Welgeteld één uur vind ik aangenaam tijdens de
vijf maanden durende wintertijd: het moment dat we met zijn allen de klokken
een uur terugdraaien. Vannacht om drie uur werd het opnieuw twee uur en
beleefden we die zestig minuten tussen twee en drie alsof we een bijrol
speelden in Groundhog Day.
‘Beleven’ vullen we allemaal anders in: in
mijn geval en op mijn gevorderde leeftijd staat het voor een uur langer slapen.
Dat is dan ook werkelijk het enige wat ik er prettig aan vind, net zoals ik dat
uur dat ons eind maart wordt afgepakt het grootste nadeel vind aan zomertijd.
Laat mijn slaappatroon gerust, wereld!
Met de begrippen zomer- en wintertijd
miskennen we de in mijn ogen fijnste seizoenen van het jaar: lente en herfst, wat mij betreft in die volgorde. Maar als ik moet kiezen tussen zomer en winter, is de keuze
heel snel gemaakt. Ik haat kou, sneeuw, het gebrek aan daglicht. Ach ja, dat
tv-dekentje heeft iets aandoenlijks, zeker als je een foto zou maken van twee
volwassenen die warm ingeduffeld naast elkaar op de bank zitten. De zachtjes
knetterende houtkachel is soms een volwaardig alternatief voor de flauwe
programmering op zowat alle tv-zenders. En er is veel voetbal op tv, dat
compenseert de koude boel ook een beetje.
Zomer staat voor warmte, vakantie, lange
dagen, een overvloed aan licht, levensvreugde. Winter is… kou, werken, korte
dagen, veel te weinig licht, depressie. Tegenover Mungo Jerry’s vrolijke In the Summertime staat geen even
vrolijk winterlied. Tegenover Summer in
the City staat geen dansbare Winter
in diezelfde City. Tegenover “Summertime and the living is easy”
staat geen levensgemak in de donkerste periode van het jaar.
“And in the winter extra blankets for the
cold”, daar moeten het de komende twee herfst- en drie wintermaanden mee
stellen: Janis Ian die In the Winter
zingt, een nummer over eenzaamheid in de koudste dagen van het jaar. Winter
in America is zowel een single van Doug Ashdown (“Winter in America is
cold and I just keep growing older / I wish I could have known enough of love
to leave love enough alone”), als een even deprimerende als prachtige
elpee van Gil Scott-Heron (het briljante The
Bottle staat erop, een uitzichtloze en tegelijker zeer dansbare track over alcoholisme).
Ja, er bestaan vrolijke songs over Kerstmis,
nieuwjaar en sneeuw, maar daar wens ik me verder niet mee te associëren. Akkoord,
White Winter Hymnal van Fleet Foxes
klinkt hemels, ik wil best een danspas wagen op Hazy Shade of Winter van The Bangles en Tenth Avenue Freeze-Out van Springsteen blijft een dijk van een
nummer. Het zijn uitzonderingen.
Ik ga de komende maanden cocoonen, me
opsluiten tussen vier muren en alleen maar buiten komen als dat echt moet.
Handig, want ik moet volgend voorjaar twee manuscripten inleveren, mijn uitgever zal het graag lezen. Tot in
betere tijden, winterhaters!
