Twee van mijn favoriete nummers spoken al een week door mijn
hoofd: The Thrill Is Gone van B.B.
King en When the Spell Is Broken van
Richard Thompson. Ze doen dat omdat ik mij probeer een mening te vormen over
het tweede seizoen van The Newsroom,
waarvan de derde aflevering vanavond op PRIME Series wordt uitgezonden (terwijl op Canvas reeks 1 nog loopt, wat het een beetje verwarrend maakt voor de ouder wordende tv-kijker).

Als u mijn schrijfsels een beetje volgt, weet u dat ik een
tijdje geleden heel enthousiast was over de eerste jaargang van deze serie.
Welnu, ik beken: bij het herbekijken ben ik al veel minder euforisch. Zoals je
je bij de eerste lezing van een boek wel eens laat verleiden door een handvol
prachtige volzinnen te midden een brij van betekenisloze woorden, zo wist The Newsroom mij vooral te bekoren dank
zij de spitse dialogen van Aaron Sorkin en de intelligente mengeling van fictie
en feiten. Maar als je die al eens gehoord hebt en weet waarrond de
afleveringen draaien, vallen de mankementen op en zie je pas hoe onvolmaakt The Newsroom in feite is. De
vrouwenrollen zijn inderdaad wat minnetjes, de karaktertekeningen beperken zich
tot vluchtige schetsjes, de scenario’s zijn aan de anorectische kant. Vreemd.
Het was alsof ik geconfronteerd werd met een oude geliefde: eerst vond je haar
tics nog aandoenlijk en grappig, daarna begonnen ze te storen.

Het tweede seizoen, zo werd ons beloofd, ging daar
verandering in brengen. Ik verheugde me al op meer diepgang, meer achtergrond
bij het totstandkoming van nieuwsuitzendingen en meer over de Wondere Wereld
van de journalistiek. Het tegendeel is waar. The Newsroom 2.0 gaat dieper in op de persoonlijke relaties tussen
de personages en dribbelt daardoor nog verder weg van het dagelijkse gevecht om
een goeie News Night te maken. Het
wordt – in die eerste twee afleveringen tenminste – allemaal nog wat meliger, wat
meer suikerzoet, ja, ongeloofwaardiger.

De dialogen blijven prachtig: Sorkin is een meester in het
in de mond leggen van briljante oneliners bij de acteurs. De gesprekken klinken
voortdurend als muziek in de oren. Mààr: ik heb me dit keer niet laten vangen.
Ik heb dadelijk de ongeïnspireerde plotwendingen gemerkt. En ik bedenk me dat
Sorkin te veel met zijn eigen dada’s is bezig geweest. Dat was al zo in het
onovertroffen The West Wing, waar hij
als linkse democraat een Witte Huis neerzette vol linkse democraten, die
geregeld kemels schoten maar het uiteindelijk wel goed voor hadden met de
wereld. De scenario’s van The West Wing
waren plausibel, de meeste dingen hadden echt kunnen gebeuren. En ook: er liep
een schare fantastische acteurs in rond, aangevoerd door Martin ‘president
Bartlet’ Sheen.

In The Newsroom is
Jeff Daniels een uitstekende Will McAvoy en ook Sam Waterston zet een prima
nieuwsdirecteur neer, maar de andere rollen zijn onvoldoende uitgewerkt of de
acteurs deugen veel minder. En opnieuw heeft Sorkin zijn personages in een
links-democratische omgeving geplaatst, ook al is McAvoy dan zogezegd een
republikein. Misschien had de bedenker van The
Newsroom zijn reeks beter in een Fox-achtige omgeving ondergebracht, waar
de karikaturen ook in real life voor
het oprapen zijn. Het had nog meer contrast kunnen opleveren, vermoed ik.
Scherpere humor ook.

Toch blijf ik kijken, hoor. Niet goed genoeg is in deze
tijden van middelmatige televisie nog altijd ‘goed’. In vergelijking met
minkukels als Albert II is The Newsroom 2.0 memorabele televisie.
En vooralsnog vind ik de tics nog voldoende acceptabel om The Newsroom niet in een hoekje van het museum van oude geliefden neer
te ploffen. The thrill is nog niet volledig gone en the spell is nog niet helemaal broken.