Diana Krall is meer bekend als mevrouw Elvis Costello dan
als jazzzangeres, maar met Glad Rag Doll
is ze toch al aan haar dertiende soloplaat toe. Krall ziet er op haar
achtenveertigste nog altijd bijzonder patent uit. Op de hoes van Glad Rag Doll poseert de blondine uitdagend,
compleet met jarretellen en netjes over de wangen gedrapeerde lange haarlok,
terwijl ze dromerig wegkijkt van de lens.
Ook op de binnenhoes pronkt ze in lingerie. Het is
verleidelijk om dan te schrijven dat de muziek eveneens weinig om het lijf
heeft. Nochtans heeft la Krall zich weten omringen met een uitgelezen groep
muzikanten, gitarist Marc Ribot (bekend van zijn bijdragen op cd’s van onder
vele anderen Tom Waits, Marianne Faithfull, Elton John, T-Bone Burnett en…
Elvis Costello) voorop.
Muzikaal valt er weinig aan te merken op Glad Rag Doll, maar je blijft hopen dat
er in die dertien tracks iets spectaculairs staat te gebeuren. Helaas, driewerf
helaas… Vooral wanneer ze standards
brengt als het titelnummer, I Used To
Love You But It’s All Over Now (Albert von Tilzer) en Lonely Avenue (Doc Pomus) valt het gebrek aan dynamiek en
originaliteit op. Alles kabbelt voort, braafjes, zonder je te storen, zonder je
bij het nekvel te grijpen.
Diana Krall heeft een vlakke stem, die nauwelijks
uitschieters toelaat. Weinig reliëf: het lijkt wel de topografie van
Vlaanderen.
