Snotteren. Verstopte neus. Niesbuien van 130 per uur die je
in de buurt van een school een lang rijverbod en een fikse boete zouden
opleveren. U herkent dat zonder enige twijfel: verkouden zijn. Vervelend, maar
een mens overleeft dat wel, mits wat rusten, goed gesoigneerd worden, veel hete
thee drinken en een hoestsiroopje.
Dat dacht ik dus ook, tot ik gisteravond tijdens het
uitgestelde tv-kijken last kreeg van lichte duizeligheid en het leek of er iemand
een sluier over het scherm had gelegd. Ik was ook meteen weer vergeten wat ik net
voordien gezien had. Nochtans kijk ik doorgaans met plezier naar House, M.D., Howard Goodall’s History of Music en Girls. Maar concentreren lukte me onmogelijk. En die lichte
hartkloppingen waren buitengewoon vervelend en zelfs ietwat onrustwekkend.
Om het in één woord samen te vatten: ik voelde me high. Dit is het gevoel dat je hebt
wanneer je de controle verliest en jezelf overgeeft aan iets – ja, hoe moet je
dat zeggen – hogers? Iets onbekend? Niet dat ik zoveel ervaring heb met drugs,
begin nu vooral niet te denken dat ik geregeld stoned als een garnaal door het huis loop. De laatste keer dat ik
eens iets probeerde was op 8 mei 1985. Ik weet het nog precies, omdat het
nietige Hongaarse Videoton die avond de heenwedstrijd van de finale van de UEFA
Cup speelde tegen het machtige Real Madrid, en het stukje wietcake dat ik vóór
de wedstrijd had gegeten ervoor zorgde dat ik de uitslag ’s anderendaags in de
krant moest lezen. (0-3, overigens, doelpunten van Michel, Santillana, Valdano).
Om maar te zeggen: ik verlies niet graag de controle over mezelf, dus: no drugs, thank you very much.
Maar goed: waarom voelde ik me dan high gisteravond? Je
begint dan op Sherlock Holmes-achtige wijze, gebruikmakend van de resterende
deductie-capaciteiten, te overlopen wat je gegeten, gedronken en geslikt hebt,
om uiteindelijk uit te komen bij de usual
suspects. En, ja hoor, de hoestsiroop was de dader! Kijk eens in de doos,
want daar zit de bijsluiter. U weet wel, dat vodje papier met al die kleine
lettertjes op, die je zelfs met een vergrootglas nauwelijks kunt lezen en al
zeker niet wanneer je je duizelig en loom voelt.
De tweede ‘mogelijke bijwerking’ van Toux-San, een product
van de firma Nycomed dat dextromethorfan bevat (ik lees het ook maar af, hoor), zijn ‘neurologische stoornissen’: duizeligheid, slaperigheid, opgewondenheid,
verwardheid. Bingo! We’ve got a winner!
Toux-San is een geneesmiddel dat tot op heden vrij te koop is in de apotheek,
maar blijkbaar zijn er wel meer mensen die last hebben gehad van de ‘mogelijke’
bijwerkingen, want weldra is het enkel nog op voorschrift verkrijgbaar.
Stel je even voor dat ik gisteren nog met de auto moest
rijden. Behoorlijk onverantwoord, want iemand met 1,2 promille in zijn bloed
heeft allicht meer controle over zichzelf én het stuur dan iemand die wazig uit
de ogen kijkt. De huisarts zegt dat het zo’n 24 uur duurt voor die
duizeligheid en de staat van allesbehalve prettige opwinding voorbij zijn. Nou,
goed dat ik niet al te veel moet presteren, buiten deze dizzy blogpost.
***
Vandaag lees ik in de krant dat er veel gefraudeerd wordt
met wetenschappelijk onderzoek, vooral in de medische sector. Uiteraard denk ik
dan: ook met die hoestsiroop? Misschien bleek jaren geleden uit tests wel dat
die totaal ongeschikt was, maar zijn die resultaten weggemoffeld? Neen, dit is
géén beschuldiging, beste mensen van Nycomed, maar het frauderapport dat in Eos staat, is zéér verontrustend. Des te
meer omdat we hier over mensenlevens spreken, het is geen politieke peiling of
een enquêtetje over onze seksuele gewoontes.
Vorige week stond er in De
Standaard een interessante reeks van journalist Joël De Ceulaer over de
praktijken in de alternatieve geneeskunde, zeg maar: de kwakzalverij. Heel
terecht voerde hij aan dat die pseudoartsen, met hun waanzinnige theorietjes,
aan banden moeten gelegd worden. Als er ergens een Berufsverbot zou mogen bestaan, is het in die sector, bij die
charlatans.
Maar misschien moet hij in een volgende undercoverreportage
ook iets doen met de traditionele geneeskunde en dan vooral de farmaceutische
industrie, die haar tentakels over de hele medische wereld heeft uitgespreid en
van wie, letterlijk en figuurlijk, veel te veel geslikt wordt. Medicijnen
produceren is geen liefdadigheid, maar big
business. Met alle gevolgen van dien.
***
Ik lees net dat Vincent Kompany niet fit geraakt voor de
interland van vrijdag in Macedonië. Zijn vervanger heet Daniel Van Buyten.
Misschien moet ik toch maar overwegen om een uurtje voor de wedstrijd enkele
lepels van die hoestsiroop te nemen. Sommige dingen beleef je best niet bij
volle bewustzijn.
