Als u mij een beetje volgt weet u dat ik me
geel-zwart heb geërgerd omdat de heren Theo Francken en Pol Van Den Driessche,
respectievelijk staatssecretaris voor Asiel en Migratie en senator namens de
N-VA, mij hebben geblokkeerd op Twitter. Of dat dan zo erg is, vroegen enkele
onverlaten Op een schaal van ‘Niemand ligt er wakker van’ tot ‘Duizenden doden
bij aardbeving in Nepal’ of ‘Bootvluchtelingen verdrinken op de Middellandse
Zee’ zit ik veel dichter bij het eerste dan bij die twee laatste, dat klopt.
Maar hoewel ik er zelf mijn slaap niet voor laat, vind ik het alleszins ongepast/ongeoorloofd/betreurenswaardig/symptomatisch/kinderachtig
(u hoeft niet te schrappen wat niet past, want ik vind de vijf adjectieven
bruikbaar in deze).

Het straffe is dat beide heren mij preventief
hebben ‘geblockt’. Ik volgde hen niet, zij mij ook niet, ik heb nooit
gereageerd op tweets van hen of hen rechtstreeks aangesproken. Toch krijg ik op
hun account te lezen: “Het volgen van @FranckenTheo (of @PolVDD) en het
weergeven van de tweets van @FranckenTheo (of @PolVDD) is voor jou
geblokkeerd”. Kijk, dan wil ik weten waarom, zo steek ik in mekaar.

***

Een simpele zoekopdracht
(“@FrankVanLaeken Francken”) leert me dat ik op 14 oktober vorig jaar
twee ironische opmerkingen maakte over de aanwezigheid van de kersverse
staatssecretaris op een verjaardagsfeestje van een gewezen collaborateur. Ik
was heus niet de enige die dat deed en ik hield het dan nog zeer beleefd
(‘”Waar is da feesje?” “Bij #BobMaes is da feesje!”
#Francken #Weyts #vmo’ en ‘”Dag Theo, hoe is ’t daar?” “Goed
Bart, we zijn naar ’t verjaardagsfeest van den Bob geweest.” “Bob
wie?” “Bob Maes”. Tuuttuuttuut #Francken’). Ik vermaakte me
vooral met de tijdelijke afwezigheid van N-VA-voorzitter Bart De Wever, die in
het buitenland zat en in een paar dagen tijd heel wat drek uit Vlaanderen over
zich heen kreeg omwille van het gedrag of de ondoordachte uitspraken van enkele
van zijn partijgenoten.

Een paar dagen later pleegde ik een blogpost
over racisme onder de titel ‘Een probleem van deze eeuw’. Ik schreef o.m.: ‘Context, daar draait
het dus om. Dat Francken stoute taal gebruikt in zijn mails, ach… Dat hij en
zijn maats hun clubje Vlaams Nationale Vrienden hebben genoemd is dan weer veel
minder onschuldig. Dat hij opmerkingen met een racistische bijklank op Facebook
zet al evenzeer. Facebook is semi-privé, je mag niet aanvoeren dat je daarmee
alleen je familie en echte vrienden bereikt. Daar heeft Bart De Wever groot
gelijk in: let op voor je iets op de sociale media zwiert, woorden zijn
boemerangs.’

Had
ik dat niet mogen schrijven, misschien? Of had ik hem op 8 december geen
‘straatsecretaris’ mogen noemen, toen hij de voor zijn kabinet betogende Dyab
Abou Jahjah en een handvol aanhangers manu militari liet verwijderen en dan ook
nog eens hartelijk citeerde uit het geheime migratiedossier van Abou Jahjah? Ik
vond dat gedrag een lid van een regering onwaardig, mag die mening dan niet
meer geuit worden?

***

De
zoekopdracht “@FrankVanLaeken Pol”) levert nog minder op. Welgeteld
één recente tweet, een stoute geef ik toe. Van Den Driessche kwam op 6 februari
als studiogast in Terzake het gebruik
van terreurbeelden in journaaluitzendingen met hand en tand verdedigen. Mijn
reactie: ‘Jammer toch dat we weer geen beelden van de slachtoffers van Pol Van
Den Driessche te zien kregen. #terzaketv’, waarbij ik uiteraard verwees naar
het ‘losse handjes’-verleden van de senator en communicatieverantwoordelijke van de Vlaams-nationalistische partij.

Twee jaar geleden
schreef ik een vlammend opiniestuk op mijn blog naar aanleiding van het proces
dat Van Den Driessche had aangespannen tegen Humo en redacteur Jan Antonissen, omdat het blad hem ‘de Vlaamse
Dominique Strauss-Kahn’ had genoemd. Een uittreksel: ”Handen af!’ Dat
is wat de vele vrouwelijke collega’s en onderdanen na jaren van seksuele
intimidatie door PVDD hebben geroepen in dat artikel in Humo. ‘Handen
af!’ is nu ook de kreet die de journalistiek mag hanteren tegenover een
ex-collega die in een moment van zinsverbijstering dacht dat hij eventjes langs
de kassa zou mogen passeren. PVDD is ex-journalist en -hoofdredacteur. Die ‘ex’
is vanaf nu fundamenteel. De journalistiek kan dit soort nestbevuilers missen
als kiespijn, het gaat al moeilijk genoeg in de media! Maar er is meer: PVDD
mag nu ook ‘ex’ zetten voor de adjectieven ‘geloofwaardig’, ‘capabel’ en
‘intelligent’. Als er nog een greintje integriteit was, is dat nu vervlogen.’

Scherp?
O ja, zeer zeker. Op de man? In dit geval wel, maar ik blijf achter mijn
woorden staan. Als de journalistiek zich laat intimideren door de politiek is
het einde van een vrije pers nabij, wat daarom niet wil zeggen dat de pers
eender wat mag schrijven of zeggen.

***

Opvallend:
columnist Jan Devriese van Het Laatste
Nieuws stelde vorige vrijdag ook vast dat hij geblokkeerd was door
staatssecretaris Francken en liet verstaan dat dit wel een fijn thema voor zijn
wekelijkse column in de populairste krant van Vlaanderen zou opleveren. Prompt mocht
hij alsnog genieten van de tweets van Theo Francken. Ik niet, ik kreeg van de
officiële Twitteraccount van de N-VA de raad om contact op te nemen met een
woordvoerder van de partij of de website van Van Den Driessche te bezoeken.
Daar gaat het dus niet om, officiële Twitteraccount van de grootste partij van
Vlaanderen. Ik wil niet onrechtstreeks de ideeën en standpunten van verkozenen
des volks leren kennen, ik behoud me het recht voor om dat van hen zelf te
weten te komen. Directe communicatie, weet u wel? Ik zal de heren heus niet bestoken met boertige reacties of hen beginnen stalken, want dat soort mensen vraagt erom om geblokkeerd te worden.

Nogmaals,
dit is geen ramp, het is hooguit vervelend. Maar het is ook symptomatisch dat
een partij die één op de drie Vlamingen verleidde om op 25 mei 2014 voor haar
te stemmen niet volwassen kan omgaan met andersdenkenden. Mocht ik niet beter
weten, ik zou er DDR- of Noord-Korea-bedenkingen kunnen bij maken. De burger
moet zwijgen en volgen, de pers moet gedwee zijn of wordt in de ban geslagen
(of erger). Als een staatssecretaris een kritische journalist en columnist bewust en preventief op afstand probeert te houden,
zegt dat in mijn ogen veel over zijn democratische gehalte.

Een
welgemeende tip voor de N-VA: omring je niet alleen met jaknikkers. Dat kan
misschien fijn zijn op korte termijn, kwestie van zelfbevestiging, maar het
wreekt zich altijd. ‘N-VA-knikkers’ – volgers die braaf in het gelid lopen en
netjes applaudisseren wanneer de Grote Leider of zijn acolieten iets zeggen,
ook al staat dat haaks op wat ze eerder verkondigden of vloekt het met de
partijstatuten – zullen je eerder vervreemden van wat er in de samenleving
leeft dan dat het je vooruit helpt.

De
NV Jaknikkers is gedoemd om failliet te gaan, in de eerste plaats moreel.