Zes maanden mag Club Bruggespeler Maxime Lestienne zich niet
meer vertonen in de buurt van de Rode Duivels of de nationale Beloftenploeg,
omdat hij zijn vriendin op zijn kamer had uitgenodigd de dag vóór een interland.
Nu zou je denken: verfrissend dat één van onze nationale helden met zijn eigen
vriendin de koffer induikt, want dat is in het recente verleden wel eens anders
geweest. Goed ook dat het om een vriendin ging en niet om een callgirl. Of
beter: twee callgirls-de-man, zoals Standardspelers Michy Batshuayi en Ibrahima
Cissé lapten voor een andere belofteninterland. Dat moet je onze jonge jongens
nageven: er zit heel wat, …tromgeroffel…, potentie in de selectie.
Batshuayi en Cissé kregen destijds een vermaning van coach
Johan Walem en er werd afgesproken dat de volgende die zoiets lapte, zou
hangen. Arme Lestienne. Domme Lestienne, eigenlijk. Want, hoewel Batshuayi en
Cissé professionele sekswerkers hadden uitgenodigd, kwamen de Luikenaars er
toch goedkoper vanaf dan hun maatje uit Brugge.
Er ging gisteren een schokgolf van verontwaardiging doorheen
Twitter, een medium dat zich uitstekend leent voor schokgolven, vooral van
verontwaardiging dan. Het verdict is veel te streng, zo kan je de algemene teneur kort door de
bocht samenvatten. Hans Vandeweghe, altijd al een dwarsligger in medialand,
vond de sanctie wél gepast. Teamgeest voor alles, (zelf)discipline hoort
daarbij. Ik deel de mening van Hans, dat overkomt me wel vaker. Je moet regels
opstellen en die vervolgens doen respecteren. Bovendien: in het komende half
jaar spelen de nationale beloften welgeteld twee wedstrijden, de Rode Duivels
drie (tenzij ze alsnog barragewedstrijden moeten spelen in november). En eind
maart, wanneer zijn straf is uitgezeten en de denkbeeldige enkelband af mag, kan Lestienne alsnog aanpikken bij de
nationale selectie in de hoop bij de 23 voor Brazilië te geraken.
De straf is dus eerder symbolisch. Zo van: ‘Nooit meer doen
hé, jongen!’ En tegen de andere internationals: ‘Wij laten ons niet doen, hoor!’ De
volgende die tegen de lamp loopt mag meteen rekenen op een effectieve schorsing
van twee jaar niet meer bij de nationale ploeg spelen. Nu maar hopen dat de
volgende die betrapt wordt niet Kompany of De Bruyne heet, maar pakweg Van Buyten
of Ciman of zo. (Alhoewel, de voetbalbond kennende, zou het betrappen op
flikflooien van een sterspeler wel in één of andere doofpot terechtkomen aan de
Houba de Strooperlaan, de kelders staan er vol van.)
Ik vind de straf van Lestienne begrijpelijk. Als je als
volwassen mensen onder mekaar in een professionele werkomgeving duidelijke
afspraken maakt, dan moet je die respecteren. Punt. Anders moet je maar in het
katholiek sportverbond gaan voetballen.
***
Navid Sharifi zal morgenochtend dan toch niet op het
vliegtuig naar Kaboel zitten. Zijn raadsman heeft nog een laatste
wanhoopspoging ondernomen om te proberen de perfect geïntegreerde Afghaanse
jongeman van 21, met Vlaams lief, in ons land te laten blijven. Veel
kans maakt ie niet, want er werden blijkbaar geen nieuwe elementen aangebracht in het
verzoek. Het argument blijft: Afghanistan is onveilig. Het tegenargument: er
bestaan geen internationale afspraken om Afghanistan opnieuw onveilig te
verklaren. Tegen zoveel juridische logica is geen kruit gewassen.
Maggie De Block krijgt – behalve van haar eigen partij,
Vlaams Belang en de immer weifelende CD&V – de wind van voren omdat ze zich
verschuilt achter een puur legalistisch standpunt, terwijl vele politici,
journalisten en mensenrechtenorganisaties pleiten voor een menselijke aanpak.
Afghanistan wordt nog altijd geterroriseerd door de Taliban, luidt het. Navid
heeft zich hier volledig ingeleefd, zo klinkt het. Zijn Nederlands is alleszins een
pak begrijpelijker dan dat van onze premier, dat klopt. Hij oefent een beroep
uit, loodgieter, dat in Vlaanderen stilaan een knelpuntberoep is geworden.
Allemaal valabele argumenten. Maar er zijn nu eenmaal wetten, regeltjes en internationale
afspraken.
Ik heb te doen met Navid Sharifi én met Maggie De Block. Hoe
zeer we ook moeten meeleven met het lot van andere wereldburgers, die het veel
minder goed getroffen hebben dan wij, die in armoede leven of zich in
oorlogsgebied staande moeten houden, die elke dag opnieuw proberen te
(over)leven; we kunnen niet iedereen opvangen. Europa mag geen fort worden,
maar zeker ook geen hotel. En bij wie we wel opvangen, moeten we de vraag
stellen hoe we die mensen zo snel en zo goed mogelijk kunnen integreren, zodat
ze volwaardig lid worden van onze samenleving, met onze eigen wetten en regels,
maar ook met de kansen die daarbij horen. Zoals Navid, in feite…
Het geval-Sharifi toont nogmaals aan dat we enerzijds nóg
duidelijker afspraken moeten maken over de definitie van oorlogsgebied (en
wellicht moeten we dat zelfs ruimer interpreteren dan vandaag, omdat het nog
altijd beter is één asielzoeker te veel te legaliseren, dan één mensenleven te
riskeren omdat onze definitie van ‘oorlogsgebied’ niet deugt!), maar dat er
anderzijds ook nood is om de regels te respecteren. Net als in het
geval-Lestienne (ik weet het: van een héél andere orde, maar toch ook met raakvlakken)
moet je consequent zijn in de toepassing van je democratisch tot stand gekomen
beleidsmaatregelen. Anders heeft het geen zin meer om een beleid uit te
stippelen en kan je net zo goed geval per geval gaan beoordelen. Dat laatste is
een beetje zoals de federale regering een nieuwe spoorbaas heeft benoemd: eerst
een ingewikkelde en strenge selectieprocedure, daarna gewoon één gericht
telefoontje naar een topmanager die in het adresboekje van een vice-premier stond,
waardoor de hele voorafgaande, dure procedure overboord wordt gekieperd.
In België worden de regels al te vaak tijdens het spel gewijzigd. We zijn een land van gefoefel en schimmige deals in
achterkamertjes. Het is niet slecht dat je dan iemand hebt als Maggie De Block
die zich verzet tegen regelingen à la
tête du client, hoe onmenselijk dat ook mag lijken voor Navid. Eén
mediageniek geval mag niet leiden tot uitzonderingsmaatregelen, want dat is
oneerlijk tegenover de Navids die niet in de schijnwerpers staan en ondertussen stilletjes
gerepatrieerd worden.
Als N-VA, sp.a, Groen en een zwijgzaam deel van de CD&V
vinden dat de regels niet deugen, dan moeten ze die regels via de geijkte wegen
van het democratisch proces zo snel mogelijk proberen aan te passen en niet een
politieke aanval inzetten op diegene die de bestaande regels toepast. Het
eerste heet politiek, het tweede stemmingmakerij.
Ik hoop dat de Open VLD, naast haar begrijpelijke politieke
steun voor partijgenoot-De Block, zich spoedig aansluit bij het platform van
democratische partijen om andere en betere migratieregels op te stellen. Maar
ik hoop nog veel meer dat onze democratische partijen de migratieproblematiek
los durven zien van de publieke opinie en van de latente invloed die Vlaams
Blok/Belang al meer dan twintig jaar uitoefent op dit aartsmoeilijke dossier.
