Mensen uit mijn directe omgeving vertellen me geregeld dat
ik wat positievere commentaren zou moeten schrijven op deze plek. Welaan, hier
komt-ie: een op loftrommel begeleide blogpost over misschien wel de beste
tv-serie aller tijden, The West Wing (ik twijfel nog tussen deze en Twin Peaks).
Als je stilaan radeloos bent en last hebt van kerststress,
en de persoon voor wie je nog gauwgauw een cadeau moet vinden houdt van
tv-reeksen, aarzel dan niet: bestel als de wiedeweerga de volledige reeks van The West Wing, 7 seizoenen van 22
afleveringen die allemaal zo’n 40 minuten duren, op één van de bekende sites.
Tegenwoordig kan je die al voor zo’n 80 euro op de kop tikken in een verzorgde
box (die overigens al in 2006 werd uitgegeven). Ik heb het zelf gedaan vlak vóór de Amerikaanse presidentsverkiezingen – om in the mood te komen – en
sindsdien passeert er geen avond zonder minstens twee episodes te hebben
bekeken.
Daar zijn twee goede verklaringen voor. Eén: The West Wing is fantastische televisie.
Knappe scenario’s, briljante dialogen, uitmuntende acteurs, duizelingwekkend
camerawerk waarop Alfred Hitchcock jaloers zou geweest zijn. Op eenvoudig verzoek gooi ik er nog een paar extra adjectieven tegenaan.
Twéé: de reeks, die bij NBC liep van 1999 tot 2006, werd bij ons met enige
vertraging, op de onmogelijkste tijdstippen en niet begeleid door promotionele
tamtam uitgezonden door KanaalTWEE/2BE, zodat ik destijds de seizoenen zes en
zeven grotendeels gemist heb.
The West Wing
ontsproot uit de geniale koker van Aaron Sorkin, ook de bedenker/schrijver van het recente The Newsroom. Het verhaal speelt zich
nagenoeg uitsluitend af binnen de muren van het Witte Huis, waar in de
westelijke vleugel de beslissingen worden genomen die Amerika én de rest van de
wereld beïnvloeden. Daar worden we zeven jaar lang getracteerd op de
belevenissen van de bevlogen, progressieve president Josiah “Jed”
Bartlet (gespeeld door Martin Sheen): van zijn eerste verkiezing tot aan het afscheid na zijn tweede ambtstermijn.
Naast de president ligt de focus op de stafchef, de
adjunct-stafchef, de assistente van de adjunct-stafchef, de directeur
communicatie, de adjunct-directeur communicatie, de woordvoerster en de
nationale veiligheidsverantwoordelijke, kortom: de vertrouwelingen van POTUS
(President Of The United States). In de loop van de seizoenen verdwijnen er
personages (acteurs die plots wat anders te doen hadden) en komen er nieuwe
bij. Maar allemaal hebben ze gemeen dat ze ontzettend intelligent, behoorlijk
autistisch en bij momenten redelijk knetter zijn. De scenario’s zijn
realistisch, maar humor is nooit veraf, soms wordt het zelfs ronduit hilarisch. En
zo beleven we varianten op 9/11, een oorlog tussen Israël en Palestina, voortdurende terreurdreiging, een racistische aanslag, enzovoort. In één van de afleveringen
heeft de president het met zijn stafchef over het “Flemish Block”,
een extremistische partij die in “the north of Belgium” actief is, om
maar iets te zeggen.
The West Wing
ontving in die zeven seizoenen 86 prijzen, verneem ik via Wikipedia: o.m. 26
Emmy Awards (de voornaamste bekroning in de tv-wereld), 2 Golden Globes en 6
Screen Actors Guild Awards. De negen Emmy Awards na het eerste seizoen zijn nog
altijd een record voor een tv-serie, een record dat The West Wing wel moet delen met het al even realistische en
beklijvende Hill Street Blues.
Het realisme van de serie werd op een bepaald moment zelfs
bijzonder schrijnend. Het personage Leo McGarry, de stafchef, krijgt aan het
eind van seizoen vijf een hartaanval. Halfweg seizoen zeven stierf John
Spencer, de acteur die McGarry speelde. Spencer zou morgen, 20 december, 66
geworden zijn. Hij stierf op 16 december 2005, vier dagen voor zijn 59ste
verjaardag. Fictie en realiteit waren plots wel heel erg verweven.
Eén waarschuwing nog: slechts vier van de zeven seizoenen
werden in het Nederlands ondertiteld. Er zijn voor alle seizoenen wel ondertitels
beschikbaar in het Engels. Die heb je ook nodig, omdat niet alle politieke
vakjargon uit de States bij ons gemeengoed is. Maar laat dit een kleine
kanttekening zijn voor een must see-ervaring.
Dus: breek open die spaarpot, denk niet langer na over
kerstcadeaus en bestel nu die box van The
West Wing. De ontvanger zal je eeuwig dankbaar zijn. En hij/zij zal je ook
een maand of twee, drie gerust laten.
