‘Iedereen
welkom!’.

Zo stond
het op de uitnodiging van de plaatselijke N-VA, die ik gisterochtend uit de
brievenbus viste. ‘Nieuwjaarsreceptie & gespreksavond’, met daarnaast een
foto van een lachende Theo Francken. Op de Facebookpagina van de organisatoren
lees ik: “Maar er is meer deze avond mogen wij als gastspreker niemand anders
dan Theo Francken voorstellen”. Let op het subtiele verwijderen van
leestekens, die volstrekt overbodige dieven van kostbare ruimte. Let ook op die
‘niemand anders dan’: alsof er geen andere keuzemogelijkheid was. Ach ja,
niemand minder dan de staatssecretaris voor Asiel en Migratie komt dus spreken
voor gelijkgezinden op drie kilometer van mijn woonst.

***

‘Iedereen
welkom!’.

Het is
alleszins niet wat de staatssecretaris zou roepen mocht er zich die 17de
januari 2017 pakweg een Syrisch gezin in nood aandienen voor de gespreksavond
met hem. En al zeker niet dat vermaledijde gezin uit Aleppo, dat hartelijk welkom
is om in te trekken bij een adellijke familie in Wallonië. Nee, dat humanitaire
visum mogen ze vergeten. Tien wereldvreemde rechters en honderd dwangsommen zullen
de staatssecretaris niet doen buigen. He
shall not, he shall not be moved. Een voetbalhymne die hij wellicht af en
toe zelf luidkeels meezingt op de tribune van zijn Liga 1B-clubje uit Leuven.

Hij moet
ook niet alone walken in deze. Een
hele partij staat achter hem. Een flink deel van de natie steunt hem. Hou ze
buiten, Theo! Hij heeft het zelf al gezegd: als we hen toelaten, staan er
morgen ’tientallen miljoenen vluchtelingen’ aan onze grenzen. Het ‘Wir schaffen
das’ van Theo verschilt lichtelijk van het ‘Wir schaffen das’ van een
bondskanselier hier niet zo ver vandaan. Het laatste wil zeggen: wij,
Europeanen, moeten een oplossing vinden voor het vluchtelingenprobleem, laten
we hen zoveel mogelijk warm onthalen, het zal ons wel lukken. Het eerste
betekent zoveel als: met vereende krachten zullen we erin slagen om hen weg te
houden. Niet iedereen welkom!

***

Dat ze maar
naar Libanon moeten vluchten, zo liet ook onze premier deze week weten. Een
veilig land, voegde hij er nog aan toe. “Beste oplossing”, tweette
vranke Theo. Libanon, een land dat leeft op een tijdbom, tikte Mo* onze weinig excellente excellenties
op de vingers. En er volgden wat cijfers. Er zijn nu al 1.017.433 Syrische
vluchtelingen geregistreerd in Libanon. Het totale aantal Syriërs wordt er
geschat op 1,5 miljoen. Die leven in armoede, zoeken werk, zijn bereid te
werken onder de normale lonen, in gevaarlijke omstandigheden, waardoor
Libanezen hun job verliezen en — niet onbegrijpelijk — boos worden op die
‘gelukzoekers’. Gezondheidsvoorzieningen en onderwijsinstellingen staan onder
druk in een land dat politiek, religieus en demografisch sowieso al op
drijfzand en burgeroorlogen gebouwd werd. Libanon telde tien jaar geleden minder
dan vier miljoen inwoners. Nu zijn dat er meer dan zes miljoen. Wie een heel
klein beetje van geopolitieke verhoudingen kent, weet: dit is onhoudbaar.

Maar
Libanon is dus veilig. ‘Iedereen is er welkom!’, fluisteren onze
regeringsleiders. Après nous le déluge.
Een land dat vooral wil vermijden dat er door de komst van te veel
vluchtelingen onhoudbare druk ontstaat op een samenleving van elf miljoen
inwoners stuurt die vluchtelingen dus bij voorkeur naar een land met half
zoveel inwoners dat nu al bijna bezwijkt onder die druk. Cynischer wordt het
niet, in deze koude dagen voor Kerstmis.

***

De president-elect van de Diffuse Staten
benoemt een vriend van Rusland op de cruciale post van minister van
Buitenlandse Zaken in de week dat een CIA-rapport aantoont dat zijn campagne
weleens gesteund zou kunnen geweest zijn door Moskou. Poetin zag liever het
ongeleide, narcistische, puur en alleen op zichzelf gerichte projectiel Trump
in het Witte Huis dan lastige tante Clinton. Daar is niets van aan, klonk het
in het gouden appartement op de tigste verdieping van Trump Tower. En bijna in
één adem werd vervolgens de 64-jarige CEO van Exxon Mobil topminister, een man
die in 2013 nog een Russisch ereteken mocht ontvangen. Verdiende vorig jaar een
salaris van 27,2 miljoen dollar.

Trump ligt
niet wakker van verdachtmakingen en officiële rapporten, net zomin als zijn
kiezers. They don’t give a fuck. They
don’t know a fuck. Op Fox News en Breitbart zullen ze dat zeker niet
gehoord of gelezen hebben, dat hun mannetje Russische connecties heeft. En mocht
dat toch gebeuren, zullen de bevriende media wel wat valse waarheden verkopen.
Voor een cynische kwinkslag draaien die hun hand niet om.

***

Wat een loser moet die Sophie Dutordoir niet zijn, zeg? Geen
27,2 miljoen dollar op haar bankrekening op het eind van 2017, maar amper 290.000
euro. Habbekrats. En daarmee moet ze de locomotief van een gescleroseerd
overheidsbedrijf worden? Niet bepaald een delicatessenwinkel, die NMBS.
Dutordoir was de beste kandidate (m/v), zo bleek, en dan is het niet meer dan
normaal dat zo iemand op de mooiste stoel van de hoogste verdieping belandt.
Behalve in België, want daar moest de logische benoeming gekoppeld worden aan
een resem andere benoemingen om één partij een inhaaloperatie te laten maken in
nationale bestuurskringen. De kracht van verandering, maar dan vertaald in: onze kracht, onze verandering. Er moesten
raden van bestuur voor worden uitgebreid. Het mocht wat kosten. Geld.
Geloofwaardigheid. De kracht van politiek cynisme.

***

#dekoudsteweek

***

‘De Warmste Week’ komt eraan. Zes dagen lang zullen drie
StuBru-stemmen gezichten worden en verkleumen in de hoop dat hun
opofferingsvaardigheid zal leiden tot massale donaties voor goede doelen. Ik
druk het even cynischer uit dan ik bedoel, want ik heb veel respect voor wat ze
doen en zonder Music For Life zou heel wat menselijke warmte opgekropt blijven
en zouden heel wat sukkels nog meer sukkelen dan nu al het geval is. Maar al
die liefdadigheid, met of zonder rode neuzen, verbloemt ook de werkelijkheid:
ons land heeft te weinig over voor wie het moeilijk heeft. En dus komt die
vlaag van solidariteit wel van pas om de aandacht af te leiden. En dus zullen
excellente excellenties elkaar naar het einde van die week op het podium verdringen
om hun tijdelijke warmte te tonen en een fiks lijkende bijdrage te storten. En
dus blijft alles bij het oude. Een mens zou er cynisch van worden, net wat u
zegt. De warmste week volgt naadloos op de koudste. Ik heb het wel gehad met
2016.