‘De comeback van het jaar’, was de titel die vanochtend het meest in het oog sprong in de kranten. Het veertiende jaar van een
eeuw is natuurlijk nog iets te vroeg om al van ‘de comeback van de eeuw’ te gewagen. Ik kan
wel leven met die kop. Het is niet iedere Belgische club gegeven om op het
veld van een Engelse topper een drie-nul achterstand op te halen. Anderlecht
had zelf al wel enige ervaring met het weggeven van een drie-nul voorsprong
(Werder Bremen!), maar dit was uniek.
Mooi zo, Anderlecht. En zonde dat de goede
prestaties in de Champions League zich niet vertalen in de groepsstand: 2
punten op 12 had zomaar 7 op 12 kunnen en moeten zijn en dan stond paarswit
niet derde maar tweede, met drie punten meer dan Arsenal. Dan zou het over drie
weken niet moeten strijden om Europees te overwinteren, maar om de tweede plek veilig te stellen. Gemiste kans.
“Ik ben benieuwd waar deze ploeg over
vijf jaar zal staan”, zei Arsenal-manager Arsène Wenger achteraf, in een
ongetwijfeld door teleurstelling overschaduwd moment van bewondering. Zonder
Defour, Suarez en Nuytinck, en met Mbemba
die vroeg in de tweede helft geblesseerd uitviel, lag deze prestatie allesbehalve voor
de hand. Toch kan ik Wenger al een indicatie geven: ‘deze ploeg’ zal over vijf
jaar nergens staan, omdat de betere jonge talenten zullen uitgezwermd zijn en
de op zijn oude dag nog flink presterende Deschacht dan al op voetbalpensioen zal
zijn.
Zo gaat dat voor Belgische clubs op het
Europese toneel. Ofwel voldoen ze niet (Anderlecht in alle CL-edities sinds
2001, maar ook al onze andere vertegenwoordigers), ofwel doen ze het onverhoopt
goed en ziet de hele wereld welke spelers uitblinken, met de voorspelbare
leegloop tot gevolg. Ook gisteren zullen de scouts gretig namen van uitblinkers genoteerd hebben en vandaag zullen de beelden tot in het kleinste detail worden geanalyseerd door de sportieve directeuren van buitenlandse topclubs. Sommige namen zullen al op het lijstje van de volgende transferperiode in januari komen te staan, eventueel met een ‘buy-and-lease-back‘-optie.
Wenger was lief voor zijn tegenstander (en
wellicht veel minder lief in de eigen kleedkamer), maar hij weet drommels goed
dat Mbemba, Tielemans, Praet en Najar volgend seizoen elders spelen. For a few euros more. Ook Mitrovic,
Acheampong en Kawaya (knappe invalbeurt dat die had gisteravond!) zullen nog
hooguit twee à drie seizoenen in het Astridpark rondlopen. Over vijf jaar zal
Anderlecht er helemaal anders uitzien en moet het hopen dat de jeugdwerking voldragen talenten blijft afleveren, dat er af en toe een ambitieuze jonge
buitenlander kan worden aangekocht en dat er elek zomer een gefrustreerde Belgische bankzitter serieus wil inleveren om in de Jupiler Pro League elk weekend te mogen meespelen. Na de
heropgeviste Vanden Borre is nu ook Defour terug naar af: hij verdient een pak minder, maar zijn spelvreugde zal omgekeerd evenredig toegenomen zijn.
Dat is het lot van een topclub in België: we
zijn een transitland geworden in de voetbalwereld. In het beste geval zorgt dat
voor een tijdelijke heropflakkering, in het slechtste wordt onze competitie
overspoeld door tweede- en derderangsacteurs in een C-film. De Belgische
voetbalfabriek levert halfproducten af en verkoopt die aan de hoogste bieder.
Anderlecht kan maar beter genieten van het
moment. Knappe stunt, die nu ook vertaald moet worden naar een hogere regelmaat
in de eigen, minderwaardige, competitie, waar het normaal op één been kampioen
moet kunnen worden, zeker wanneer Europees voetbal vanaf pakweg half maart niet
langer voor vermoeiend midweekvoetbal zorgt.
