Haar voornaam betekende ‘godin van de dageraad’. Het leven
houdt soms lugubere toevalligheden in, want het zal ongeveer bij dageraad
geweest zijn dat de 29-jarige Aurore Ruyffelaere, terugkerend van een avondje
stappen op de Gentse Feesten, haar noodlot tegemoet wandelde. Enkele dagen
voordien had een andere vrouw meer geluk gehad, toen een Oost-Europeaan haar op nagenoeg dezelfde plek probeerde aan te randen. Aurore had dat geluk niet. Diezelfde Oost-Europeaan
zocht en vond een ander slachtoffer. Kon het hem wat schelen dat ze Aurore
heette en dat haar naam hoorde bij de morgenstond, die zoals het spreekwoord
zegt goud in de mond heeft. Een roofdier staat niet stil bij de gevolgen van
zijn daden. Maar laten we niet te lang stilstaan bij de dader. Hij is gevat, nu
is het hopen dat gerechtigheid geschiedt.

Ik weet niet hoe u erover denkt, maar als ik de foto’s zie
van die lachende jonge vrouw van 29, maakt het de feiten alleen maar des te
gruwelijker. Niemand zou het slachtoffer mogen zijn van perverten. Niemand zou
in de bloei van zijn of haar leven geknakt mogen worden. Niemand zou zulke
jonge, gezonde kinderen moeten overleven. De ouders verdienen ons medeleven, de
steun van familie en vrienden, de bijstand van psychologen, het vertrouwen in
de werking van het gerecht.

Enkele ziekelijke geesten konden het niet laten om te
hekelen dat dank zij de bekendheid van de ouders van Aurore – haar moeder,
hoofd van een Vlaams ondernemersinstituut, haar stiefvader, een bekend
componist – veel aandacht aan de zaak werd geschonken, terwijl andere verdwijningszaken
minder media-aandacht krijgen. O ja, en wat in Syrië gebeurt, dat is véél erger
dan zo één jonge vrouw die een beetje pech heeft gehad. Dat soort ondoordachte
opmerkingen en zinledige vergelijkingen. Je ziet soms wat passeren in je tijdslijn!

Als er menselijke drama’s gebeuren, blijken de sociale media
plots stinkende open riolen te zijn, waaruit volop door geesteszieke
randdebielen verspreide walmen opwaaien. Door die stank zou je haast vergeten
dat er in diezelfde sociale media een ongeziene golf van solidariteit ontstond,
die hartverwarmend was. Dat kan dus ook, sociale media die sociaal zijn. Je vindt er goeie en slechte mensen.
Door en door goedhartige lieden en door en door rotte lui. De goeien zijn ruim
in de meerderheid, maar de slechten genereren meer aandacht. Het lijkt wel het
échte leven.

Zo’n drama leidt niet alleen tot oververhitte reacties, maar
ook tot voorbarige conclusies. Dat de wereld steeds onveiliger wordt,
bijvoorbeeld. Dat je maar beter niet op straat loopt na middernacht. Dat er
achter elke hoek wel een belager staat te wachten. Het is goed dat we alert blijven, opletten wat we doen, er niet domweg van uit gaan dat de wereld
een veilige plek is. Hoe onzalig de gedachte ook is: misschien is het maar best
dat jonge vrouwen niet meer alleen in het donker rondlopen op verlaten plekken,
hoe weinig emancipatorisch dat dan moge klinken.

Maar het is heus niet zo dat wat nu gebeurd is en waar we tegenwoordig
wel vaker verhalen over lezen, pakweg vijftig jaar geleden nooit gebeurde.
Alleen las je er toen nauwelijks iets over. Er waren nog lang geen sociale media, er
waren geen nieuwssites, het nieuws werd nog mondjesmaat, met veel vertraging en
met de nadruk op de door journalisten relevant geachte feiten gebracht. De moord op Aurore
zou toen hooguit een stukje van vijf lijnen hebben opgeleverd in de ‘gebroken
benen en armen’-rubriek op pagina vijftien. Het zou smalend een fait divers genoemd geweest zijn. De
treurende familie zou alleen gestaan hebben in haar verdriet.

Vandaag domineren persoonlijke drama’s dagenlang al onze media.
De slinger is helemaal de andere kant overgeheld. Wat vroeger werd verzwegen
(fout!), wordt nu overdreven (fout!). Iedereen die de middelbare leeftijd
bereikt heeft, zal wel verhalen kennen – al is het maar van horen zeggen – van
een nonkel die zijn handen niet van zijn nichtje kon houden, of een pastoor die
met medeweten van zedig de andere kant op kijkende ouders in de naam van God mocht frunniken aan
zoonlief, of verkrachters die zich aan de rand van een duister wandelpad hadden
verstopt en genadeloos toesloegen wanneer er een jonge vrouw op haar eentje voorbij stapte.

We mogen treuren om Aurore Ruyffelaere, en alle andere
‘Aurores’, die eveneens onze aandacht verdienen en van wie de ouders even veel
pijn en onzekerheid doorstaan, maar al die retweets en al die
Facebook-commentaren op speciaal daarvoor opgerichte herdenkingsaccounts zijn
zinloos. We sussen er ons geweten mee, meer niet. Het beste wat we kunnen doen,
voor Aurore, is die brede lach gedenken. Van het leven genieten. Voorzichtig
zijn en onze ogen en oren openhouden om gevaar te detecteren, dat wel, maar ons
niet laten afschrikken en verjagen door allerlei zieke geesten. Als we weglopen
van Het Kwaad, verliezen we altijd.

Denk aan Manhattan, waar de misdaad in de jaren zeventig en
tachtig welig tierde, en waar de burgemeester, de politie én de bevolking de
jongste twee decennia de criminaliteit voor een flink stuk hebben verdreven,
ook al ging dat, toegegeven, misschien ook wel ten koste van andere
stadsgedeelten. Maar de boodschap was: ‘New York is van ons!’, niet van de
georganiseerde misdaad. En de sociale controle wordt er nu gevormd door de vele
mensen die je er lang na zonsondergang op straat ziet lopen. In groepjes, dat
wel. Maar de gangsters en dealers zijn er vandaag opgejaagd wild en dat is
goed.

Denk aan de Noren, waar twee jaar na de moorddadige
doortocht van Anders Breivik meer jongeren dan ooit tevoren een politiek
engagement hebben aangegaan. Breivik werd na een voorbeeldig verlopen
rechtszaak (hopelijk) voorgoed afgesloten van een samenleving die heeft beslist
om door te zetten, waardoor die ene neonazi alsnog een verliezer is geworden.
Dat is mooi.

Denk aan de vreugde die festivals in ons leven brengen, of
dat nu het flamboyante TomorrowLand, de benevelde Gentse Feesten of het
ingetogen Openluchttheater Rivierenhof zijn, om er maar drie van afgelopen
weekend te noemen. Evenementen die voor cultureel genot en andere vormen van
extase zorgen, en die te belangrijk zijn voor ons geestelijk evenwicht om ze op
te geven uit angst voor wezens die ergens ver van deze samenleving opgesloten
zouden moeten zitten en dat, helaas, in vele gevallen nog niet zijn.

Fight for your right to
party! Doe het. Voor Aurore.