182 miljoen euro. Dat is de officiële som die de Engelse voetbalclub Manchester United de voorbije drie maanden uitgaf aan transfers. Komt nog bij:
10 miljoen euro voor de huur van de Colombiaanse spits Radamel Falcao, nu nog eigendom van AS Monaco
en een investeringsmaatschappij. Plus: 55 miljoen euro voor de toekomstige
aankoop van diezelfde Falcao, die volgens de meeste bronnen al beklonken zou zijn.
Totaal: 247 miljoen euro.
Uitgaande transfers brachten 24,5 miljoen euro
in het laatje van de penningmeester op Old Trafford. Dat brengt de
netto-transferuitgaven op 222,5 miljoen. Dat is precies de helft van wat
Vlaanderen de jongste jaren in de begroting inschreef voor cultuur, om maar een
vergelijking te maken.
Om de regels van de Financial Fair Play na te
kunnen leven – wat er grosso modo op neerkomt dat voetbalclubs niet meer mogen
uitgeven dan wat ze per jaar aan voetbalgerelateerde inkomsten realiseren
(transfers, ticketverkoop, sponsoring merchandising) -, moeten de topclubs zich
tegenwoordig in Formule 1-achtige bochten wringen. Clubs als Manchester City, Chelsea, PSG en Monaco
zitten daar met een probleem, wat nu creatief omzeild wordt door vaker spelers
te lenen met aankoopoptie, waardoor ze niet onmiddellijk als een grote kost in
de boekhouding terechtkomen. Boswachter UEFA wordt dus vrolijk gedribbeld door
de grote stropers in het voetbalbos.
Dat nu ook Manchester United, één van de
rijkste clubs ter wereld, dit spel meespeelt is nieuw. Onder manager Sir Alex
Ferguson was daar nog een zeldzaam evenwicht tussen zelfopgeleide spelers, jong
aangekochte talenten en uitzonderlijk ook dure sterspelers die elders werden
weggeplukt. Er werden zelden zotte aankopen gedaan en toch was United uitermate
succesvol de jongste twee decennia. Een gevolg van een consequent beleid:
toekomstgericht, alleen noodzakelijke uitgaven, streng beheer van de
beschikbare middelen, een manager die op de kleintjes lette, waaronder u zowel
de spelers mag verstaan als de centen.
Vorig seizoen greep United voor het eerst sinds mensenheugenis naast Europees
voetbal. Het eerste jaar na Sir Alex was een kwakkeljaar. David ‘The Chosen
One’ Moyes moest opstappen omdat de resultaten uitbleven, Louis van Gaal moet
nu voor de wederopstanding zorgen, maar werd in zijn eerste weken
geconfronteerd met een uitgebluste, onevenwichtige kern. De oudjes
Ferdinand-Vidic-Evra mochten beschikken en werden voorlopig niet accuraat
vervangen. Het nieuwe spelsysteem 3-5-2 is geen onverdeeld succes. Na drie
wedstrijden telt United 2 punten op 9 en werd het in de ligabeker met 4-0 gewipt door
een derdeklasser. United is divided.
Paniek in de tent zorgt zelden voor
evenwichtige beslissingen. Maar wat er nu in het ‘Theatre of Dreams’ gebeurt,
is zonder meer een schande. Jarenlang had United zware kritiek op de ‘noisy neighbors’ van City, die
artificiële topclub die dank zij een sjeik iedereen probeert te kopen die maar
enigszins goed tegen een bal kan trappen of koppen. Nu past de stadsgenoot dezelfde
kwalijke trucs toe. United was heel lang een toonbeeld van stabiliteit en is nu
in handen van patsers beland. Van Gaal, ooit zelf een opleidingsgerichte coach,
wat hem o.m. een Champions League opleverde met een piepjong Ajax, heeft de
erfenis van zijn illustere voorganger Ferguson brutaal aan de kant geschoven. Bij
United opgeleide spelers als Cleverley en Welbeck, onder Ferguson heel vaak in
de basis, werden de deur gewezen. Gaat de Nederlander straks én Falcao én Rooney
én Van Persie in de spits opstellen?
Meer dan één miljard euro werd er deze zomer
gespendeerd door Premier Leagueclubs. Crisis? Welke crisis? Het geperverteerde
voetbalcircus vergelijken met de Titanic is stilaan een belediging voor de
Titanic geworden. Het echte voetbal is dood, alleen beseffen de clubs, de
supporters en de meeste voetbaljournalisten dat nog niet. Als de mecenassen en tijdelijke potverteerders straks vertrekken,
op zoek naar een andere prestigieuze hobby, zal de ramp pas echt te overzien
zijn. Hopelijk is er dan voldoende psychologische opgang voorzien voor al die
trouwe fans, die nu, muts op het hoofd, sjaal om de nek, oogkleppen langs het
hoofd, tegen beter weten in de naam van hun favoriete big spenders blijven scanderen.
Het internationale voetbal is doodziek.
