Euforisch. Trots. Hoopvol. Optimistisch. Chauvinistisch.
Ik vat mijn gevoel na de achtste finales en de
kwalificatie van de Rode Duivels even samen in vijf adjectieven. Ja, ik was één
van de spelbrekers die het aandurfden om onze nationale trots ondanks een negen
op negen in de groepsfase stevig te bekritiseren. Mak meelopen in een kudde
schapen is aan mij niet besteed, geef hier die pikzwarte vacht!
Het was tot gisteren tien uur onze tijd dan
ook ondermaats of alleszins onvoldoende. Zoals blogger Coltrui het perfect
samenvatte in één krachtig beeld: ‘Broeder Jacob op een Stradivarius’. Het
instrument is schitterend, maar er werd drie keer na elkaar alleen maar een
poepsimpele, volkse hymne op gespeeld, terwijl iedereen zat te wachten op een
symfonie.
Ach ja, ‘iedereen’… De successupporters
riepen algauw dat winnen ook wel oké was. Konden ze volop beginnen claxonneren. En inderdaad, uiteindelijk telt het
resultaat, maar vergeeft u mij dat ik slechts heel af en toe de Machiavelli in
mij uit zijn hermetisch afgesloten kooi loslaat. Het doel mag dan wel de
middelen heiligen, als die middelen zó goed zijn als in onze multiculturele
spelerskern, met toppers die actief zijn in de absolute topcompetities van
Europa, dan mag je toch andere middelen verwachten. Dan wil je geen ‘Broeder
Jacob’ horen. Dan mag je eisen dat de Ferrari meer doet dan veertig per uur op een
afgesloten racecircuit.
Honderdtwintig voetbalminuten België-USA later
ben ik echter helemaal om. Wat. Een. Wedstrijd. Positief, dominant, met veel
voorwaartse pressing, de borst vooruit, spelen met de kwaliteiten die je in
huis hebt. We Are Belgium! Eindelijk! Dit was veruit de beste wedstrijd onder
bondscoach Marc Wilmots. “If it’s Tuesday, this must be Belgium”: de
Amerikanen zullen het geweten hebben, net als in die gelijknamige film uit
1969.
Vergeet die kwalificatiecampagne, waarin we
weliswaar 26 op 30 behaalden (mooi!), maar zelden écht imponeerden. Vergeet die
oefenwedstrijden, waarin er vruchteloos – zo leek het – gezocht werd naar een
spelpatroon dat bij deze generatie getalenteerde voetballers past. Vergeet die
groepsfase, waarin er traag en inspiratieloos gevoetbald werd.
***
Ik ben te jong om de 4-4 van België tegen
Engeland op het WK van 1954 te hebben gezien, alleen de samenvatting is mij
bekend. Het was viereneenhalf jaar voor mijn geboorte, vijfeneenhalf jaar voor
ik mijn eerste Thomas Müllerachtige pasjes op deze wereld zette. Maar van alle
WK-wedstrijden van de Rode Duivels die ik nadien heb gezien (1970, 1982, 1986,
1990, 1994, 1998, 2002, eerste ronde 2014) en bij uitbreiding alle andere
interlands die ons land ooit speelde, was dit de allerbeste match ooit.
Beter dan die onverhoopte zege in de openingswedstrijd van het WK 1982 tegen wereldkampioen Argentinië, mét Maradona. Beter dan die heroïsche match tegen de
Sovjet-Unie in 1986, toen de Belgen strompelend als één van de beste derden
(zeg maar: één van de beste ‘verliezers’) de eerste ronde hadden overleefd en
vervolgens de machtige Sovjets klopten na verlengingen. Toen werden we bij
momenten weggeblazen door een sterker team, alleen in de verlengingen werd het
plots geweldig. Beter dan die winst tegen Uruguay in 1990, toen we meer dan een
helft met zijn tienen moesten spelen tegen een beresterk elftal. Beter dan die
pijnlijke nederlaag in de ultieme slotseconden van de verlengingen tegen
Engeland in datzelfde 1990, hoewel dat dicht in de buurt kwam van de prestatie
van gisteravond.
Beter ook dan die dubbele 3-0 tegen Denemarken
(oefeninterland) en Portugal (WK-kwalificatie) in 1989 onder de fel
onderschatte bondscoach Walter Meeuws, die later werd kapotgemaakt door
pershyena’s die dachten dat ze het allemaal beter wisten en die vonden dat de
Rode Duivels zich moesten blijven gedragen als underdogs, terwijl Meeuws hen
bravoure en durf probeerde bij te brengen.
Minpunten: de efficiëntie kan een stuk beter
(al was die Tim Howard ook redelijk fantastisch), de verdediging begon te
schutteren op het einde van de reguliere speeltijd en nog veel meer in de
tweede verlenging (‘Stevig blok’ zeiden de analisten en de bondscoach, maar dan
kijken ze naast de stapel halve kansen die de Amerikanen zich op korte tijd
bijeen voetbalden en de paniek die op dat ogenblik ontstond in onze defensie,
behalve bij die lange Limburger in doel) en Eden Hazard speelde veel te veel
voor eigen succes.
Maar hé, mijn naam is noch Haas, noch
Kniesoor, en de Verenigde Staten hadden toch maar mooi een groep met Duitsland,
Portugal en Ghana overleefd. Een stel middelmatige voetballers met een groot
hart, een geweldige team spirit, onwaarschijnlijk veel lef en die typisch
Amerikaanse winnaarsmentaliteit. Dus: knappe prestatie, één van de betere
wedstrijden op het hele toernooi en veelbelovend voor de zeer nabije toekomst.
Laat die Argentijnen maar komen!
Of het toernooi al geslaagd is? Ik vond vooraf
dat de Rode Duivels minstens op de kwartfinales moesten mikken met deze
spelerskern, dus, ja. Tenzij we zaterdag door Messi & co van de mat worden
getikt en met zware cijfers verliezen. In alle andere gevallen: geslaagd WK. Al
ga je na die glorieuze vertoning toch wel hopen op meer… Om heel eerlijk te
zijn: véél meer.
***
Zo goed België-USA was, zo zwak waren de
meeste andere achtste finales. De eerste helft van Brazilië-Chili was onwaarschijnlijk
intens, James Rodriguez blonk uit in Colombia-Uruguay, het laatste kwartier van
Nederland tegen Mexico was ook redelijk indrukwekkend en Duitsland-Algerije was
een beklijvende wedstrijd. Maar het algemeen niveau zakt zienderogen. (En nog
iets: Nigeria werd geflikt, maar daarover meer in mijn column vrijdag op
deredactie.be)
‘Normale’ WK’s starten voorzichtig om dan
vanaf de rechtstreekse uitschakeling los te barsten. Dit WK begon geweldig, met
topspektakel op de eerste twee speeldagen. De derde speeldag was kwalitatief al
een pak minder. In de achtste finales was er gelukkig veel spanning om het
gebrek aan goed voetbal te compenseren, al begon Is That All There Is? van Peggy Lee toch in mijn hoofd
rond te zingen.
Er werd nu al 154 keer gescoord in 56
wedstrijden. Daardoor zakte het gemiddelde aantal doelpunten per wedstrijd van
2,83 na de groepsfase naar 2,75.
En toch: ik hou nog altijd van dit WK, zeker
als de Rode Duivels het ook nog eens goed doen.
***
Waarde bondscoach, geachte heer Wilmots, beste
Marc, mijn dank is groot omdat u tegen de Verenigde Staten mijn goede raad
honderd procent heeft opgevolgd. Uw basiselftal was ook het mijne. Tegen de
Argentijnen zou ik toch twee wijzigingen durven suggereren: ik stel voor om te
beginnen met Romelu Lukaku, ook al deed Divock Origi het uitstekend (alleen
jammer dat die afwerking niet op punt stond). Maar onze beer is echt wel los na
die verlengingen van gisteren. En we houden zo een supersub achter de hand.
Zet ook Kevin Mirallas van bij de aftrap op
het veld en hou Dries Mertens achter de hand. Tegen die Argentijnse
krachtpatsers op de flanken hebben we toch iets meer power nodig. Of ik dan niet beter Nacer Chadli zou voorstellen? Die
vind ik dan weer net iets te weinig in vorm. Vang Messi op in zone en zeg tegen
Hazard dat we met elf spelen.
U noteert? Courtois; Alderweireld, Van Buyten,
Kompany, Vertonghen; Witsel, Fellaini, De Bruyne; Mirallas, Hazard, Lukaku.
(Uw kritische maar toch ook wel bijzonder
hevige supporter)
