Wintermercato. Win-ter-mer-ca-to. U moet zich visueel voorstellen
dat ik het woord gedegouteerd uitspuw, dit verschrikkelijke neologisme dat werd
uitgevonden door de marktkramers van het internationale voetbal. Nadat ik het
woord heb uitgesproken, haast ik me altijd naar de badkamer, om mijn mond te
spoelen. De vieze smaak blijft echter hangen.
Men zou deze periode van exact één maand beter
‘Herexamen-voor-gebuisde-clubleiders-die-in-een-recent-verleden-blijk-hebben-gegeven-van-een-schrijnend-gebrek-aan-voetbalkennis-en-dat-nu-proberen-goed-te-maken-met-wat-paniekaankopen’
kunnen noemen, zij het dat dat minder makkelijk bekt dan ‘mercato’. Maar de
omschrijving is wel preciezer. Transfers in deze periode bewijzen gewoon dat
clubs niet goed bezig zijn en dat ze dat in een wip proberen goed te maken.
Twee jaar geleden kocht Chelsea op de laatste dag van de (diepe
zucht) wintermercato Fernando Torres voor 58 miljoen euro bij Liverpool en de
Reds compenseerden dat door op hun beurt Andy Carroll voor 40 miljoen weg te
halen bij Newcastle. Torres is de duurste flop uit de voetbalgeschiedenis, maar
speelt meestal nog wel mee, bij gebrek aan alternatieven in de spits. Carroll,
de duurste Britse speler aller tijden, werd na anderhalf jaar aanmodderen verhuurd
aan middenmoter West Ham, waar hij momenteel herstelt van een blessure, maar
waar hij de voorbije maanden sowieso al nauwelijks aan spelen toekwam.
Ook bij ons worden spelers verhandeld alsof het niets kost. AA
Gent probeert een verloren seizoen nog gedeeltelijk goed te maken en trok vijf
nieuwe spelers én een nieuwe trainer aan. Twee van die “nieuwe”
spelers – Elimane Coulibaly en Christophe Lepoint – speelden vorig jaar nog bij
de club en waren toen blijkbaar niet goed genoeg. Het getuigt niet echt van een
doordacht beleid, mag je zonder meer concluderen.
Wie in de degradatiezone vertoeft, speelt op dit
moment helemaal paniekvoetbal. Dat mag je letterlijk en figuurlijk nemen.
Degradatie betekent dat je nog wel een financiële parachute krijgt van de Pro
League, maar dat je het jaar nadien niet meer in de geldpot van de lucratieve
tv-rechten mag graaien. Het is een kwestie van overleven, ten koste van
anderen. Live and let die.
Beerschot
Neem nu Beerschot AC, toch nog altijd mijn ploegje.
Achtendertig (38!) inkomende transfers realiseerde de club sinds voorzitter
Patrick Vanoppen in februari 2011 het roer overnam. Dat zijn zowaar nóg meer
nieuwe gezichten in de spelersgroep dan in het management, waar het verloop al uitzonderlijk
groot is. Dat krijg je met een hapsnapbeleid waarin een langetermijn-visie
ondergeschikt blijkt aan kortetermijn-impulsen.
Beerschot begon de laatste acht wedstrijden van de reguliere
competitie op een (net nog) veilige veertiende plaats. Zes nieuwe gezichten mochten
mee op stage naar Turkije. Twee transfers hingen nog in de lucht, maar lijken
uiteindelijk niet door te gaan. Na het ontslag van spits Coulibaly enkele
maanden geleden, mochten vier andere spelers intussen de weg naar de uitgang
bewandelen. Eén werd in een ruiltransfer betrokken, een andere zag zijn
contract al na een half jaar ontbonden worden, twee werden er verhuurd aan
clubs uit lagere afdelingen. Nog drie andere spelers uit de A-kern kregen te horen dat er geen
toekomst meer voor hen is bij paarswit. Ze mogen zo snel mogelijk beschikken. Fit blijven mag in de B-kern.
In de eerste wedstrijd na de winterstop verloor Beerschot
kansloos met 4-0 op Kortrijk. Vooral de defensie blunderde dat het niet mooi
meer was. Ik ben intussen op een leeftijd aanbeland waarbij ik zo’n tien
minuten doe over de 100 meter en een kwartier nodig heb om rond mijn as te
draaien, maar bij het bekijken van de beelden had ik het gevoel dat ik best nog
mee zou kunnen in die verdedigende linie. Schrijnend was het.
Van de zes nieuwelingen stonden er drie meteen aan de aftrap
en kwamen er twee na de rust in. Uiteraard moet je die jongens krediet geven.
Automatismen kweken kost tijd, alleen… tijd is nu net wat Beerschot ontbeert.
Na zaterdag staat de club voorlaatste en da’s wél een plaats die straks
degradatievoetbal garandeert. De eigen jeugd, waarover zo vaak gepocht wordt door de bestuurders,
wordt inmiddels weer opzij geschoven. Zogezegd omdat jonge spelers de druk van
spelen om het behoud niet aan zouden kunnen.
Misschien zou Fyra wel een goede hoofdsponsor zijn voor
Beerschot: meestal te traag, vaak gewoon afgeschaft, resultaat van een falend
aankoopbeleid. Probeer dit ding maar terug op de rails te krijgen!
Lierse
Kan je bij Beerschot zonder meer spreken van wanbeleid en
onkunde, dan is wat bij Lierse SK en – bij uitbreiding – derdeklasser KV Turnhout
gebeurt, helemaal van de pot gerukt. De eigenaar van beide clubs is dezelfde:
Maged Samy, een schatrijke Egyptische zakenman, die in 2007 op het Lisp kwam
aanwaaien en die het gewend is om de alleenheerser te spelen.
Dat heeft dit seizoen eerst trainer Chris Janssens ondervonden, die in
november brutaal werd opzij gezet ten voordele van Hani Ramzy, een landgenoot
van Samy. Jesse De Preter, de nuchtere CEO van de club, gaf er in december moe getergd
zelf de brui aan. Maar ook de supporters van Lierse botsten met Samy. Die ging anderhalve
maand geleden frontaal met hen in de clinch op Facebook. Scheldwoorden werden
daarbij niet geschuwd (‘Oorlog aan alle kamelenhaters!’). Of kreten als ‘IK BEN
LIERSE!’. Met hoofdletters, jawel. Een farao valt graag op.
Omdat Lierse, voor de zoveelste keer al, in de degradatiezone vertoeft –
ondanks een gigantisch aantal inkomende transfers de jongste jaren, waarbij de
38 op anderhalf jaar tijd van Beerschot verbleken – haalde Samy nu opnieuw
tijdelijk zes spelers bij zijn Egyptische club Wadi Degla. Die worden gehuurd
omdat ze in eigen land toch maar zitten te niksen. De Egyptische competitie ligt
immers al sinds februari vorig jaar stil nadat er 74 doden waren gevallen bij
supportersrellen.
Van de zes nieuwe Egyptische gezichten speelde er zaterdag
tegen Waasland-Beveren welgeteld één mee. De wedstrijd werd een nul over de
hele lijn, dat zal meneer Samy ook wel gemerkt hebben, waarschijnlijk met een
dikke sigaar tussen de lippen. Terloops opgemerkt: ik moet telkens spontaan aan
Ramses Shaffy denken (‘Hoog Samy, kijk omhoog Samy’…), een zanger die de
eigengereide baas van Lierse wel niet zal kennen.
Wat Samy doet is overigens perfect legaal. De reglementen
van de Belgische Voetbalbond laten het zomaar toe. Je mag dan wel langs de kant
staan roepen dat het competitievervalsing is, maar het kán dus. Geen probleem.
In beschaafde voetballanden staat er een limiet op het aantal langdurig
gehuurde spelers, in België doet men maar wat. Eigenlijk weten slecht bestuurde
clubs zich hier zelfs gesteund door de lankmoedige reglementen. De KBVB, die
altijd de mond vol heeft over het belang van de jeugd, laat toe dat clubs hun
eigen jeugd opzij schuiven voor derderangs buitenlanders.
Turnhout
Nog schrijnender dan het geval-Lierse is dat van Samy’s
andere speelgoedje: KV Turnhout. Troosteloos laatste in derde klasse A, met
maar liefst twaalf punten minder dan de voorlaatste. Om de operatie Redding in
te zetten, werden veertien (14!) spelers van Wadi Degla tot eind dit seizoen
getransplanteerd naar de Antwerpse Kempen. Negen daarvan begonnen er afgelopen
weekend in de basis tegen Olsa Brakel. De degradatie”topper” eindigde
op 1-1. Je kan dus niet echt van een onmiddellijk effect spreken van de
transferingrepen.
‘Onze missie is de jeugd,’ zei de Kempense voorzitter van
Turnhout gistermiddag zonder verpinken in De
Zevende Dag, toen hij werd geconfronteerd met een vraag over deze bizarre transferpolitiek. Qué? Welke jeugd? Jonge Turnhoutse voetballers worden door deze
‘Egyptian reggae’ een halt toegeroepen en mogen nu een beetje tegen een balletje
gaan trappen bij de reserven of de U19. Wat denkt zo’n jonge kerel met ietwat
talent als hij plots zo’n busje met Egyptenaren ziet arriveren, die dan nog prompt
zijn plaats innemen?
Ach, het belang van de jeugd is wel het laatste waar de
Egyptische eigenaar en de Kempense voorzitter aan denken. Zij willen hun eigen
falend beleid verbloemen door paniekingrepen. Maar net als bij het ontslag van
trainers is het ook voor spelers een ongeschreven voetbalwet dat
kortetermijndenken zelden tot goede resultaten leidt. Impulsiviteit staat haaks
op goed bestuur.
Als gezamenlijke sponsor voor Lierse en Turnhout durf ik voorzichtig
Camel suggereren. Het zou die onnozelaars van een ‘kamelenhaters’, om de
woorden van Maged Samy te gebruiken, een lesje leren!
Weg met de wintertransfers!
De oplossing? Schaf die hele wintertransferperiode af! Clubs
moeten hun huiswerk maar doen in de zomer. En ook daar geldt: beperk de
zomertransferperiode tot eind juli. Het is hemeltergend, in de eerste plaats
voor de trouwe supporters, dat een club prima aan een competitie begint, waarna
één of meerdere sterkhouders alsnog elders gaan voetballen en de positieve
prestatiecurve brutaal wordt omgebogen. Ook dat is competitievervalsing.
Twee maanden mercato (o gruwel), in juni en juli, moet
volstaan. Wie er dan niet in geslaagd is om een volwaardige kern samen te
stellen, moet maar een heel seizoen op de blaren zitten. Onkunde verdient geen
tweede zit.
