Blog Image

Maandans

It's a marvelous night for a moondance!

Meningen over actuele gebeurtenissen. Of oude teksten "revisited". Startend vanuit een persoonlijke nood om gehoord/gelezen te worden. Een beetje pretentieus, misschien, in de hoop zo een discussie aan te zwengelen. Of toch op zijn minst tot nadenken te stemmen. Leuk tijdverdrijf mag ook, natuurlijk. O ja, de naam "Maandans" is de letterlijke vertaling van "Moondance", een management-boekingkantoor voor jonge Belgische rockbands dat ik eind jaren tachtig had, maar vooral: een heerlijk swingend nummer van een toen nog piepjonge Van Morrison, één van mijn favoriete artiesten. Kom ook eens langs op Twitter: @FrankVanLaeken of op mijn website: www.frankvanlaeken.eu

Amerikaans Belang

Politiek Posted on za, januari 21, 2017 13:08:47

20 januari
1981. Om 18 uur onze tijd, pal op het middaguur Washingtontijd, legt een
B-acteur de eed af als nieuwe president van de Verenigde Staten. De veertigste
in de rij. Een republikein. O, wat haten we de man, links en jong als we zijn.
De man is de baarlijke duivel, zal de wereld in het verderf storten, samen met
die ijzeren vrouw in Downing Street 10 in Londen. Neoliberalisme wordt de norm
in de vrije wereld. Ongebreideld kapitalisme, daar zal het de volgende vier
jaar om draaien. Vier jaar worden four
more years
en eigenlijk eight more
years
, want vanaf januari 1989 neemt zijn vice-president de honneurs waar.

Heimwee
naar Ronald Reagan. Dat voelde ik gisteren zowaar, nog altijd links maar een
pak minder jong. Reagan was een middelmatige politicus, maar hij had wel al acht
jaar politieke ervaring opgedaan als gouverneur van de belangrijke staat
Californië. En hij omringde zich met keurpersoneel. Réchts keurpersoneel, dat
wel, en dat moesten we, links en jong zijnde, haten, maar wel mensen met een
visie, of je die nu goed vond of niet. Vice-president George H. Bush was baas
van de CIA geweest. Minister van Buitenlandse Zaken Alexander Haig was nog stafchef
onder presidenten Nixon en Ford, en daarna baas van de NAVO. Zijn opvolger
George Shultz had ervaring als begrotingsminister. Minister van Defensie Caspar
Weinberger was een havik met verstand. Gespecialiseerd in armworstelen met de Sovjets,
de vijand, maar met een concreet einddoel voor ogen en dat was niet de
vernietiging van de wereld. Minister van Financiën Donald Regan introduceerde
de Reaganomics, een hyperkapitalistische
kortetermijnvisie, die uitging van trickle-down
economics
: help de rijken en zij zullen de armen helpen. Complete nonsens,
in de praktijk, en zowel moreel als economisch verwerpelijk — onder Reagan
werden de armen armer én talrijker, en bereikte de staatsschuld recordhoogtes
—, maar het was tenminste een visie, hoe pervers en kortzichtig ook.

Helemaal
anders wordt het onder Donald John Trump, die een zootje ongeregeld om zich
heen verzamelde. De nieuwe minister van Buitenlandse Zaken heeft vooral
ervaring als zakenman, is goed in het paaien van de vroegere erfvijand Rusland.
De nieuwe minister van Onderwijs vindt dat scholieren wapens mogen dragen om
zich te beschermen tegen grizzlyberen, die, zoals bekend, frequent voorkomen in
de steden. Klimaatnegationisten, creationisten en andere kwistenbiebels zullen
minstens vier jaar lang het beleid gaan bepalen, aangevuurd door een
narcistische egoïst, die zichzelf in het middelpunt van de belangstelling wurmt.
Een C-acteur: te slecht voor de film, goed genoeg om verkozen te worden tot
president. The American Nightmare.

***

“To
a few of us here today this is a solemn and most momentous occasion, and yet in
the history of our nation it is a commonplace occurrence. The orderly transfer
of authority as called for in the Constitution routinely takes place, as it has
for almost two centuries, and few of us stop to think how unique we really are.
In the eyes of many in the world, this every 4-year ceremony we accept as
normal is nothing less than a miracle.” – Ronald Reagan, 1981

“Today’s ceremony, however, has very special meaning. Because today we
are not merely transferring power from one administration to another, or from
one party to another — but we are transferring power from Washington, D.C. and
giving it back to you, the American People.
For too long, a small group in our nation’s Capital
has reaped the rewards of government while the people have borne the cost.
Washington flourished — but the people did not share in its wealth.
Politicians prospered — but the jobs left, and the factories closed.

The
establishment protected itself, but not the citizens of our country. Their
victories have not been your victories; their triumphs have not been your triumphs;
and while they celebrated in our nation’s capital, there was little to
celebrate for struggling families all across our land. That all changes —
starting right here, and right now, because this moment is your moment: it
belongs to you.”
– Donald Trump, 2017

***

Waar Reagan het momentum aangreep om het plechtige van
de machtsoverdracht te illustreren, begon Trump na een paar inleidende frasen
zijn voorgangers en bij uitbreiding de hele politieke klasse, inclusief zijn
‘eigen’ republikeinse partij, te schofferen.

***

“You and I, as individuals, can, by
borrowing, live beyond our means, but for only a limited period of time. Why,
then, should we think that collectively, as a nation, we’re not bound by that
same limitation? We must act today in order to preserve tomorrow. And let there
be no misunderstanding: We are going to begin to act, beginning today. The economic ills we suffer have come
upon us over several decades. They will not go away in days, weeks, or months,
but they will go away. They will go away because we as Americans have the
capacity now, as we’ve had in the past, to do whatever needs to be done to
preserve this last and greatest bastion of freedom.” – Ronald Reagan, 1981

“The wealth
of our middle class has been ripped from their homes and then redistributed
across the entire world. But that is the past. And now we are looking only to
the future. We assembled here today are issuing a new decree to be heard in
every city, in every foreign capital, and in every hall of power. From this day
forward, a new vision will govern our land. From this moment on, it’s
going to be America First.” – Donald Trump, 2017

***

Reagan
noemde zijn Amerika het laatste bastion van vrijheid. Redelijk blasé, als u het
mij vraagt, maar het paste in de tijdsgeest. ‘America First’ gaat nog een stap verder.
Dit is het ‘Eigen volk eerst’ van een man die, toegejuicht door de kopstukken
van extreemrechtse Europese politici, een nieuw soort politieke beweging uit de
grond heeft gestampt. Laten we zeggen: Amerikaans Belang. Of Amerikaans Blok.
Je belooft eender wat aan eender wie en kondigt aan dat de problemen in een
zucht zullen verdwijnen. Populisme.

Het
project van Ronald Reagan heette Amerika. Het project van Donald Trump heet
Donald Trump. Ook al verpakt hij dat handig in beloftes die alle richtingen
uitwaaien, van extreemrechts tot centrumlinks. Een zakenman die the American way rijk is geworden, met
af en toe vallen, vaker opstaan, hier en daar een beetje vals spelen door
bijvoorbeeld nauwelijks belastingen te betalen. Deze man kakt vanuit zijn
gouden toren gouden keutels op het hoofd van het nietsvermoedende plebs, dat hij
enkel met de kont aankijkt. En de naïeve Amerikanen die op hem stemden, eten de
stront op als was het een driesterrenmaal. Dankbaar.

***

To those neighbors and allies who share
our freedom, we will strengthen our historic ties and assure them of our
support and firm commitment. We will match loyalty with loyalty. We will strive
for mutually beneficial relations. We will not use our friendship to impose on
their sovereignty, for our own sovereignty is not for sale. As for the enemies of freedom, those
who are potential adversaries, they will be reminded that peace is the highest
aspiration of the American people. We will negotiate for it, sacrifice for it;
we will not surrender for it, now or ever.
Our forbearance should never be misunderstood. Our reluctance for conflict
should not be misjudged as a failure of will. When action is required to
preserve our national security, we will act. We will maintain sufficient
strength to prevail if need be, knowing that if we do so we have the best chance
of never having to use that strength. – Ronald Reagan, 1981

We will follow
two simple rules: Buy American and hire American. We will seek friendship
and goodwill with the nations of the world — but we do so with the
understanding that it is the right of all nations to put their own interests
first. We do not seek to impose our way of life on anyone, but rather to let it
shine as an example for everyone to follow. We will reinforce old alliances and
form new ones — and unite the civilized world against radical Islamic terrorism,
which we will eradicate completely from the face of the Earth. At the bedrock
of our politics will be a total allegiance to the United States of America, and
through our loyalty to our country, we will rediscover our loyalty to each
other. When you open your heart to patriotism, there is no room for prejudice.
The Bible tells us, “How good and pleasant it is when God’s people live
together in unity.” We must speak our minds openly, debate our
disagreements honestly, but always pursue solidarity. When America is united,
America is totally unstoppable. – Donald Trump, 2017

***

My two cents, na minder dan 24 uur president Trump:
het wordt niet zo erg als gevreesd werd. Het wordt erger. Véél erger. Denk
daarbij niet aan een losgeslagen gek die op een maandagochtend op de nucleaire
knop drukt omdat hij met het verkeerde been uit zijn gouden bed is gestapt, dat
is me te cartoonesk. Denk wel aan een populist die diep vanbinnen het volk haat
en die de Verenigde Staten van Amerika minder verenigd zal maken, die zal
kiezen voor isolationisme en protectionisme, en die van politiek egoïsme de
norm zal maken. Je zal maar een jonge Syriër zijn: die moet het nu maar zelf
verder uitzoeken. Niemand wil hem helpen. Het aftellen naar 2021 is begonnen.



Jahjah? Neehneeh!

Journalistiek Posted on za, januari 14, 2017 13:33:23

Toen De Standaard-hoofdredacteur Karel
Verhoeven maandag met een omstandige uitleg bekendmaakte dat Dyab Abou Jahjah niet
langer columns mocht schrijven voor zijn krant, kon ik daar wel begrip voor
opbrengen. De opiniemaker-activist, een bezige bij als het erop aankomt
controverse te veroorzaken, had vorige zondag na de aanslag met een vrachtwagen
op een groep Israëlische soldaten Malcolm X nageaapt en ‘By any means
necessary’ geschreven op Facebook. Met alle noodzakelijke middelen. Op Twitter
werd dat: ‘An attack on occupation SOLDIERS in occupied territory is not
terrorism! It is an act of Resistance. #FreePalestine’. Nu kan je erover
discussiëren of die redenering klopt — was het een daad van verzet of gewoon
terrorisme, is dit wat de Conventie van Genève aanvaardbaar acht? — en heel wat
hele, halve en kwart-deskundigen deden dat dan ook. Ik ga dat hier niet
dunnetjes overdoen.

Dat ik begrip kon opbrengen voor de beslissing van De Standaard komt omdat ik zelf ook
hoofdredacteur ben geweest, een functie waarin je jammer genoeg steeds minder
met inhoud kunt bezig zijn en je steeds meer moet toeleggen op management,
budgetbeheer en vergaderitis, een ongeneeslijke ziekte in die kringen. Tussendoor
moet je brandjes blussen, ego’s sussen en de directie paaien, dat hebben ze
graag. Ik weet dus hoe zo’n beslissingsproces loopt. Op een bepaald moment weet
je: hier is geen uitweg meer, dit kunnen we niet winnen. Dan wordt altijd het
makkelijkste slachtoffer gezocht. Het is niet mooi, ik ben er vies van, maar ik
weet, helaas, hoe het gaat. Moed ruimt dan plaats voor het vage begrip
‘algemeen belang’. En dus moest, in dit geval, Abou Jahjah sneuvelen.

***

Begrip is één ding, ermee akkoord gaan is een ander. Hoe
langer ik erover nadenk — en we zijn intussen vijf dagen na de feiten —, hoe
meer ik tot de conclusie kom dat de beslissing te snel is gekomen. Van een
activist mag je dit soort stellingnamen namelijk verwachten. Zo genuanceerd
Abou Jahjah meestal is, pardon: wás, in zijn columns in de krant, zo ongenuanceerd
klinkt hij op de sociale media. Er is een verschil tussen 140 en, pakweg, 6.000
tekens. Het eerste is gebald roepen, het tweede rustig uitleggen. Waarom heeft De Standaard Abou Jahjah destijds die
wekelijkse columnruimte aangeboden, denkt u? Omdat hij zo filosofisch wordt bij
de pogingen tot hervorming van ons onderwijs? Omdat hij lyrisch kan schrijven
over kunst en cultuur in onze contreien? Omdat hij wat er gebeurt in de coulissen
van onze politiek zo treffend weet te duiden?

Nee, als De Standaard
geïnteresseerd was in de mening van Abou Jahjah, was het omdát hij controverse
veroorzaakt, durft te schrijven wat hij denkt en geen angst heeft voor
tegenkantingen. Heel bizar: de controversiële tweets die hij schreef vóór hij
die column kreeg, hebben de redactie drie jaar geleden overstag doen gaan om
voor hem dat hoekje in de krant te reserveren, terwijl hij nu precies geofferd
wordt op basis van, jawel, een spraakmakende tweet. Het is allemaal heel
dubbel. Anders gezegd: eigen schuld, dikke bult, De Standaard had dit kunnen weten, want het stond in de Palestijnse
sterren geschreven.

Om het in voetbaltermen te zeggen: Dyab Abou Jahjah is een
spits die heel vaak buitenspel loopt en het vertikt om een stapje terug te
zetten. Nog liever wordt hij voor de zoveelste keer afgefloten, zolang hij maar
ten aanval kan trekken. Af en toe scoort hij, daarom staat hij nu eenmaal op
die plek. En dan is de ploeg tevreden. Hij verslikt zich weleens in een
dribbel, geeft de bal niet snel genoeg af, trapt al eens na. Maar als trainer
weet je: dat zijn z’n voordelen, dit zijn z’n nadelen, als je die tegen elkaar
afweegt stel je hem op. Of niet. De
Standaard
besliste om hem op te stellen.

***

Vorige zomer moest CD&V-medewerker Youssef Kobo
opkrassen nadat een aantal sociale media-oprispingen uit het verleden weer
waren beginnen rondzingen, onbezonnen uitlatingen waarvan hij intussen geheel
of gedeeltelijk afstand had genomen. Nu is het Dyab Abou Jahjah die een stukje
monddood wordt gemaakt: hij blijft roepen, maar zijn megafoon werd afgepakt. De
kritiek op beide heren kwam telkens uit dezelfde kringen, kringen die zich rond
de jaarwisseling op een nieuwe prooi hadden gestort: de PVDA. ‘Restafval van de
20ste eeuw’, werd die partij genoemd. Een schande dat Raoul Hedebouw wél
uitgenodigd werd voor De slimste mens ter
wereld
, en Filip Dewinter niet, zo werd getoeterd. Er werd nog net niet
opgeroepen tot een cordon sanitaire rond de extreemlinkse partij. Zéér
staatsgevaarlijk, met maar liefst twee (2) vertegenwoordigers in het federale
parlement, nul (0) in het Vlaamse. Alarmfase 4: de totale rode overrompeling
dreigt!

Kans is reëel dat Peter Mertens niet zal worden uitgenodigd
voor het volgende seizoen van De slimste
mens
, want zo gaat dat dan: redacties beginnen na te denken over al die
negatieve reacties, vragen zich af of ze wel kunnen ingaan tegen de mening van
machtige mannen en vrouwen, en gaan vervolgens over tot een gemakkelijkheidsoplossing:
zelfcensuur. En terwijl die ene partij ervan beschuldigd wordt sympathie te
koesteren voor het regime in Noord-Korea, grijpt de machtigste partij naar
technieken die ze in Pyongyang maar al te goed kennen. Een fluistercampagnetje
hier, een verdachtmakinkje daar, tegenstander monddood maken, hupsakee, weer
een vervelend sujet uit de weg geruimd: stilaan ligt Noord-Korea aan de
Schelde.



The Wolf of Chinese Wall Street

Samenleving Posted on za, januari 07, 2017 12:59:56

Dat een van
de slachtoffers van de nieuwjaarsaanslag in Istanbul een Belg was, een kleurtje
had én de dubbele nationaliteit was voor een stel hersenloze échte Vlamingen voldoende
om loos te gaan op de sociale media. Een intussen bekend ritueel, dat we afgelopen
zomer ook meemaakten toen een jongen van vijftien verongelukte met zijn quad.
In Marokko. Waar hij thuishoorde, volgens die échte Vlamingen.

‘Niet het
racisme neemt toe, maar wel onze gevoeligheid ervoor,’ zeggen filosoof Maarten
Boudry en opiniemaker Guillaume Van der Stighelen vandaag in De Tijd. Een voorproefje van dat
interview konden we gisteren al lezen. Veelzeggend, tenzij ze in het integrale
interview — dat ik nog niet gelezen heb — plots het tegenovergestelde zouden
verkondigen van in die teaser of zóveel nuances aanbrengen, dat de harde kanten
er helemaal afgevijld zouden worden. Ik vermoed van niet. ‘We zijn te politiek
correct geworden,’ orakelt Boudry, een filosoof van tweeëndertig die zichzelf
onder Links klasseert. ‘Ook op de werkvloer bijvoorbeeld, dat merk ik zelf. Je
durft geen opmerking meer maken die ook maar een beetje over de rand is.’

Dan denk
ik: wáárom zou je opmerkingen moeten maken die over de rand zijn? Behoort dat
tot onze cultuur? Tot onze veelgeprezen waarden en normen, waarvan weinigen
schijnen te weten wat die nu wel en niet inhouden? Boudry: ‘De gewone mensen
hebben het gevoel dat ze voortdurend met het vingertje gewezen worden. Gevolg:
nog meer opgekropte frustratie, zodat de toon inderdaad harder wordt.’

O, zo zit dat.
Omdat het wijsvingertje geheven wordt, raken mensen gefrustreerd en schrijven
ze dingen als ‘Gekleurde belg hahaha mooie opruiming’, ‘Hoe meer hoe beter’,
‘Maar ale het was gene kerstmanneke hé, het was ene moslim’, ‘Een turk minder’
(gevolgd door een smiley) en ‘Nog velen te gaan hopelijk’. Ja, dat verklaart natuurlijk
alles. Nu begin ik opeens begrip te krijgen voor al die roepers. Dat zijn
verdorie geen racisten, maar gefrustreerde medemensen die dat vingertje beu
zijn. A ja…

‘Weet je
wat mijn grote angst is?’ vraagt Van der Stighelen zich even verderop in dat ingekorte
gesprek af. ‘Dat we enkel nog oog hebben voor de sympathieke waarheden. We zijn
onze samenleving aan het doodnuanceren. Rede komt niet door discussie uit de
weg te gaan.’ Want, zo vindt de gewezen reclamemaker, ‘We moeten leren
incasseren’. Waarna hij nogmaals pleit voor een radicale toepassing van de
vrijheid van meningsuiting, een van zijn dada’s.

‘Links kan gewoon
niet tegen zijn verlies’, staat er boven het artikel. Dat klinkt wervend. Ik dacht:
dan kan ik maar niet tegen mijn verlies. Dat Liesbeth Homans een paar zomers
geleden racisme relatief noemde — waarmee ze bedoelde: het R-woord wordt te pas
en te onpas gehanteerd om vermeende wantoestanden aan te kaarten — is eigenlijk
klein bier met wat twee heren die gemeenzaam tot links worden gerekend, nu
uitkramen. Alsof we het ranzige racisme dat we ook deze week de kop zagen
opsteken, moeten aanvaarden. Dat we het maar moeten leren incasseren. Vrijheid
van meningsuiting, quoi!

Niet het
racisme neemt toe, maar onze gevoeligheid ervoor. Proef die woorden. Wat een
onzin! Ik hoop dat we er steeds gevoeliger voor worden, dat we duidelijke
lijnen durven te trekken, dat we eindelijk bestaande wetten beginnen toe te
passen om racisten te bestraffen, dat iedere racistische uiting op zijn minst
moreel wordt veroordeeld. Maar nee, twee blanke mannen gaan ons even de les
spellen: links kan niet tegen zijn verlies en racisme neemt niet toe. Ik rust
mijn kaas. Tegen zoveel ivoren torennonsens kan mijn beperkte verstand niet op.

***

Nu we het
toch over racisme hebben. Axel Witsel is weg bij Zenit Sint-Petersburg, zowat
de meest racistische club in zowat het meest racistische voetballand ter
wereld. Toen Witsel al een half jaar bij Zenit speelde, stelden de supporters
nog een manifest op om het bestuur te verbieden nog andere spelers met een
andere huidskleur aan te werven. (Wat het bestuur dapper naast zich neerlegde,
het dient gezegd.) Hij bleef uiteindelijk vierenhalf jaar in Sint-Petersburg.
De vele roebels zullen gecompenseerd hebben dat zijn eigen aanhangers hem
eigenlijk maar een aap vonden. Dát, en het feit dat hij goed presteerde voor de
club. Want: onze zwarte, goede zwarte, hún zwarte, domme neger. Voetbalfans
zijn kiesk(l)eurig op dat vlak. Ach, natuurlijk neemt het racisme op de
tribunes niet toe, alleen onze gevoeligheid ervoor, zat ik toch weer even op
het verkeerde spoor. Excuus, Maarten en Guillaume.

Witsel gaat
nu 18 miljoen euro per jaar verdienen, zij het in yuans. Hij gaat spelen voor
Tianjin Quanjian: ik probeer de naam te onthouden, want ik doe binnenkort mee
aan een voetbalquiz. Een pas gepromoveerde club uit een havenstad met meer dan
14 miljoen inwoners, samengeplakt op een oppervlakte die een derde bedraagt van
die van België. Hij doet het voor zijn familie, zegt hij. En dus speelt hij
voortaan in een land dat 82ste staat op de wereldranglijst (vijf plaatsen boven
Qatar, voeg ik er even aan toe, en dat mag zelfs een wereldbeker organiseren),
in een competitie die wel twee keer de Aziatische Champions Leaguewinnaar
opleverde (Guangzhou Evergrande in 2013 en 2015), maar die voor de rest
kwalitatief niets voorstelt in vergelijking met, pakweg, de Europese Top 50. Een goede voetballer, die Witsel, maar vergeleken met
de echte toppers is hij een sympathieke en nuttige meeloper, die zich nu gaat
begraven in een middelmatige omgeving, terwijl hij — toegegeven: voor slechts
een derde van zijn nieuwe salaris — bij de Europese topclub Juventus had kunnen
spelen. Waar hij wel de concurrentie had moeten aangaan met andere goede
voetballers, voeg ik er even vilein aan toe.

De reacties
varieerden, zoals te verwachten, van ‘slim’ tot ‘geldwolf’. The Wolf of Chinese
Wall Street, bij wijze van spreken. Het voetbal blijft intussen vrolijk afstevenen op een implosie.
Zolang de Financial Fair Playregels niet consequent worden toegepast, in
Europa, of niet bestaan, zoals in Azië, zullen de gekke,
concurrentievervalsende bedragen de pan blijven uitswingen. Tot de boel
ontploft. En dan zal er geen Luc Coene meer zijn om de sector te redden.

Ik vind: 28
is veel te jong om je te begraven in een minderwaardige voetbalomgeving. Dat
Carlos Tévez dat doet, op z’n bijna 33ste, tot daaraan toe. Dat spelers die in
Europa op een zijspoor zijn beland dat doen, waarom niet? Maar een speler die
qua leeftijd op de top van zijn kunnen zou moeten zitten, doet dat beter niet.
Tenzij het alleen nog om geld draait of zijn omgeving niet wakker ligt van
sportieve waarde en prestige. Luciano D’Onofrio en vader Witsel lopen fluitend
naar de bank. Over Axel spreken we over anderhalf jaar niet meer en die timing
is dan nog op voorwaarde dat hij de selectie voor het WK Voetbal 2018 haalt. In
Rusland. Kan hij nog eens joelende racistische kreten proberen te trotseren,
die uit duizenden Russische kelen tegelijk rollen. Dat hij er maar niet te gevoelig voor
wordt, of een jonge filosoof en een wat oudere opiniemaker komen hem
terechtwijzen. Tegen je verlies kunnen, jongen!



Generieken 2016

Radio en Televisie Posted on za, december 31, 2016 13:07:01

In 2016 sloot ik elke
avond op Twitter af met een generiek van een tv-serie uit het verre of nabije
verleden. ‘Generieken’, 366 schrikkeljaardagen lang. Dit is, op verzoek van
trouwe volgers, de lijst: niet in volgorde van tweets, maar in chronologische
volgorde. Ik begon er dit jaar aan met
You Bet Your Life, een eigenzinnige, knotsgekke quiz met de
onvergelijkbare Groucho Marx als quizmaster-entertainer-ordeverstoorder, en
eindig, vandaag, met de generiek van
The West Wing, een van mijn all-time favorites. Ik vermeld telkens het eerste jaar
dat de serie werd uitgezonden. Sommige series liepen vele seizoenen.

1950. You Bet
Your Life

1951. Dragnet / I
Love Lucy

1952. Gunsmoke

1954. Lassie

1957. Maverick / Perry Mason / Zorro

1958. Huckleberry Hound / Ivanhoe

1959. Bonanza / Rawhide / Schipper naast Mathilde /
The Twilight Zone / The Untouchables

1960. Coronation Street / The Flintstones / Popeye

1961. The Avengers / Ben Casey / Car 54, Where Are
You? / The Dick Van Dyke Show / Dr. Kildare / Klein klein kleutertje / Mister
Ed / Yogi Bear

1962. The Beverly Hillbillies / The Jetsons / The
Lucy Show / The Saint / Steptoe and Son / The Virginian

1963. Doctor Who / The Fugitive /
Petticoat Junction / Vi på saltkråkan (De kinderen van de zoutkreek, zowat mijn allereerste tv-herinnering)

1964. The Addams Family / Bewitched / Flipper /
Gilligan’s Island / Kapitein Zeppos / The Man from U.N.C.L.E. / Peyton Place /
Stingray / Voyage to the Bottom of the Sea

1965. Axel Nort / Days of Our Lives / The F.B.I. /
Get Smart / Hogan’s Heroes / Johan en de Alverman / Lost In Space /
Thunderbirds / Till Death Us Do Part

1966. Batman / Daktari / Mission: Impossible / The
Monkees / Skippy / Star Trek / Tip Top

1967. Dragnet / The Flying Nun / The High Chaparral /
Ironside / Mannix

1968. Columbo / Dad’s Army / De Fabeltjeskrant
/ The Ghost & Mrs. Muir / Hawaii Five-O / Here’s Lucy / It Takes a Thief /
Please Sir!

1969. Fabian van Fallada / Marcus Welby, M.D. / Monty
Python’s Flying Circus / On the Buses / Pippi Långstrump (Pippi Langkous)

1970. Catweazle / McCloud / The Mary Tyler Moore Show
/ The Odd Couple / The Partridge Family / Tatort

1971. Alias Smith and Jones / All in the Family /
Cannon / The Onedin Line / The Persuaders! / Upstairs, Downstairs

1972. The Adventures of Black Beauty / Are You Being
Served? / Arthur of the Britons / Colditz / Kung Fu / M*A*S*H* / The Protectors
/ Sanford and Son / The Streets of San Francisco / Ti Ta Tovenaar / The Waltons

1973. De Kat / Kojak / Man About the House / Some
Mother’s Do ‘Ave ‘Em

1974. Happy Days / It Ain’t Half Hot, Mum! / Little
House on the Prairie / Police Woman (Pepper) / Rhoda / The Rockford Files / The
Six Million Dollar Man

1975. Fawlty Towers (reeks 1) / The Good Life / Starsky
and Hutch / Welcome Back, Kotter / Wonder Woman

1976. The Bionic Woman / Charlie’s Angels / George
and Mildred / I, Claudius

/ Mary
Hartman, Mary Hartman / The Muppet Show / The New Avengers

1977. Der Alte / Lou Grant / The Love Boat / Man from
Atlantis / The Professionals / Roots / Secret Army / Soap

1978. All Creatures Great and Small / Battlestar
Galactica / De Collega’s

/ Dallas / Diff’rent
Strokes / Fantasy Island / Mork & Mindy / Return of the Saint / Taxi / WKRP
in Cincinnati

1979. The Dukes of Hazzard / Fawlty Towers (reeks 2)
/ Roots: the Next Generations / Tales of the Unexpected

1980. Magnum, P.I. / Shōgun / Yes, Minister

1981. Dynasty / Falcon Crest / Hill Street Blues /
Merlina / Only Fools and Horses / The Smurfs

1982. 9 to 5 / Allo Allo / Cagney & Lacey / Cheers
/ Fame / St. Elsewhere / The Young Ones

1983. The A-Team / Blackadder / Scarecrow and Mrs.
King / Taggart / Webster

1984. Alas Smith and Jones / The Cosby Show / Miami
Vice / Miss Marple / Murder, She Wrote / La piovra / Spitting Image / Who’s the
Boss? / Yes, Prime Minister

1985. Dempsey and Makepeace / EastEnders / The Golden
Girls / Howards’ Way / MacGyver / Moonlighting / Neighbours

1986. Dear John / The Flying Doctors / L.A. Law / Matlock
/ The Singing Detective

1987. The Bold and the Beautiful / Father Dowling
Mysteries / Jake and the Fatman / Married… With Children / The New Statesman /
Star Trek: the Next Generation / Street Legal / Thirtysomething / Tour of Duty
/ The Tracey Ullman Show

1988. Empty Nest / Heimat / In the Heat of the Night /
Mission: Impossible / Red Dwarf / Roseanne / The Wonder Years

1989. Agatha Christie’s Poirot / Baywatch / A Bit of
Fry & Laurie / Seinfeld / The Simpsons / Tales from the Crypt / The Young
Riders

1990. Beverly Hills, 90210 / The Fresh Prince of
Bel-Air / House of Cards (BBC) / Keeping up appearances / Law & Order / Mister
Bean / One Foot in the Grave / Twin Peaks

1991. Prime Suspect / Silk Stalkings

1992. Absolutely Fabulous / Heartbeat / Mad About You
/ Melrose Place / Men Behaving Badly / A Touch of Frost

1993. Beavis and Butthead / Frasier / Grace Under
Fire / Lois & Clark: The New Adventures of Superman / The Nanny / NYPD Blue
/ To Play the King (vervolg op House
of Cards van de BBC) / Walker, Texas
Ranger / The X-Files

1994. Buiten de zone / Chicago Hope
/ Ellen / ER / Friends

1995. Baantjer / The Final Cut (slotreeks van de BBC-versie van House of Cards)

/ Pokémon /
Xena: Warrior Princess

1996. Heterdaad / The Sentinel / Silent Witness / Spin
City / 3rd Rock from the Sun

1997. Ally McBeal / Buffy the Vampire Slayer / The
Practice / South Park

1998. Charmed / The Royle Family / Sex and the City /
Will & Grace

1999. Flikken / Once and Again / Queer as Folk / Smack
the Pony / The Sopranos / The West Wing

2000. Black Books / Coupling / CSI: Crime Scene
Investigation / Curb Your Enthusiasm / Gilmore Girls / My Family

2001. 24 / Alias / Mersey Beat / The
Office / Six Feet Under / Smallville / Stille waters

2002. CSI: Miami / Spooks / The Wire / Without a
Trace

2003. Carnivale / Nip/Tuck

2004. The 4400 / Boston Legal / CSI: New York / Deadwood
/ Desperate Housewives / Het Eiland / Entourage / Green Wing / House M.D / Hustle
/ Joey / The L Word / Lost

2005. Bones / The Closer / Grey’s Anatomy / NUMB3RS /
Prison break / Weeds

2006. 30 Rock / Brothers & Sisters / Dexter / Hotel
Babylon / The IT Crowd

2007. Californication / Forbrydelsen (The Killing) / Mad
Men

2008. 90210 / Breaking Bad / In Treatment / The
Mentalist / True Blood / Wallander

2009. Archer / The Good Wife / Hung / Modern Family /
NCIS: Los Angeles

2010. Boardwalk Empire / Borgen / Downton Abbey /
Sherlock / Treme

2011. The Borgias / Bron/Broen (The Bridge) / Game of
Thrones / Grimm / Homeland / Revenge / Suits

2012. Chicago Fire / Elementary / Lilyhammer / Line
of Duty / Magic City / The Newsroom / Quiz Me Quick / Les Revenants / Scandal /
Veep

2013. Agents of S.H.I.E.L.D. / The Americans / Banshee
/ The Blacklist / The Following / Hannibal / House of Cards (Netflix) / Masters
of Sex / Orange Is The New Black / Peaky Blinders / The Walking Dead / Whitechapel

2014. 1864 / Fargo / Silicon Valley
/ True Detective

2015. Better Call Saul / Madam Secretary /
Okkupert (Occupied)

2016. The Night Manager / Vinyl / WestWorld

(Van een aantal
reeksen vond ik jammer genoeg geen generiek terug op YouTube. Had ik nochtans
graag getoond:
Pipo de Clown (1958), Maigret
(1960), Swiebertje (1961), Ja zuster, nee zuster (1966), The Forsyte Saga (1967), Hadimassa (1967), Judd, for the Defense (1967),
Der Kommissar (1969), Simplisties
Verbond (1974), Derrick (1974), Baretta (1975), The Duchess of Duke Street (1976), Berlin Alexanderplatz (1980),
The Lenny Henry Show (1984), Van
Kooten en De Bie (1984), Meester, hij
begint weer (1985), Inspector Morse (1987), Murphy Brown (1988), Drop the Dead Donkey (1990), Kulderzipken (1995), Dalziel and Pascoe (1996), Midsomer Murders (1997), Terug naar Oosterdonk (1997), Cold Feet (1998), Judge John Deed (2001),
The Shield (2002), Wire in the
Blood (2002), Matroesjka’s (2005), Lewis (2006), De parelvissers (2006),
Van vlees en bloed (2009), Den
fördömde (2010), De Ronde (2011), Girls (2012), Endeavour (2012), Met
man en macht (2013), Boss (2013), Mr. Robot (2015).)



Handen schudden

Samenleving Posted on wo, december 28, 2016 12:57:26

Ik schud de
hand van die ene moslimbruid, al was het maar uit balorigheid en omdat ze de
heilige schrift van haar eigen geloof niet heeft begrepen of gelezen. Ik kan me er iets bij voorstellen dat je uit burgerlijke ongehoorzaamheid of uit principe
weigert een hand te geven aan een politieke vertegenwoordiger en al zeker als
het om een gladjanus als de Brusselse schepen Alain Courtois gaat. Maar als je
je beroept op wat zogezegd in een religieus boek staat, terwijl dat niet zo is,
dan ben je verkeerd bezig. Net zoals die ene moslimvoetballer die weigerde een
vrouwelijke scheidsrechter de hand te schudden, verkeerd bezig was, zoals ik
samen met Paul Beloy in ons boek Vuile
zwarte
illustreerde. Een islamdeskundige wist daarin duidelijk uit te
leggen dat het helemaal niet in de Koran staat, dat je geen hand mag schudden
van ongelovigen of van iemand van de andere sekse. Heel vreemd dat linkse
medemensen sympathie hebben voor haar en zijn geste (of beter: hun niet-geste),
of begrip, of het met de mantel der liefde en een ‘Ach, is dat dan zo erg?’
bedekten. Het verkeerd interpreteren van een geloofsregel of het je laten
opdringen van een vermeend verbod uit een boek dat je zelf nooit gelezen hebt,
is al even fout als andere vormen van fanatisme en fundamentalisme. Op andere
momenten en als het zou gebeuren door mensen met een andere achtergrond, zouden
diezelfde begripvollen er zich aan ergeren. Wees dan een beetje consequent,
denk ik dan, hier in mijn schrijfhoekje.

Ik schud de
hand van Yves Petry, de schrijver die zich streng afvroeg wat nu eigenlijk de
visie van links is op migratie en die zich vervolgens in een dubbelinterview
met sp.a-voorzitter John Crombez outte als allesbehalve de sociaal-democraat
die hijzelf pretendeert te zijn. Racisme is relatief en migranten roepen heel
wat problemen over zichzelf af, ik vat het even kort door de bocht samen wat
hij brabbelde. Als auteur wil ik Petry niet beoordelen, als politiek wezen is
het duidelijk dat hij niet links is. Dat is geen verwijt — ieder zijn keuze —,
maar het mag gezegd worden.

Ik schud de
hand van al wie het aflopende jaar hartelijk boven hatelijk heeft verkozen,
altruïstisch boven egoïstisch, open boven gesloten, menselijk boven strategisch,
en in religieuze sferen: rationeel boven emotioneel. Ik schud nadrukkelijk niet
de hand van populisten en opportunisten, die van deze wereld een slechtere plek
hebben gemaakt.

Ik schud de
hand van alle mensen van goede wil. Ik heb het vervelende gevoel dat onze groep
steeds kleiner wordt, maar laat dat de pret niet drukken: velen gebruiken
‘Gutmensch’ als belediging, terwijl het meer nog dan een geuzennaam vooral een
achtenswaardig kenmerk is. Ik ben graag een goed mens en wil dat ook in 2017 zo
houden. Ik hoop van u hetzelfde.



#dekoudsteweek

Politiek Posted on za, december 17, 2016 13:17:11

‘Iedereen
welkom!’.

Zo stond
het op de uitnodiging van de plaatselijke N-VA, die ik gisterochtend uit de
brievenbus viste. ‘Nieuwjaarsreceptie & gespreksavond’, met daarnaast een
foto van een lachende Theo Francken. Op de Facebookpagina van de organisatoren
lees ik: “Maar er is meer deze avond mogen wij als gastspreker niemand anders
dan Theo Francken voorstellen”. Let op het subtiele verwijderen van
leestekens, die volstrekt overbodige dieven van kostbare ruimte. Let ook op die
‘niemand anders dan’: alsof er geen andere keuzemogelijkheid was. Ach ja,
niemand minder dan de staatssecretaris voor Asiel en Migratie komt dus spreken
voor gelijkgezinden op drie kilometer van mijn woonst.

***

‘Iedereen
welkom!’.

Het is
alleszins niet wat de staatssecretaris zou roepen mocht er zich die 17de
januari 2017 pakweg een Syrisch gezin in nood aandienen voor de gespreksavond
met hem. En al zeker niet dat vermaledijde gezin uit Aleppo, dat hartelijk welkom
is om in te trekken bij een adellijke familie in Wallonië. Nee, dat humanitaire
visum mogen ze vergeten. Tien wereldvreemde rechters en honderd dwangsommen zullen
de staatssecretaris niet doen buigen. He
shall not, he shall not be moved.
Een voetbalhymne die hij wellicht af en
toe zelf luidkeels meezingt op de tribune van zijn Liga 1B-clubje uit Leuven.

Hij moet
ook niet alone walken in deze. Een
hele partij staat achter hem. Een flink deel van de natie steunt hem. Hou ze
buiten, Theo! Hij heeft het zelf al gezegd: als we hen toelaten, staan er
morgen ’tientallen miljoenen vluchtelingen’ aan onze grenzen. Het ‘Wir schaffen
das’ van Theo verschilt lichtelijk van het ‘Wir schaffen das’ van een
bondskanselier hier niet zo ver vandaan. Het laatste wil zeggen: wij,
Europeanen, moeten een oplossing vinden voor het vluchtelingenprobleem, laten
we hen zoveel mogelijk warm onthalen, het zal ons wel lukken. Het eerste
betekent zoveel als: met vereende krachten zullen we erin slagen om hen weg te
houden. Niet iedereen welkom!

***

Dat ze maar
naar Libanon moeten vluchten, zo liet ook onze premier deze week weten. Een
veilig land, voegde hij er nog aan toe. “Beste oplossing”, tweette
vranke Theo. Libanon, een land dat leeft op een tijdbom, tikte Mo* onze weinig excellente excellenties
op de vingers. En er volgden wat cijfers. Er zijn nu al 1.017.433 Syrische
vluchtelingen geregistreerd in Libanon. Het totale aantal Syriërs wordt er
geschat op 1,5 miljoen. Die leven in armoede, zoeken werk, zijn bereid te
werken onder de normale lonen, in gevaarlijke omstandigheden, waardoor
Libanezen hun job verliezen en — niet onbegrijpelijk — boos worden op die
‘gelukzoekers’. Gezondheidsvoorzieningen en onderwijsinstellingen staan onder
druk in een land dat politiek, religieus en demografisch sowieso al op
drijfzand en burgeroorlogen gebouwd werd. Libanon telde tien jaar geleden minder
dan vier miljoen inwoners. Nu zijn dat er meer dan zes miljoen. Wie een heel
klein beetje van geopolitieke verhoudingen kent, weet: dit is onhoudbaar.

Maar
Libanon is dus veilig. ‘Iedereen is er welkom!’, fluisteren onze
regeringsleiders. Après nous le déluge.
Een land dat vooral wil vermijden dat er door de komst van te veel
vluchtelingen onhoudbare druk ontstaat op een samenleving van elf miljoen
inwoners stuurt die vluchtelingen dus bij voorkeur naar een land met half
zoveel inwoners dat nu al bijna bezwijkt onder die druk. Cynischer wordt het
niet, in deze koude dagen voor Kerstmis.

***

De president-elect van de Diffuse Staten
benoemt een vriend van Rusland op de cruciale post van minister van
Buitenlandse Zaken in de week dat een CIA-rapport aantoont dat zijn campagne
weleens gesteund zou kunnen geweest zijn door Moskou. Poetin zag liever het
ongeleide, narcistische, puur en alleen op zichzelf gerichte projectiel Trump
in het Witte Huis dan lastige tante Clinton. Daar is niets van aan, klonk het
in het gouden appartement op de tigste verdieping van Trump Tower. En bijna in
één adem werd vervolgens de 64-jarige CEO van Exxon Mobil topminister, een man
die in 2013 nog een Russisch ereteken mocht ontvangen. Verdiende vorig jaar een
salaris van 27,2 miljoen dollar.

Trump ligt
niet wakker van verdachtmakingen en officiële rapporten, net zomin als zijn
kiezers. They don’t give a fuck. They
don’t know a fuck.
Op Fox News en Breitbart zullen ze dat zeker niet
gehoord of gelezen hebben, dat hun mannetje Russische connecties heeft. En mocht
dat toch gebeuren, zullen de bevriende media wel wat valse waarheden verkopen.
Voor een cynische kwinkslag draaien die hun hand niet om.

***

Wat een loser moet die Sophie Dutordoir niet zijn, zeg? Geen
27,2 miljoen dollar op haar bankrekening op het eind van 2017, maar amper 290.000
euro. Habbekrats. En daarmee moet ze de locomotief van een gescleroseerd
overheidsbedrijf worden? Niet bepaald een delicatessenwinkel, die NMBS.
Dutordoir was de beste kandidate (m/v), zo bleek, en dan is het niet meer dan
normaal dat zo iemand op de mooiste stoel van de hoogste verdieping belandt.
Behalve in België, want daar moest de logische benoeming gekoppeld worden aan
een resem andere benoemingen om één partij een inhaaloperatie te laten maken in
nationale bestuurskringen. De kracht van verandering, maar dan vertaald in: onze kracht, onze verandering. Er moesten
raden van bestuur voor worden uitgebreid. Het mocht wat kosten. Geld.
Geloofwaardigheid. De kracht van politiek cynisme.

***

#dekoudsteweek

***

‘De Warmste Week’ komt eraan. Zes dagen lang zullen drie
StuBru-stemmen gezichten worden en verkleumen in de hoop dat hun
opofferingsvaardigheid zal leiden tot massale donaties voor goede doelen. Ik
druk het even cynischer uit dan ik bedoel, want ik heb veel respect voor wat ze
doen en zonder Music For Life zou heel wat menselijke warmte opgekropt blijven
en zouden heel wat sukkels nog meer sukkelen dan nu al het geval is. Maar al
die liefdadigheid, met of zonder rode neuzen, verbloemt ook de werkelijkheid:
ons land heeft te weinig over voor wie het moeilijk heeft. En dus komt die
vlaag van solidariteit wel van pas om de aandacht af te leiden. En dus zullen
excellente excellenties elkaar naar het einde van die week op het podium verdringen
om hun tijdelijke warmte te tonen en een fiks lijkende bijdrage te storten. En
dus blijft alles bij het oude. Een mens zou er cynisch van worden, net wat u
zegt. De warmste week volgt naadloos op de koudste. Ik heb het wel gehad met
2016.



Last Tango

Samenleving Posted on za, december 10, 2016 14:02:27

Ik stond
voor de Antwerpse bioscoop en dacht: hoe geraak ik hier verdorie binnen? Het
bordje ‘Verboden onder 16′ klonk onverbiddelijk. Maar de affiche en de foto’s in
de hal deden een jongen van dertien kwijlen voor wat gemeenzaam een
‘schandaalfilm’ werd genoemd. Last Tango
in Paris
. Met Marlon Brando als vieze oude man. (Hij was nog maar 48, een
pak jonger dan ik zelf nu ben, maar hij zag er verwilderd uit, afgeleefd, en we
waren zelf toch niet van plan om zó oud te worden, zeker!)

Die Maria
Schneider mocht er ook best wezen. Een meisje dat vrouw aan het worden was. De
naam van de regisseur interesseerde me op dat moment niet zo erg. Heel eerlijk:
het verhaal ook nauwelijks. Maar de mond-tot-mondreclame van de vierde- en
vijfdejaars deed z’n werk, al is het best mogelijk dat de meesten het ook maar
van horen zeggen hadden. Stoere binken onder elkaar, u weet hoe dat gaat. Het
zou nog jaren duren voor ik de film zag in het Filmhuis in de Lange Brilstraat,
waar destijds de ‘betere films’ draaiden, en dacht: is het dit maar?

***

De naam van
de regisseur ken ik ondertussen. Bernardo Bertolucci. Italiaan. Maakte lekker
linkse films: marxistisch, anti-fascistisch, leve de revolutie! Prima della rivoluzione. Il conformista, het meer dan uur vijf
uur durende epos Novecento. La Luna.
Oscarwinnaar The Last Emperor. Little Buddha. En dus ook Last Tango in Paris. Marxist tot in de
kist. Maar blijkbaar ook viezentist. Zo
eentje die op z’n Hitchcocks vond dat een regisseur zich alles mag permitteren.
Zeker tegenover wulpse, jonge actrices. Filmgoden in het diepst van hun
gedachten. Die mogen wat meer. Die mogen de vrouwelijke ster na de opnamen in
een duister hoekje drijven en aanranden. Die mogen doen alsof ze hun piemel
laten zien om de gewenste reactie op een onschuldig gezicht te toveren. Die
mogen zonder dat de actrice het weet boter gebruiken om een verkrachtingsscène
realistischer te doen lijken.

In tijden dat het nieuws vaak sneller rondreist dan de
realiteit zelf, is het bevreemdend dat een drie jaar oude uitspraak van
Bertolucci in het Nederlandse interviewprogramma College Tour nu opnieuw opduikt en door het Amerikaanse magazine Elle werd opgepikt om zijn gedrag aan de
kaak te stellen. En nu heeft Bertolucci — komt-ie, de drievoudige flikflak! —
de boter gegeten omdat ie boter op het hoofd heeft, maar de kans is groot dat
het al boter aan de galg is. De reactie van de regisseur en zijn cameraman
achteraf was om te lachen — of om te huilen, zo u wil. Nee, natuurlijk is Maria
Schneider niet echt verkracht door Brando, alleen wist ze dat niet van die
boter. Is dat nu zo erg?

Ja, dat is zo erg. Het getuigt van een onwaarschijnlijk
dédain voor een debuterende actrice, een jonge vrouw van negentien, de vrouwen
in het algemeen. Als het voor de kunst beter uitkomt, dan mag je gerust boter
op haar kont smeren, want dan kun je haar reactie als meisje filmen en niet als
actrice. Ja, zo zei ie het, die Bertolucci. Hij zei deze week nog meer. Dat die
Schneider op de hoogte was van de scène, alleen dat pietluttige detail van de
boter werd haar onthouden. Dat alles in het scenario stond.

Schneider kan het niet meer tegenspreken, al deed ze dat wel
al in een interview uit 2007, vier jaar voor ze op haar 58ste stierf aan de
gevolgen van kanker: “Ik had mijn agent moeten bellen of mijn advocaat
naar de set laten komen, want je kunt iemand niet dwingen om iets te doen dat
niet in het script staat. Op dat ogenblik wist ik dat echter niet. Marlon zei me: ‘Maria, don’t worry, it’s
just a movie’
. Maar op het ogenblik dat we de scène draaiden en
hoewel Marlon me niet echt verkrachtte, huilde ik échte tranen. Ik voelde me vernederd.
Eerlijk waar: ik voelde me een beetje verkracht, zowel door Marlon als door
Bertolucci.” Gelukkig was er maar één take nodig, zei Schneider nog in dat
interview.

Voor de kunst is alles geoorloofd? Nee, echt niet. Je gooit
geen levende katten omhoog op de trappen van een stadhuis om te zien wat voor effect
dat geeft, om maar iets te zeggen. En je manipuleert geen onervaren actrice.
Dat is een vorm van aanranding en dat staat helemaal los van de vraag of Last Tango in Paris een goede film is,
ja dan nee. Ik denk nu: als dit nodig was om de film te draaien, dan had die er
nooit mogen komen. Vier of vijf sterren wegen niet op tegen ongewenst gedrag.

Sta je dan maar als dertienjarige onwetende onnozelaar op te
geilen voor een paar bewegingsloze beelden!

***

Bij de aanval van de N-VA op de rechterlijke macht kwam geen
boter te pas. Droog in de poep gepakt. Hashtag #iksteuntheo. Scheiding der
machten, ammehoela! Leve de Theocratie, met in de hoofdrol een staatssecretaris
die zich een God in het diepst van zijn gedachten waant.

Dat sommige rechters wereldvreemde beslissingen nemen, het
is zo (al heb ik vanop enige afstand de indruk dat dit in dit 22 pagina’s lange
vonnis zeker niet het geval is). Zelfs dan nog moeten politici de eersten zijn
om de scheiding der machten te respecteren. In een rechtsstaat moet je
uitspraken aanvaarden. Of betwisten. Maar je kunt niet de rechterlijke macht
bij het groot huisvuil zetten omdat die in jouw gekleurde ogen een
wereldvreemde uitspraak heeft gedaan. ‘Wereldvreemd’, in dit geval: toelaten
dat een Belgisch gezin een gezin uit oorlogsgebied Aleppo zou opvangen in hun eigen
huis, zonder dat dit onze staat iets kost. Nu kost het ons 4.000 euro per dag,
de dwangsom die werd opgelegd zolang de Belgische regering het vonnis niet
uitvoert.

Dit gaat niet meer over een niet te stuiten
vluchtelingenstroom die het opvangen van dat ene gezin teweeg zou brengen. Dit
gaat over electorale spelletjes, de onderbuik van de samenleving strelen, Orbánnetje
spelen. Of Erdogannetje: andersdenkenden verdacht maken. Dan mag je dingen
zeggen als “Bootje nemen mag geen toegangsticket voor Europa zijn”,
omdat je weet dat de achterban niet vies is van ranzige, onmenselijke reacties.

De vluchtelingencrisis is in het westen een
beschavingscrisis geworden. Er sijpelen dan wel nauwelijks nog vluchtelingen
binnen, maar onze beschaving staat zwaar onder druk. Hoe beschaafd zijn we nog?
Hoe beschaafd wíillen we zijn? Hechten we daar überhaupt nog belang aan? Willen
we nog een humanitaire oplossing nastreven, waarbij we zowel rekening houden
met het opvangen van vluchtelingen als met de maatschappelijke beperkingen die
er zeer zeker zijn, of kiezen we resoluut voor Fort Europa? Dat ze het zelf
maar oplossen, ginder. Niet ons probleem. Hadden ze maar niet in Syrië moeten
geboren worden. Zoiets?

***

Het.

Gaat.

Om.

Mensen.

In.

Nood.

Mensen.

Nood.
Mensen.



Wereldvreemd

Sport Posted on za, december 03, 2016 12:55:28

“Racisme”,
zo definieert mijn beduimelde exemplaar van Van Dale uit 1992, is “de
opvatting dat het ene ras superieur is aan het andere en, daaruit
voortvloeiend, dat ten aanzien van het ene ras andere maatstaven kunnen (mogen)
worden aangelegd dan ten aanzien van het andere”. ‘Discriminatie op grond
van het ras’ en ‘uiting van rassewaan’, voegt het Groot Woordenboek der
Nederlandse Taal dat ik een paar maanden na Zwarte Zondag kocht, er nog aan
toe. Superioriteitsgevoel, discriminatie, rassewaan: het is me wat. Als zelfs
een taalbijbel in termen van goed en kwaad begint te spreken, is het duidelijk.
Dit stinkt. Racisme deugt niet. Je moet ofwel een onverbeterlijke racist zijn,
ofwel een wereldvreemde snuiter, wil je dat niet inzien.

Racisme is
zo verderfelijk en verwerpelijk dat ik er een flink deel van de zomermaanden
voor over heb gehad om, samen met Paul Beloy, het boek Vuile zwarte klaar te stomen, over racisme in het Belgische
voetbal, maar ook ver daarbuiten. Ik weet niet of het dankzij ons boek is, dan
wel omdat de samenleving er op dit ogenblik gevoeliger voor is, dat het thema
de voorbije tijd wel vaker de media haalt. Zo ging KRC Genk-speler Leon Bailey
vorig weekend in discussie met z’n eigen fans: volgens z’n vader werd ie
bespuwd en racistisch bejegend, de supporters ontkennen dat. Het is niet aan
mij om hier partij te kiezen, maar het is goed dat het open en bloot besproken
wordt.

Meryame
Kitir, fractieleidster voor sp.a in de Kamer en zelf recent nog het mikpunt van
een aangebrande opmerking van Open VLD’er Luk Van Biesen, schreef een
opiniestuk voor De Morgen, waarin ze
opriep om racisme ook in het voetbal krachtdadiger aan te pakken. Zij deed dat
nadat uit een internationaal onderzoek was gebleken dat er in België in veertig
jaar tijd nauwelijks iets veranderd is: één op vijf profvoetballers krijgt hier
te maken met discriminatie op basis van ras, geaardheid of geloofsovertuiging,
waarmee we veel slechter scoren dan de ons omringende competities.

En dan was
er nog die ene supporter van het modale Racing Westmeerbeek, uit de Antwerpse
vierde provinciale, die ‘Bananenplukker’, ‘Zwarte aap’ en ‘Kruip terug in uw
boom’ had geroepen naar Kossi Lambrechts, een Belgisch-Togolese voetballer van
KFC Hallaar. Een agent in burger had dat opgemerkt en er een proces-verbaal van
opgesteld, het parket eist een geldboete van 1.800 euro, de rechter moet op 21
december oordelen. De dader heeft zich intussen verontschuldigd, al beweerde
hij dat ie enkel ‘Zwarte, doe eens niet zo belachelijk’ had geroepen.

Mijn hart
maakte een bescheiden vreugdesprongetje, tot ik de repliek van de raadsvrouw
van de dader las. Volgens haar was er geen sprake van racisme, kon ik in Het Laatste Nieuws lezen. “Hij
woonde de voetbalwedstrijd bij en ging volledig op in het spel. Mijn cliënt wou
meneer niet beledigen. Rond een voetbalplein worden wel vaker dingen geroepen
tegen spelers van vreemde origine. Gaan we hen dan allemaal voor de rechtbank
brengen?”

***

Ik liet de
woorden even bezinken en dacht: wat zou deze advocate repliceren als haar cliënt
een seksueel roofdier was geweest? “In een steegje worden wel vaker
vrouwen aangerand door verkrachters. Gaan we hen dan allemaal voor de rechtbank
brengen?”

Of een witteboordcrimineel.
“In de samenleving worden wel vaker sommen geld verduisterd. Gaan we hen
dan allemaal voor de rechtbank brengen?”

Een
moordenaar, misschien. “Er worden wel vaker moorden gepleegd, ook bij ons
in België. Gaan we dan alle moordenaars voor de rechtbank brengen?”

Doodrijder.
“Er gebeuren nogal veel ongevallen met dronken chauffeurs. Gaan we hen dan
allemaal voor de rechtbank brengen?”

***

Ja, ja, ja,
ja en ja. Zeer graag, ja. In een rechtsstaat moet recht worden toegepast.
Racisme is verboden, net als geweld, diefstal en dronken rijden. We moeten wat
meer de hakken in het zand durven te zetten, niet te tolerant zijn voor wie
zelf intolerant is, streng maar rechtvaardig zijn voor de daders, meeleven met
de slachtoffers. Advocaten moeten alle mogelijke rechtsmiddelen uitputten om
hun cliënten te verdedigen. De vraag is of wereldvreemdheid een van die middelen
hoort te zijn.

Paul Beloy & Frank Van Laeken, Vuile
zwarte. Racisme in het Belgische voetbal, Houtekiet, 19,99 euro.



« VorigeVolgende »