Ook maandagavond dat item in De Ideale Wereld gezien over de
traumatische ervaring die de Antwerpse pontonbrug was voor 12.305 tickethouders
die niet van rechter- naar linkeroever mochten wandelen, zoals duizenden
voorgangers dat honderd jaar geleden wél hadden gedaan (zij het dan iets
sneller, ticketloos en zonder om de twintig meter te stoppen om een schelfie te
maken)? Er waren nepinterviews (ik herkende een medewerker van de Stad
Antwerpen die ook fervent Beerschot Wilrijk-supporter is!), er werd een
nepgedenksteen afgewerkt met alle namen van ‘onschuldige slachtoffers’ erop, er
werd verwezen naar een toekomstige herdenking van dit drama op 4 en 5 oktober 2114. De
affiche was al klaar.

Ja, het was lachen dit weekend. Met een
Hasseltse schooldirecteur die zijn scholieren liever geen uitstap naar het
gevaarlijke Brussel zag maken, met monkelende Maneblussers die ja of neen
mochten zeggen op de wereldschokkende vraag of er wijzers op de torenklok moesten komen en met een
groots opgezet evenement dat ontaardde in organisatorische chaos, volkswoede en
verlies aan prestige voor ’t stad. Lachen!
Als je tenminste niet netjes en achteraf bekeken vergeefs in de rij stond aan
te schuiven, tickets die je vijf euro het stuk hadden gekocht in je jaszak,
genietend van een najaarszonnetje en het prettige vooruitzicht op iets unieks.
Dan zal het lachen je wellicht vergaan zijn.

Ene kolonel Verhaegen legde de schuld achteraf
bij de treuzelende overstekers. Hij had gerekend op een zacht marstempo van
vijf kilometer per uur. Zelfs als het iets trager zou gegaan zijn, moest het
lukken om meer dan honderdduizend geïnteresseerden veilig en droog naar de
andere oever te laten stappen (zo’n mooi rond getal zou mooie krantenkoppen
opleveren, had het marketingteam bedacht). Maar niet met zo’n
ongedisciplineerde bende nietsnutten die voortdurend foto’s voor de eeuwigheid
wilden maken van hun aanwezigheid op die nagebootste historische plek! Niet met al die
schoelies die het tempo uit de wandeling haalden!! DIE DE ENE NA DE ANDERE
SCHELFIE MAAKTEN!!! Dat had de kolonel in zijn lange carrière nog niet
meegemaakt. Ga daarmee naar de oorlog, dat volkje weet niet eens een brug over
te steken! In een achterafzaaltje fluisterde iemand: “Misschien hadden we
toch ook een garnizoen oude Duitse militairen moeten uitnodigen om het echter
te doen lijken?”

“Men nam massaal foto’s, zelfs
groepsfoto’s, en draaide in alle richtingen”, verklaarde de onthutste
kolonel in de kranten, waarmee hij meteen de ‘You Don’t Say’-award voor 2014
binnenrijfde. Wereldvreemder wordt het niet meer dit jaar. De minister van
Defensie mag trots zijn op zijn acolieten. Zij zullen ons beschermen, tegen die
koppensnellers van de Islamitische Staat, tegen het oorlogszuchtige Luxemburg en tegen
selfieënde pontonbruggelingen.

Over naar de burgemeester van Antwerpen, die
zeer verveeld zat met dit mislukt marketingfeestje. De stad zat mee in de
organisatie, als u wil kan ik dat bewijzen aan de hand van een uitnodiging die
mijn bijna 101-jarige oma (morgen is het zover!) had ontvangen, ondertekend
door de burgemeester in hoogsteigen persoon. Alle honderdjarigen hadden zo’n
vriendelijke uitnodiging in de brievenbus gevonden, waarbij hen werd gevraagd
voor een bepaalde datum te bevestigen via mail. O ja, want honderdjarigen zijn
de nieuwe koningen van het internet. Ze mochten één begeleider meenemen, want
zo’n rolstoel raakt natuurlijk niet vanzelf aan de overkant. Mijn grootmoeder
is lekker binnen gebleven.

De heer De Wever wist niet beter dan de
organisatie te hekelen, waar hij nota bene dus mee in zat. Best mogelijk dat
het luik ‘Hoe zorgen we ervoor dat die massa domoren zonder al te veel
oponthoud droog op Sint-Anneke geraakt?’ door anderen werd beheerd, kolonel
Verhaegen en vriendjes bijvoorbeeld, maar dan neem je daar nog niet openlijk
afstand van. Les in crisiscommunicatie: als je medeorganisator bent van een
plechtige gebeurtenis die op het punt staat mee te dingen naar de trofee Mislukt
Evenement van de Eeuw, dan passen deemoed en oprechte verontschuldigingen voor
wie naast de boot, euh, pontonbrug valt. Dan zeg je in de eerste plaats ‘Sorry,
onze fout!’ tegen de gefrustreerde achterblijvers op rechteroever en niet ‘Het
is zijn schuld, niet die van mij, néh!’.

Wat De Wever zaterdag deed is zich verschuilen
achter het masker van de Grote Oppositieleider, wat verdacht veel lijkt op
Calimero, maar dat is hij al een tijdje niet meer. Als aanvoerder van de
grootste partij van het land en als burgemeester van Antwerpen moet hij geen
oppositie meer voeren en kritiek geven op alles wat misloopt, hij moet zijn
verantwoordelijkheid nemen, ook al zijn hij en zijn medewerkers niet
rechtstreeks schuldig aan het debacle. Dat heet loyaal zijn, dat is burgerzin
vertonen, dat hoort bij de niet altijd even fijne job als burgervader. In goede
en slechte tijden.

Dat belooft voor de huidige Vlaamse- en de
toekomstige federale regering: gaat De Wever schuine streep N-VA dan ook
telkens openlijk kritiek geven op voorstellen en ideeën die hen niet zinnen van
coalitiegenoten, alsof ze nog altijd in de oppositie zitten? Gaan ze mee
schieten op ministers van andere regeringspartijen die onder vuur worden genomen door de
media? Blijft het de schuld van de anderen, ook al vormt N-VA intussen de
belangrijkste fractie in regering en parlement?

Hoog tijd dat Bart De Wever ook eens een
pontonbrug oversteekt: die van ‘populair maar niet aan de macht’ naar ‘populaire
beleidspartij’. Die van boze roeper aan de zijlijn naar loyale
regeringspartner. Die van uitdager naar uitvoerder. Van mij mag hij de
tijdelijke brug symbolisch van de linker- naar de rechteroever overwandelen,
omgekeerd zou niet echt stroken met zijn persoonlijke overtuigingen. En geen
schelfies, alstublieft, kolonel Verhaegen waakt!