Als dansende derwisjen tollen de woorden
driest door mijn hoofd wanneer ik een zoveelste stukje wil plegen op deze plek.
Adjectieven verdringen zich om een plaatsje te verwerven in de definitieve
tekst. Ik ben doorgaans zeer tolerant voor hen. Weest welgekomen, ik wring je
er nog wel ergens tussen. ‘Drie adjectieven zijn beter dan één, tenminste als
ze een functie hebben’, zei Hugo Claus vijftig jaar geleden al. Ik huldig
hetzelfde principe. Excuus, dat moet zijn: ‘prachtige’ principe, adjectief
vergeten.
Noem het een bescheiden talent, die
schrijvelarij. Zie het als een geluk bij een ongeluk, dat writer’s block uiterst zelden mijn deel is. Beschouw het als een
combinatie van wijsheid, ervaring en een open geest, dat ik er – zeg ik dan
even zelf – meestal wel in slaag om iets genuanceerds uit mijn denkbeeldige pen
te wringen. U doet er uw voordeel mee, anders zou u naar baarlijke nonsens, leeghoofdige
gedachtengangen of pseudo-intelligente teksten zitten staren, en ik vind het
wel prettig om teksten te schrijven, te delen en er – als het even meezit – een
virtuele schouderklop voor te oogsten. Het is een handelstransactie als een
andere.
Maar: is
that all there is?
Hoe komt het toch dat ik, en ik ongetwijfeld
niet alleen, geen enkele schroom heb om een onderbouwde mening middels het
minutenlang genadeloos en onstuitbaar tokkelen van letters, woorden, zinnen en
paragrafen aan het wereldwijde web toe te vertrouwen en ze vervolgens uitbundig
te delen in de sociale media, maar dat ik er nauwelijks of niet in slaag om
werkelijke gevoelens in een één-op-één-gesprek te ventileren. Ik probeer, faal,
probeer opnieuw, faal weer, probeer nog een keer, weet dat ik gedoemd ben om
nogmaals te falen: hoe komt dat toch? Waar zijn die dansende derwisjen, die
wulpse adjectieven, die scherp geformuleerde en volstrekt voldragen volzinnen
wanneer je hen écht nodig hebt? Waarom ben ik emotioneel gehandicapt als het op
diepmenselijke communicatie aankomt? Waarom jongleer ik bijwijlen handig met
woorden in de anonimiteit van mijn werkkamer en ben ik onhandig in directe
communicatie, als ging het om het ineenzetten van een Ikea-kastje op basis van
een verkeerde handleiding en met een paar ontbrekende schroeven?
Dat vraagt een mens zich soms af op een behoorlijk
sombere maandagochtend, waardoor de dag er niet vrolijker op wordt.
