canvas per se wil verjongen of populairder
maken of verbreden of meer out-of-the-box laten programmeren of zoiets, dacht
ik na de tweede uitzending.
Al waren de twee documentaires tot nog toe
zeer relevant: over de gedaanteverwisseling die de Colombiaanse hoofdstad
Bogotá onderging onder twee eigenzinnige en visionaire burgemeesters, en over
de verschrikking van suburbia in het
voorstadje Evergreen, ergens in Canada, maar het had net zo goed in de
Verenigde Staten kunnen zijn.
Ik wil die langere studiogesprekken ook niet
meteen afschieten: soms is het een verademing om een bevlogen en vlot pratende
deskundige een lange uitleg te horen geven over een bepaald onderwerp. Dat mis
ik tegenwoordig vaak in Terzake en Reyers Laat, waar gasten nauwelijks nog
de tijd krijgen om hun zegje te doen en waar alles ondergeschikt is aan het
Heilige Format.
***
Mocht u zich vooraf hebben afgevraagd of de
warme stem van Ruth Joos in een dragende rol op televisie stand zou houden: het
antwoord is volmondig ‘Ja’. Ze doet dat goed. De volzinnen komen er even vlot
uit voor de camera als in de veiligere omgeving van de
radiostudio. In die zinnen maken sommige woorden nog altijd een elegante
koprol alvorens ze net voor het punt of het vraagteken netjes weer met beide
voeten op de grond belanden. Die taalrijkdom, die haar middagprogramma op de
radio nog net iets beluisterbaarder maakte, etaleert ze ook op tv. Dat is een verademing in tijden van oprukkend verkavelingsvlaams.
Als kijker kan je alleen maar hopen dat dit
slechts een begin is en dat het nieuwe netmanagement van Canvas Joos vanaf nu
volwaardig zal inschakelen als anker van fijne praatprogramma’s, waarin het
eindelijk nog eens over iets mag gaan.
