Waar waren we gebleven? O ja, Serge Simonart. Alle
intelligent leven op aarde begint en eindigt bij Serge S., vraag dat maar aan David Bowie en Prince (of stuur een postume mail naar Lou Reed). Tot daar het namedroppen.
De lokale radio FM 2000, daar heb ik het al twee dagen over
in een uitzonderlijk nostalgische bui. We noemden het bewust een ‘lokale’
radio, liever dan dat vals klinkende
‘vrije’ of, erger nog, ‘piraatzender’. In al onze jeugdige naïviteit en
overmoed zagen we ons als een progressief alternatief voor de commerciële
jongens van Antigoon en hun blitze programma’s, inclusief ondingen als het
‘Zestig Seconden Nieuws’. Het mocht ook iets gedurfder dan de in onze ogen
nogal brave Radio Stad. Ekspres, dat uitzond vanuit de Boerentoren, vonden we helemaal de middelmaat. Neen, het moest vollediger zijn, met de betere muziek, duiding en
onderzoeksjournalistiek, ook al bestond de redactie uit de spreekwoordelijke
drie man en een paardenhoofd.
Onpartijdigheid was een must, ook al druisten we met onze
berichtgeving in tegen die organisaties die ons geweldig sympathiek hadden moeten
vinden. Tijdens de septemberstakingen van 1983 hadden we bijvoorbeeld veel
kritiek op de methodes van het ACOD. Bij andere aangelegenheden vonden linkse
vrienden dan weer dat onze poging tot nuance overdreven was, want ‘nuance’ dat
stond vaak haaks op het uitdragen van de linkse boodschap en andere drammerige toestanden. Daar deden wij niet aan mee. Onze collega’s
van Radio Centraal waren veel militanter, sprongen mee op de barricaden als het
moest, gaven veel vaker het woord aan klein-links en dat werd danig
geapprecieerd in die kringen. Toegegeven, bij Centraal is meer journalistiek
talent ontloken. Jan Balliauw en Stefan Blommaert, bijvoorbeeld.
Die onafhankelijke positie is FM 2000 uiteindelijk fataal
geworden. De eerste keer dat de zendmast door de rijkswacht in beslag werd
genomen, najaar 1983, overleefden we nog, omdat we een mecenas hadden die de
borgsom voor het materiaal wilde betalen. We verhuisden van de chique Meir naar
een rommelige ruimte boven jeugdcentrum De Waag, zowat de enige plek in
Vlaanderen waar op dat ogenblik punkers zich nog thuis voelden. Een tweede interventie van
de rijkswacht, minder dan een jaar later, lukte het niet meer om terug op te starten. En toen bleek
dat we heel weinig vrienden in linkse kringen hadden. De telefoon bleef rinkelen, niemand nam op.
Een benefietconcert in het Bondsgebouw in de
Ommeganckstraat, dat we na lang aandringen toch gratis mochten gebruiken,
maakte de put alleen maar dieper. Veertigduizend frank voor Roland en de
Centimeters, dat bleek een pak meer dan de opbrengsten van die avond. Zelfs een
reggaefuif, de jaren voordien altijd zo succesvol, trok nauwelijks nog volk
aan. Uit het oor, uit het hart, de Antwerpenaar was FM 2000 snel vergeten in
die woelige jaren tachtig. Sociale media om de boel weer op te rakelen waren er nog
lang niet.
Twee jaar werd er nog gepoogd om de nodige centen te vinden
of om alsnog een coalitie met Radio Centraal aan te gaan, maar daarop zat men
in de sjofele redactielokalen boven danscafé Tom Tom aan de Ernest Van Dijckkaai 21
niet te wachten. In 1986 trokken we dan maar noodgedwongen de stekker uit het
project. FM 2000 had iets moois kunnen worden, maar in de amper twee jaar van
effectief uitzenden bleef het bij verdienstelijke aanzetten. En bij veel leute en hechte vriendschappen voor het leven, ook niet te versmaden.
‘Wat is het klote om de klos te zijn’, de titel van het
volstrekt van de pot gerukte programma dat we op zaterdag maakten, had achteraf
bekeken ook het algemene Leitmotiv van FM 2000 kunnen zijn.
