Als u mijn voorkeur voor voetbalploegen zou bekijken, komt u
misschien – verkeerdelijk – tot de conclusie dat ik een loser ben. Mijn
favoriete club, Beerschot AC, verkeert in vergevorderde staat van ontbinding.
Of moet ik voorlopig nog ‘in staat van vereffening’ schrijven? Sportief
gedegradeerd, extra-sportief licentieloos en bijna failliet. Het wordt bang
afwachten hoe het uiteindelijke verdict zal luiden: derde klasse, vierde
provinciale of het definitieve einde. Om het in titels van The Doors-nummers te
vertalen: het wordt straks Light My Fire,
Riders on the Storm of The End op het Kiel. Mijn keuze is al gemaakt. Come on baby, light my fire!
In het buitenland gaat mijn voorkeur uit naar FC Barcelona,
Ajax en Tottenham Hotspur. Barça zal dit of volgend weekend kampioen van Spanje
worden, maar in de strijd om de beker met de grote oren kreeg het zopas een dubbele
draai om de oren van Bayern München. Zonder Lionel Messi is Barça een schim van
zichzelf. Het heeft ook geen Plan B: als het tiki-taka niets oplevert, dan
kunnen de blaugrana niet uit een
ander vaatje tappen, door pakweg een lompe spits van twee meter in de vuurlinie
te gooien of een middenvelder met een scudraket in zijn rechter- of
linkerschoen in het elftal te droppen. Het is tiki-taka of het is nada.
Ook Ajax kan dit weekend de landstitel behalen, net als de twee voorgaande seizoenen trouwens. Maar daarvóór was het zeven jaar geleden, een uitzonderlijk
lange periode in de rijke clubgeschiedenis waarin het elftal met die magische
vertikale rode streep over de shirts al 31 keer de Schaal won, de trofee die de
kampioen in de vitrine mag zetten. Toch een niet onbelangrijke bedenking: de Amsterdammers spelen
niet meer het glorieuze voetbal van weleer.
En dan is er nog mijn vierde liefde, Tottenham Hotspur, dat
het alweer goed doet in de Premier League, maar dat net als vorige jaren lijkt
te choken in de laatste rechte lijn
richting Champions League-ticket. Gareth Bale mag dan wel uitgeroepen zijn tot
Player of the Year (volgens de pers én de collega-voetballers) én Talent of the
Year (zo vinden diezelfde collega’s), maar die driedubbele beloning voor de speler die deze zomer wellicht voor
vele miljoenen ponden zal verkassen naar Madrid, Manchester, München, Milaan of
een andere grote voetbalstad waarvan de naam begint met een M (Mechelen?), zal bijna
in het niets verzinken als de Spurs aan het eind van het seizoen met een
troostprijs opgescheept zitten: een ticket voor de toch wel minderwaardige
Europa League.
Waarom ik precies van die vier clubs hou? Da’s eenvoudig: aanvallend,
dominant, arrogant, op de schoonheid van het edele balspel geformatteerd
voetbal (oké, toegegeven, Beerschot valt dan lichtjes uit de toon, maar vroeger
was het beter…). Het altijd opnieuw uitgaan van de eigen kracht. Willen
winnen, in plaats van niet willen verliezen, wat tegenwoordig bon ton is in het internationale
voetbal.
***
Heeft u al gehoord van Saint
Totteringham’s Day? Dat is de dag van het jaar waarop de fans van Arsenal,
die andere Noord-Londense voetbalgigant, vieren dat hun club in de
rangschikking niet meer kan worden bijgebeend door de grote rivaal van enkele wijken
verderop. Lees even mee hoe zij het zelf definiëren. ‘It is a movable feast,
but usually falls in March, April or May. It is the day to collect on bets made
by over-optimistic Spurs fans in the close season who think that “this is
the year”.’
Ook dit seizoen hopen de Tottenham-supporters dat “this
is the year”. Lange tijd zag het daar ook naar uit, want de Spurs leken
zelfs even mee te kunnen in het zog van de twee clubs uit Manchester. De twee
Londense rivalen, Arsenal en Chelsea, stonden halfweg de competitie op respectabele afstand. Maar
altijd weer is er die terugval in de lente. Ook nu. En zo is dit de stand op drie
wedstrijden van het einde, wetende dat de plaatsen één tot en met drie goed
zijn voor rechtstreekse kwalificatie voor de Champions League en plaats vier
een plek verzekert in de laatste voorronde van dat lucratieve kampioenenbal
(normaal gezien tegen een haalbare tegenstander): 3.Chelsea 65 punten
(doelsaldo +33), 4.Arsenal 64 (+30), 5.Tottenham 62 (+17). Chelsea en Tottenham
hebben nog een inhaalwedstrijd tegoed tegen… elkaar. Het doelsaldo van Spurs
is inferieur, dus zijn de mannen van White Hart Lane bijna verplicht om te gaan
winnen op Stamford Bridge. Chelsea zelf heeft dit weekend een lastige
uitwedstrijd bij kampioen Manchester United op het programma staan.
Arsenal speelt nog uit bij het reeds gedegradeerde QPR,
thuis tegen het tegen de degradatie vechtende Wigan Athletic en uit bij het
momenteel nog niet geredde Newcastle United. Spurs ontvangt middenmoter
Southampton, moet volgende woensdag naar Chelsea, gaat dan op bezoek bij Stoke
City, een andere middenmoter, en neemt het op de laatste speeldag op White Hart
Lane op tegen Sunderland, dat op dit ogenblik nog niet helemaal zeker is van
het behoud.
Het zal erom spannen, maar ik ben niet optimistisch. De
laatste keer dat er geen St Totteringham’s Day werd gevierd was in het seizoen
1994/1995, intussen achttien (18!) jaar geleden. Sindsdien eindigde Arsenal altijd vóór
Tottenham. Sterker nog, sinds 1970 is het Tottenham slechts negen keer gelukt (op
43 seizoenen!) om de aartsrivalen achter zich te laten. In 2004 was het
verschil het grootst. Toen konden die van Arsenal al tien speeldagen van het
einde lachen met de onfortuinlijke buren, het was ook het jaar van de voorlopig
laatste titel voor de Gunners. In 1974, 1996, 2006, 2010 en vorig jaar bleek
pas op de allerlaatste speeldag dat de Spurs tekort schoten.
‘To Dare Is To Do’, zo klinkt de leuze van Tottenham. Die is
afgeleid van het Latijnse ‘Audere Est Facere’. Dat ‘durven’, daar is doorgaans geen
probleem mee. Het is het ‘doen’ dat maar niet lukt.
***
Ach, misschien ben ik toch wel een beetje een loser, als je
het bovenstaande allemaal leest. Ik hou van Tottenham omdat het een
sympathieke, goed voetballende ploeg is die als het op trofeeën aankomt in de
‘Net Niet’-categorie valt, net zoals mijn geliefde Beerschot. De paarswitten
uit Antwerpen mogen vanaf nu helaas gecatalogeerd worden onder ‘Helemaal Niet’.
Hopelijk betekent dit dat de witblauwen uit Londen ter compensatie van mijn
supportersleed over drie weken mogen opschuiven naar het vakje met het opschrift
‘Net Wel’.
