Het zal u in de euforie rond de zoveelste triomftocht van
onze nationale voetbaltrots wellicht ontgaan zijn, beste lezer, maar het land
is gesplitst. Ja, u kijkt verrast op, want geen enkel medium bracht het Grote
Nieuws tot nu toe. Toch is het zo. En het is niet omdat de N-VA de macht heeft
gegrepen. Ik stelde het zelf vrijdagavond vast toen ik na een heerlijk week
werk/vakantie in Firenze en Basel het gaspedaal indrukte om tijdig thuis te
geraken voor de kilt-en-vriend-confrontatie van Schotten en Rode Duivels.
Omdat je diep in de provincie Luxemburg van Radio 1 alleen
piep-tuut-krakgeluiden kan detecteren, had ik de autoradio afgestemd op
Vivacité, één van de zes radiozenders van de Franstalige openbare omroep RTBf.
‘Vivacité’, zo leert mij een online woordenboek, betekent zowel ‘levendigheid’
als ‘vlugheid’, en vooral dat eerste is van toepassing op het snelle
gebabbel en gebrabbel waardoor mijn zenuwen danig op de proef werden gesteld
(ik had net ternauwernood Italiaans getier, Zwitserse lijzigheid en Franse zelfgenoegzaamheid
overleefd, met hier en daar een vleugje muziek, waardoor ik nu weet dat Get Lucky ook in andere Europese landen
aanslaat.)
Vrijdagavond stond de sport centraal op Vivacité. De
basketmannen en volleyvrouwen waren actief op een EK, de Ivo Van Damme Memorial
kwam eraan én de Rode Duivels veroverden Glasgow, voorafgegaan en gesteund door
tienduizend zegedronken fans. In de studio zat Philippe Vande Walle als
analist. Er werd voortdurend geschakeld met correspondenten ter plekke. En de
hele tijd ging het alleen maar over… Franstalige spelers.
Wie wordt er Man van de Match? Ah, Daniel Van Buyten
natuurlijk, zo opperden een vijftal geïnterviewden. Een
revanche zou het moeten worden op de onterechte kritiek van ‘la presse
flamande’ die de centrale verdediger uit Beieren voortdurend te hard aanpakte, zo wist Vande Walle.
Wat wordt de uitslag? 0-2, 1-2, 1-3, een zonderling pronostikeerde 0-0 of 1-1.
En wie gaat er scoren? Ah, Van Buyten met het hoofd, dat spreekt vanzelf. Ook
nu kwam zijn naam weer een aantal keer terug. Net als die van Benteke, Mirallas
en Fellaini. Niet die van Eden Hazard, want van hem wist men intussen al dat
hij bijna zeker niet van de partij zou zijn door een blessure. Van
Buyten-Benteke-Mirallas-Fellaini: en de rode draad is? Geboren of opgegroeid in
Luik of een tijdje bij Standard gespeeld. Walen. Franstaligen.
Kevin De Bruyne: connais
pas! Jan Vertonghen: c’est qui çà?
Nicolas Lombaerts: pardon? Even later
mocht ex-keeper Vande Walle zijn Top 3 aller tijden van Belgische doelmannen
geven. Geënerveerd en opgefokt door al dat chauvinationalisme
verwachtte ik me al aan een Standard-trio: Piot-Preud’homme-Nicolay. Maar Vande
Walle verraste me toch enigszins in positieve zin. Christian Piot stond weliswaar op 1, maar
Jean-Marie Pfaff werd netjes op twee gezet, al volgde daar een uitleg bij dat
hij echt niet anders kon dan die gekke Beverenaar in de Top 3 te zetten. Het
klonk haast als: ‘Sorry dat ik er een Vlaming moet bij vermelden’.
Ik had het kunnen weten. Toen ik een jaar of tien jaar
geleden met mijn petje van hoofdredacteur sport van de VRT Televisie op
geregeld in contact kwam met mijn RTBf-collega viel me op dat de Franstalige
sportprogramma’s nauwelijks aandacht besteedden aan Vlaamse clubs, terwijl dat
in tegenovergestelde richting veel minder uitgesproken was. La
Louvière-Moeskroen en Charleroi-Standard waren voor de RTBf toppers in een
seizoen waarin, naast het Brusselse Anderlecht, Vlaamse clubs de hoofdrol
opeisten. Standard was niet meer dan een middenmoter, de andere Waalse clubs stonden nog
lager geklasseerd. Lokeren-Genk (drie tegen zes) of STVV-Lierse (vier tegen
vijf) interesseerden hen nauwelijks. Die mix van chauvinisme en nationalisme
zag je bij de VRT, gelukkig!, niet.
De tijden zijn veranderd. In Vlaanderen is de grootste
partij er nu één die op termijn de onafhankelijkheid nastreeft, een belangrijke
zorg voor Wallonië. De RTBf maakte ooit een veelbesproken nepnieuwsuitzending
over wat er zou gebeuren als het land daadwerkelijk zou splitsen. Onbedoelde
kolder, zoals je die zelden ziet (tenzij dan gisteravond in Albert II, maar dit terzijde). Maar
kijk, vandaag blijft de Franstalige openbare omroep volharden in een boosheid
die hij zelf normaal vindt: het land opdelen in ‘die van ons’ (Franstaligen) en
‘die van hen’ (Nederlandstaligen).
De Rode Duivels/Diables Rouges zijn een ijzersterk
marketingmerk geworden. Deelname aan het WK in Brazilië komt steeds dichterbij.
Meer nog: het zou een pure schande zijn mochten we de rechtstreekse kwalificatie
nog mislopen. Het nationale team lééft, tot groot genoegen van de meeste
landgenoten, niet in het minst de politici die gehecht zijn aan België. Als
Kompany & co volgend jaar in juni en juli sambavoetbal opdissen zou dit wel
eens een rol kunnen spelen bij de regeringsonderhandelingen die op dat ogenblik
allicht nog aan de gang zullen zijn na de verkiezingen van 25 mei 2014.
Net daarom is het zo ontstellend kortzichtig en ziekelijk
chauvinistisch dat de Franstalige media – die zonder uitzondering die ene
Vlaamse partij verketteren en zweren bij ‘Union fait la force’ – in hun
berichtgeving blijk geven van een veel te sterk ontwikkeld nationalistisch
gevoel, terwijl je dat navelstaarderige in Vlaanderen vreemd genoeg veel minder
ervaart. Vlaanderen stemt rechts en nationalistisch (ook al beseffen vele
kiezers dat blijkbaar niet), maar de Vlaamse pers blijft – ondanks alle
mankementen die ze vertoont – redelijk neutraal als het gaat over nationale
symbolen. Wallonië zit eerder op een links en Belgicistisch spoor, maar de
Waalse pers behandelt Vlaamse sporters als Fremdkörper.
Mag ik dat vreemd vinden?
