Marokkaan – danser – homo. Zoek de ongebruikelijke
combinatie in deze drie begrippen. De 36-jarige Antwerpenaar Sidi Larbi Cherkaoui (Marokkaanse vader,
Antwerpse moeder) is sinds een paar jaar sant in eigen land, maar werd voordien
al ettelijke keren internationaal gelauwerd omwille van zijn vernieuwend
danstheater-met-een-boodschap. En recent werd hij ingehuurd voor de
choreografie van de nieuwe clip van de IJslandse cultgroep Sigur Rós, voor een
show van Cirque du Soleil in Las Vegas en voor de film ‘Anna Karenina’ van Joe
Wright, met Keira Knightley en Jude Law in de hoofdrollen.
Het begon allemaal met “Iets op Bach”
(1995). Voor “Anonymous Society” (1999), op muziek van Jacques Brel,
werd hij bekroond in Engeland. Bij Les Ballets C de la B van Alain Platel creëerde
hij o.m. “Foi” en “Zero degrees”; dat laatste samen met de
Brits-Pakistaanse choreograaf Akram Khan, een magische voorstelling. Voor Het
Toneelhuis maakte Cherkaoui schitterende stukken als ‘Myth’ en ‘Sutra’. Met
zijn eigen gezelschap, Eastman, verstomde hij het publiek met schitterende
creaties als “Babel (words)”, “Play”, “TeZukA” en
“Puz/zle”.
Sidi Larbi Cherkaoui maakt complete voorstellingen:
niet alleen de choreografie is subliem, maar ook de muziek en de thematiek.
Schoonheid waarbij je moet nadenken en waarbij je geen seconde je aandacht mag
verliezen. Verhalen die diep geworteld zijn in het humanisme en de universele verdraagzaamheid.
Daar zit zijn eigen afkomst en
geaardheid ongetwijfeld voor heel wat tussen.
Ik moest deze week aan Cherkaoui denken bij het zien
van ‘Ten Chi’ van Pina Bausch. Bausch (1940-2009) is één van de iconische namen
in de wereld van de moderne dans. Ze is het lichtend voorbeeld van vele jonge (en
intussen wat minder) jonge dansers. Voor ‘Ten Chi’ dompelde ze zich in 2003 en
2004 onder in de Japanse cultuur. Het resultaat is een voorstelling vol clichés
(heftig jaknikkende, overdrevende vriendelijke, voortdurend fotograferende
mensen, hoe voorspelbaar!), een stuitend gebrek aan humor en een chaotische
verhaallijn (als er al één is). Je hebt de hele tijd de indruk dat er zomaar
wat gebeurt op het podium, allemaal individuele choreografietjes die nergens
heen leiden.
De zaal – drie dagen op rij uitverkocht, maar met
vooral een ouder, wat bezadigd publiek – was laaiend enthousiast, maar ik bleef
onbevredigd achter. Ik zal weinig of niets onthouden van deze voorstelling,
terwijl sommige beelden uit de stukken van Sidi Larbi Cherkaoui me altijd
zullen bijblijven. Voor Pina Bausch betaalde je 50 euro, voor Sidi Larbi
Cherkaoui is dat ongeveer de helft. Doe er je voordeel mee!
