En toen… hoefde geen mens zich nog te
distantiëren van IS.
***
Kobane, Koeweit, Saint-Quintin-Fallavier,
Sousse. 210 slachtoffers of daaromtrent. Zelfs als de terreurdaden nog niet
werden opgeëist, mag je er de hand van IS in zien, u weet wel, dat clubje
barbaren dat overmorgen het eenjarige bestaan van het door henzelf uitgeroepen
kalifaat viert. Middenin de ramadan werd dat verjaardagsfeestje georganiseerd:
nee, geen halfnaakte wulpse deernen die uit een taart up-popten (tenzij in
besloten kring, dan kijken ze niet op een vunzigheid meer of minder, graag een
stevige neut erbij!), geen ‘Lang zullen ze leven in de gloria!’ (in naam van hun
interpretatie van Allah moet er namelijk zo rap mogelijk gestorven worden, die
maagden blijven niet eeuwig wachten), geen groots volksfeest waar buren,
overburen, buren van buren en kennissen van buren van buren gezellig
samenklitten (‘gezellig’ staat niet in het IS’iaanse woordenboek). Wel: dood en
verderf, paniek zaaien, onschuldige burgers treffen.
De aanslag op een toeristisch strand in
Tunesië krijgt bij ons de meeste media-aandacht, maar het meest relevant – als
ik dat adjectief in deze context mag gebruiken – was de zelfmoordaanval tijdens
het vrijdaggebed in een moskee in Koeweit-Stad. We wisten al dat IS in eerste instantie
vooral moslims treft – tenminste, zij die bereid zijn om het nieuws ook eens
door een niet-westerse bril te bekijken wisten dat al -, nu gebeurt dat ook
flagrant en ondubbelzinnig.
Ik zou hier pagina’s lang over kunnen
doorbomen, maar mooier dan Rudi Vranckx vandaag in De Morgen kan ik het niet formuleren. Hij noemde het kalifaat van
de 21ste eeuw onomwonden ‘religieus fascisme’. En schreef verder: ‘De enige
oplossing lijkt een totale oorlog, economisch, militair en vooral ideologisch.
Met dit religieus fascisme is geen vergelijk of samenleven mogelijk. Het is een
strijd van lange adem en een taak voor iedereen. Voor het Westen, dat de
puinhoop mee gecreëerd heeft, door de verkeerde oorlogen te voeren en een
dubbele moraal te hanteren in de internationale politiek. (…) De oplossing
moet ook komen van de plaatselijke regimes, die vaak een dubbelzinnige politiek
voeren’. Amen.
Vanaf nu moeten we niet meer praten over wij
(westerlingen) en zij (de rest van de wereld), of wij (blanken) versus zij
(andersgekleurde medemensen), of wij (in een katholiek land grootgebrachten) tegenover zij (moslims).
IS heeft zichzelf definitief en onomkeerbaar gekatapulteerd naar het
barbarendom. Moslims hoeven zich niet meer te distantiëren van de wandaden van
een criminele organisatie die zichzelf tot onafhankelijke staat heeft
uitgeroepen, ’t is te zeggen: onafhankelijk van andere staten, niet van Hogere
Krachten, uiteraard.
Moslims zijn zelf slachtoffers geworden. Ze
worden massaal gedood (Kobane, Koeweit), ze verliezen hun broodwinning
(Tunesië), ze raken compleet geïsoleerd in een voor hen heilige periode (overal
in de wereld).
Daarom dit voorstel: laten we de
wij-zij-retoriek nog even aanhouden, maar dan in de zin dat ‘Wij’ de mensen
zijn en ‘Zij’ de onmensen. En ‘Zij’, dat zijn dan fundamentalisten,
extremisten, barbaren die het normaal vinden dat er in naam van een opperwezen
mag gedood worden, uit welke windrichting ze ook komen en in welke richting ze
hun winden ook laten. Laten we Bryan Ferry-gewijs stick together tegen de Idiote Staat.
***
De afgelopen dagen konden we vaststellen dat
er nog andere vormen van fundamentalisme bestaan. Minder dodelijk, minder
barbaars, minder verwerpelijk, maar net zo goed aanstootgevend. De
Delhaize-directeurs kregen een fikse bonus nadat hun door wanbeleid aan de
Nederlanders uitgeleverde warenhuisketen van de hand was gedaan. Wanbeleid
wordt wel vaker beloond in deze contreien.
IMF en EU blijven de arm van de letterlijk
arme Grieken omwringen, waarbij de vraag is of het hier nog wel gaat om
redelijke eisen (sluitende begroting, economische hervormingen, terugbetaling
van schulden) dan wel om een nogal doorzichtige poging om het democratisch
verkozen extreem-linkse Syriza te vervreemden van de Griekse bevolking.
En
ondanks het gejuich om het eindelijk toelaten van het homohuwelijk in de
Verenigde Staten, zijn er nog altijd vier van de negen leden van het
Amerikaanse Hooggerechtshof die hiertegen gestemd hebben. Eén kwezel extra en
de regenboogvlag had opgeborgen mogen blijven. We staan, als westerse
beschaving, nog altijd maar één vingerknip van onverdraagzaamheid verwijderd.
Dat is een blijvend aandachtspunt.
***
Geruststelling: er blijft nog genoeg over waar
we ons van kunnen distantiëren.
